Theodore Roosevelt vdiq një shekull më parë në janar, por trashëgimia e tij politike mbetet, sot, ndoshta, më shumë se kurrë.
Senatorja Elizabeth Warren, një demokrat, ka përmendur në mënyrë të përsëritur Rooseveltin si presidentin e saj të preferuar. “Unë do të doja ta kisha atë në anën time”, i tha ajo Ari Melber të MSNBC në mars.
Roosevelt ishte, natyrisht, një republikan, të paktën deri në vitin 1912, kur ai kandidoi si një kandidat i palës së tretë.
Megjithatë, shumë prej tyre në atë parti vazhdojnë ta shohin atë si një prej tyre, madje edhe si paraardhës të Presidentit Trump.
Ashtu si një pjesë e vogël e figurave të tjera në historinë amerikane, Uashington, Lincoln, King, Roosevelt frymëzon njerëz në të gjithë spektrin politik, pjesërisht për shkak se politika e tij është kaq e vështirë për t’u vendosur. Nëpërmjet karrierës së tij dhe shkrimeve të tij voluminoze, ai mund të shfaqet si një reformator, një nativist, një imperialist, një besimtar, një konservator dhe një progresiv, shpesh në të njëjtën kohë.
Roosvelt udhëhoqi në fund të shekullit të 19-të, dhe u përball me shumë nga sfidat e njëjta me të cilat përballemi sot.
Por nëse Roosevelt ishte progresiv, ai nuk ishte liberal, sidomos sipas standardeve të sotme. Ai besonte se e ardhmja e Amerikës varej nga ndërtimi i një kulture të përbashkët, një thirrje që i bën jehonë fuqishëm atyre që nxisin sot një nacionalizëm të ri konservator.
Roosevelt besonte se kultura politike e Amerikës ishte rrënjosur jo në parimet universale për gjëra të tilla si liria dhe të drejtat individuale, por në veçoritë e historisë së saj, peizazhin e saj dhe përvojën e popullit të saj.
Kjo është një arsye që Roosevelt, si shumë nacionalistë konservatorë të sotëm, ka miratuar kufizime mbi emigracionin.
Veçanërisht në vitet e tij të mëvonshme, nacionalizmi i RooseveLT u bë hapur racist. Ai propozoi subvencione për amerikanët e bardhë për të pasur më shumë fëmijë dhe për të miratuar sterilizimin e të varfërve dhe atyre me të meta mendore.
Ka shumë arsye për të admiruar për Rooseveltin, dhe gjithashtu shumë për të urryer.
Një gjë është e sigurt, Roosevelt do të kishte qeshur me mendimin e kujtdo që e lidh trashëgiminë e tij me qëllimet partiake.
“Ka nga të dy anët ekstremistët e sëmurë që duan të marrin gjysmën e çdo deklarate dhe ta shtrembërojnë atë në një argument në favor të tyre ose kundër kundërshtarëve të tyre”, shkroi ai në vitin 1900.”Asnjë fjali e vetme nuk është e mjaftueshme për të shpjeguar atë që një njeri do të thotë”.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Politika nuk është lojë, është biznes”
E ardhmja e pasigurtë e amerikanëve…
Refuzoi të vriste një ari dhe një arush lodër mori emrin e tij…
