Kur shpresat e tyre për të adoptuar një fëmijë u shtynë për shumë nga vite, Vanesa dhe Kristi kërkuan një fëmijë me një çështje fizike. Duke vepruar kështu, ata mësuan se do të përshpejtonin procesin e adoptimit.
Familja, e cila përfshin djalin e tyre Noe, foli për çfarë lloj çështje mund të merreshin. Një qiellzë e çarë? Një shenjë lindjeje e madhe? Sigurisht. Një këmbë e keqformuar apo krah i deformuar?
Por një çështje shëndetësore i frikësoi ata më shumë se çdo tjetër: Një problem në zemër.
“Burri im dhe unë nuk donim të merreshim me diçka që nuk ishte e dukshme, një organ jetësor që ne nuk do të ishim në gjendje të shohim dhe të dinim se çfarë po ndodhte,” tha Vanesa. “Ne u frikësuam vërtet. Ne nuk e diskutuam atë; thjesht vendosëm se nuk ishte një opsion.”
Në korrik 2010, ata adoptuan Eloin, një vajzë bebe me këmbë të deformuar. Por brenda një viti, ata mësuan se Eloi kishte një problem më serioz.
Së pari, ajo zhvilloi një ethe të latrë dhe u diagnostikua me pneumoni. Antibiotikët nuk po ndihmonin. Mjekët bënë shumë teste për vajzën e vogël që peshonte vetëm 2,3 kg.
Eloi kishte një vrimë në zemër.
“Unë u mbusha menjëherë me një ndjenjë frike”, tha Kristi.
Por së shpejti, mjekët na dhanë një ndjenjë qetësie dhe besimi për operacionin e zemrës së vajzës.
Pastaj, disa ditë para operacionit në 20 Shtator 2011, Noeu festoi ditëlindjen e shtatë me një festë në Institutin Franklin, një muze shkencor në Filadelfia. Një ekspozitë atë ditë kishte të bënte me zemrën e njeriut dhe përfshinte një video të kirurgjisë me zemër të hapur.
Rritja e fluksit të gjakut në trurin e Eloit pas operacionit ka shkaktuar migrene, por ajo po ecën rrugë të mbarë. E njëjta vlen edhe për amputimin e pjesshëm të këmbës tre vjet më parë. Tani, ajo përdor një pajisje protetike. Në një takim të fundit, kardiologu tha që po bëhet më mirë.
“Ajo e kalon jetën me gëzim të mahnitshëm që më ka bërë të rivlerësoj mënyrën se si i shikoj gjërat”, tha Vanesa.
Kristi është veçanërisht krenar për durimin e vajzës së tij, kur fëmijët e tjerë pyesin për këmbën ose protetikën e saj – atë që ajo vesh shumicën e kohës, dhe tjetrën që përdor kur vrapon.
“Ajo është një vajzë e vogël e duruar me gjithë besimin në botë,” tha ai.
“Përvoja e bëri familjen tonë të qëëndronte më pranë dhe aq i frikshëm sa ishte gjithë procesi, na mësoi të mos e merrnim jetën, ose njëri-tjetrin, si të mirëqenë”.
“Unë ju them gjithmonë të tjerëve se jo gjithçka funksionon ashtu siç e kemi pritur”, tha Vanesa, “por ndonjëherë kjo gjë bën gjithçka më të mirë. Ju duhet të merrni atë që ju jep jeta.”
