Të shtunën, Forcat Demokratike të Sirisë, një grup i mbështetur nga Shtetet e Bashkuara, njoftuan se Shteti Islamik e kishin humbur edhe territorin e fundit që kontrollon.
Edhe përpara këtij lajmi, Presidenti Trump ka nxituar të deklarojë “misionin e arritur” në Siri. Megjithatë, siç e kanë mësuar Shtetet e Bashkuara më parë, retorika jo gjithmonë përputhet me realitetin. Dhe është e parakohshme, e pamatur, të pikturosh “vdekjen” e Shtetit Islamik.
Ndonëse grupi është goditur rëndë, ideologjikisht dhe operacionalisht organizata është degraduar, por jo e mundur, dhe rrjeti i saj ekstremist ende funksionon.
Kjo nuk do të thotë që shteti islam është i pamposhtur, por për sa kohë që lejohen të vazhdojnë shkaqet që bënë të mundur lindjen e tij, pra politikat në botën arabe dhe islame, grindja dhe delegitimizimi i institucioneve shtetërore si rivalitete të vazhdueshme gjeostrategjike dhe ndërhyrjet e huaja.
Faktori i parë që krijoi Shtetin Islamik është kriza organike e qeverisjes, që dëmtojnë Sirinë, Irakun, Libinë, Jemenin, gadishullin Sinai të Egjiptit, Afrikën Perëndimore dhe Afganistanin.
Faktori i dytë është Lufta e Ftohtë e ashpër midis Arabisë Saudite dhe Iranit me shumicë Shiite. Shteti Islamik ka kapitalizuar këtë rivalitet duke e portretizuar veten si mbrojtës dhe mbrojtës i sunitëve të persekutuar.
Për shembull, Siria, Iraku, Jemeni dhe Libia janë zona ku Turqia, Rusia dhe Shtetet e Bashkuara po luftojnë për influencë dhe kontroll, një situatë që shteti Islamik dhe Al Kaeda po e shfrytëzojnë në favor të tyre.
Faktori i tretë është shpërndarja e luftëtarëve të Shtetit Islamik dhe kërcënimi i vazhdueshëm që ata paraqesin. Deri në vitin 2016, kur Shteti Islamik filloi të humbiste kontrollin e qendrave të mëdha urbane, liderët e saj filluan të planifikojnë për këtë ditë. Mijëra luftëtarë thuhet se janë shpërndarë dhe janë fshehur. “Qelizat” kanë kryer tashmë qindra sulme shkatërruese në të dy vendet.
Jo ndryshe nga Al Qaeda, edhe pse tani në një shkallë më të madhe dhe më vdekjeprurëse, Shteti Islamik është një rrjet transnacional me baza dhe qeliza të fjetura në më shumë se një duzinë vende.
Pra, pavarësisht goditjeve katastrofike ushtarake dhe humbjes së sundimit të saj territorial, Shteti Islamik e ka bërë të qartë se do të vazhdojë luftën edhe në qoftë se kalifati është i paaftë ushtarakisht.
Për fat të keq, duket se Shteti Islamik ka si vullnetin ashtu edhe pasuritë e kufizuara të nevojshme për të mbijetuar e për të luftuar.
Intensifikimi i kohëve të fundit i rivalitetit të Shteteve të Bashkuara me Iranin në Irak nën Presidentin Trump ka shërbyer për të dobësuar më tej qeverinë qendrore në Bagdad dhe për të inkurajuar Shtetin Islamik.
Para se Trump të shpallë fitore, ai duhet të dijë se faza e ardhshme e luftës kundër Shtetit Islamik dhe Al Kaedës do të jetë komplekse, e kushtueshme dhe e zgjatur. Strategjia kundër terrorizmit nuk është e mjaftueshme. Mposhtja e përhershme e këtyre grupeve xhihadiste do të kërkojë një strategji ekonomike, politike dhe ideologjike me një fokus afatgjatë.
Kjo do të kërkojë një qeveri transparente, gjithëpërfshirëse dhe përfaqësuese që ofron vende pune dhe shpresë.
Në mënyrë të veçantë, në vend që të ushqejnë rivalitetet gjeostrategjike dhe të shkaktojnë tensionet arabo-izraelite, Shtetet e Bashkuara, së bashku me fuqitë e tjera të mëdha, duhet të ndihmojnë shoqëritë myslimane të shërohen dhe të rindërtohen.
Duket e pamundur që Trump të ketë dëshirën ose vizionin për të ndjekur një strategji të tillë largpamëse. Por nëse dëshiron të festojë një “fitore” të vërtetë mbi Shtetin Islamik ai duhet të marrë në konsideratë pasojat afatgjata të veprimeve të tij.
Fawaz A. Gerges, profesor i marrëdhënieve ndërkombëtare në Shkollën e Ekonomisë në Londër, është autori, së fundi, i librit “Making The Arab World”.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Trump gaboi, ISIS nuk “ka vdekur”…
Trump po heq dorë nga vendimi?
Terroristët nuk do të fitojnë!
