A ka kuptim që në prag të një takimi të madh për paqe, një politikan, apo një medium kombëtar të nxisë urrejtje të palëve midis njëri-tjetrit?
A ka kuptim kjo, sidomos kur kërkohet unitet para një vendimmarrjeje kaq të rëndësishme për vendin?
Jo! Nuk ka kuptim! Kjo do ishte vetëvrasje.
Ditët e fundit, për shkak të intensifikimit të presionit ndërkombëtar ndaj bisedimeve Kosovë-Serbi, është rritur dhe animoziteti mes nesh.
Me deklarata në distancë, me aludime, me qortime ad hominem.
Njëkohësisht është rritur dhe agresiviteti i palës serbe, në forume ndërkombëtare, në deklarimet e tyre brenda qymezit serb që marrin jehonë në mediat e botës, apo pse jo dhe në mediat tona.
Unë mendoj se e gjitha kjo që ndodh mes nesh duhet të marrë fund.
Ose të shtyhet për një periudhë tjetër. Ose të bëhet një lloj moratoriumi për sulmet politike të brendshme, për sulmet personale për disa muaj në lidhje me këtë temë.
Derisa të mbyllen bisedimet me Serbinë. Sherret nuk duhet të ndodhin posaçërisht në nivele të larta institucionale. As brenda Kosovës, dhe as midis Kosovës dhe Shqipërisë.
Njëfarë përparimi është arritur, por ka akoma punë.
Dikur kryeministri ynë reagoi shumë mirë kur i ndali polemikat me homologun e tij nga Shqipëria, duke thënë se “Edi Ramën e kam vëlla…”.
Dikur Presidenti ynë, nuk përmendi emra në një referim për një ngjarje të mëhershme. Ndërkohë Kryeministri dhe Presidenti ynë i kanë ulur tonet e replikave mes tyre. Unë mendoj se kjo është qasja e duhur.
Madje kjo qasje duhet të përforcohet. Ka një arsye themelore për këtë.
Interesi kombëtar është mbi interesat partiake dhe personale.
Ne jemi më të fortë nëse jemi bashkë. Ne jemi më të dobët nëse bëjmë luftë mes vedi.
Mediat tona, dikur në emër të transparencës, dikur interesave të palëve, protagonizmave të pakuptimtë, e ushqejnë tollovinë e përgjithshme, duke i hedhur dru zjarrit. Ky zjarr duke u përkthyer në gjuhë të huaj, krijon efekt shkatërrimtar. Mediat, politika serbe, mezi ç’presin të luajnë me përçarjen tonë.
Kur Dik Marti na sulmonte… nëse do ishim bashkë, situata do të ishte ndryshe.
Unë, i nënshkruari që e them këtë, i kam besuar që herët dhe i besoj fuqishëm kësaj bindjeje- bashkë jemi më të fortë. Kur Dik Marti paraqiti raportin e tij në Këshillin e Europës kundër UÇK-së, kundër Kosovës, kundër Shqipërisë, kundër NATO-s, unë kisha një lutje ndaj kreut të shtetit shqiptar.
I kërkova Kryeministrit Berisha të organizonte një tryezë të përbashkët të faktorit shqiptar për të reaguar si një komb. Asokohe isha i bindur se vetëm kartolina e shqiptarëve të bashkuar në një tryezë do të bënte efekt të jashtëzakonshëm. Edhe ndaj miqve që do kuptonin vendosmërinë tonë, por dhe ndaj kundërshtarëve.
Na duhet dikush që të na bëjë bashkë
Problemi sot kur gjendemi para një sfide kaq të rëndësishme si bisedimet me Serbinë, nuk është vetëm të mos shahemi mes vedi.
Problemi sot është: a gjendet dikush në viset tona që mund të na bëjë bashkë në një tryezë?
Ne duhet të konvergjojmë rreth një emëruesi minimal të përbashkët.
Rreth një qëndrimi të përbashkët.
Ne duhet të ndajmë rolet pse jo, por ama vetëm me marrëveshje: dikush duhet të luajë rolin e skifterit, dikush rolin e pëllumbit.
Por sipas një libreti të parashkruar dhe jo në mënyrë kaotike.
Le të dalë ai burrë që na bën bashkë dhe ne duhet t’i përgjigjemi.
Sa të kem frymë do luftoj për një objektiv të tillë.
Na duhet trajner. Dikush që brenda hapësirës shqiptare është i respektuar nga të gjithë!
Të ndalen sulmet ndaj Perëndimit. Perëndimi na shpëtoi dje dhe sot.
Ka dhe një problem tjetër, për të cilin apeloj: të ndalen sulmet, kritikat publike ndaj faktorit perëndimor.
Kur them faktori perëndimor, e kam fjalën për zyrtarët e lartë, organizatat, shtetet mike perëndimore. Ne të gjithë e dimë, dikush mbase e ka harruar, se Kosova arriti të fitojë luftën ndaj Serbisë, vetëm për shkak të perëndimit. Aleanca jonë me perëndimin, ishte shpëtimtare. Aleanca jonë me perëndimin ishte jetike. Serbia e Milosheviqit, por jo vetëm u investua që ta prishte Aleancën tonë me perëndimin duke na pikturuar si fondamentalistë, si komb i pazhvilluar, por nuk mundi.
E tash, ne me llastimet tona, me qortimet tona, me leksionet tona nuk mund ta bezdisim perëndimin që ka kriza të tjera, telashe të tjera më të mëdha. Ne nuk jemi qendra e botës dhe as nuk e rrotullojmë dot të vetëm Gurin e Mullirit të fateve të botës.
Ne nuk jemi në gjendje me i dhënë leksione perëndimit, dhe as ta qortojmë atë.
Për problemet tona ne duhet ta gjejmë arsyen tek vetja jonë dhe jo tek të tjerët.
Edhe sikur me pesimizëm të pranonim se Perëndimi nuk është me ne, Perëndimi është të paktën arbitri midis nesh dhe Serbisë. Ne nuk mund ta qortojmë Arbitrin (si në ndeshjet e futbollit që zhvillohen në provinca të humbura) dhe as më shumë mikun!!!!
Nuk duhet ta dobësojmë veten ndërkombëtarisht … me duart tona
Në të dy rastet- edhe kur luftojmë egërsisht mes vedi, edhe kur sulmojmë (kritikojmë, qortojmë publikisht) perëndimin, ne dobësojmë veten ndërkombëtarisht.
Ne dobësojmë veten përballë Serbisë.
Serbia mezi ç’pret që ne t’i bëjmë dhurata të tilla!
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Daçiç ‘non grata’ në Kosovë/ Reagon Pacolli
Heqje e taksës/ Pacolli rrëfen si nisi presioni gjatë koktejit
