Pyetni këdo për dy vendet më me ndikim në BE dhe përgjigjja është gjithmonë e njëjtë: Franca dhe Gjermania. Berlin dhe Paris kanë udhëhequr të gjitha lëvizjet e rëndësishme në historinë e integrimit evropian, duke filluar me krijimin e Komunitetit Evropian të Qymyrit dhe Çelikut.
Megjithatë, për shkak të madhësisë dhe angazhimit të saj ndaj projektit evropian, Italia shpesh ka ruajtur një rol udhëheqës në drejtimin e BE. Për disa vite, ishte vendi i vetëm që mbante dy nga pesë presidencat e institucioneve evropiane: Mario Draghi drejtoi Bankën Qendrore Evropiane, ndërsa Antonio Tajani kryesoi Parlamentin Evropian.
Ndërkohë që udhëheqësit fillojnë të përballen me zgjedhjet e ardhshme për postet më të rëndësishme të BE-së, ndikimi i Italisë duket se po pakësohet. Në vend të kësaj, Spanja duket të jetë më e spikatur.
Emmanuel Macron, presidenti i Francës dhe padyshim udhëheqësi më i rëndësishëm i Evropës hëngri një darkë me Pedro Sanchez, kryeministrin spanjoll. Giuseppe Conte, homologu italian i Sanchez, u nis për samitin informal të BE-së këtë javë me shumë pak njerëz që e vunë re.
Vendi aktualisht mban dy pikat kyçe të bankës qendrore: Presidenca dhe kryesia e Bordit të vetëm mbikëqyrës (i cili mbikëqyr bankat e zonës së euros). Qeveria populiste e Italisë po kërkon që kur Draghi të mos e ketë më postin në fund të tetorit, një nga gjashtë vendet në bordin ekzekutiv të BQE duhet të jetë i një italiani.
. Luis de Guindos i Spanjës, një ish-ministër i financave, tashmë ka marrë nën presidencën e BQE-së. Kjo nuk lë shumë hapësirë për Italinë.
Të rrëmbejë vendet më të mira të Komisionit do të jetë një tjetër provë për Romën.
Ndërkohë, Spanja po manovron për një short të mire në Bruksel pas një performance të mirë në zgjedhjet evropiane. Sanchez do të donte që Josep Borrell, ministri i tij i jashtëm dhe një ish-president i Parlamentit Europian, të bëhej nënkryetar përgjegjës për çështjet ekonomike, raportoi Financial Times. Paradoksalisht, kjo mund të jetë shumë më e lehtë për të arritur nëse Presidenti i ardhshëm i Komisionit është Manfred Weber.
Nëse Madridi arrin të uzurpojë Romën si forcën e tretë të politikës së eurozonës, do të pasojë një dekadë në të cilën Spanja ka tejkaluar ekonomikisht Italinë. Në vitin 2008, prodhimi i brendshëm bruto i Spanjës për kokë banori ishte sa 87% i Italisë. Tani është 94%.
Qeveritë e njëpasnjëshme të Madridit kanë zbatuar një program më të guximshëm dhe konsistent të reformave, veçanërisht në tregun e punës.
Natyrisht, Spanja ka problemet e veta. Sanchez ende ka nevojë të formojë një qeveri të re pasi ai nuk arriti të fitojë shumicën në zgjedhjet e fundit kombëtare. Trazirat në Katalonjanë janë pakësuar këto kohë, por separatizmi mbetet një kërcënim i madh për ekonominë e vendit dhe për pozitën ndërkombëtare.
As Italia nuk duhet përjashtuar. Udhëheqësit e Evropës mund të zgjedhin të qetësojnë Romën, pasi alternativa e një konfrontimi të plotë me qeverinë e tij nacionaliste mund të jetë shumë e shëmtuar.
Megjithatë, pyes veten nëse historianët do ta përshkruajnë këtë periudhë si momentin kur Spanja dhe Italia ndërruan vende në radhët e BE. Kombet ngrihen dhe bien. Roma duhet të zgjohet.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
BE-Italisë: Mos u tregoni naivë me Kinën
A do të marrë fund konflikti Itali-BE?
