Është folur shumë për pasojat e 9 nëntorit 1989 për rendin botëror. Ne dimë shumë për revanshizmin e një Rusie të dëmtuar.
Më pak e diskutuar është ajo që vetë SHBA humbi atë ditë. Ajo humbi një armik.
Ne nuk mund ta njohim gjendjen e politikës amerikane në një botë ku muri ende qëndron dhe një perandori komuniste shkëlqen pas tij.
Shkrimtari Peter Beinart e përshkroi Bushin si presidentin e fundit “legjitim”. Ndërsa votuesit i refuzuan atij një mandat të dytë, askush nuk e trajtoi praninë e tij në zyrën e lartë si një sulm ndaj republikës.
Nga pasardhësit e tij, tre janë akuzuar nga kundërshtarët e tyre për heqjen e detyrës ushtarake.
Ka shumë mundësi që liria nga kërcënimet e jashtme i ktheu amerikanët kundër njëri-tjetrit. Asnjë president që nga viti 1988 nuk ka fituar 400 vota të kolegjit elektoral. Asnjë demokrat nuk e ka përfshirë Jugun. Asnjë republikan nuk ka dominuar brigjet. Nuk ka pasur asnjë president “kombëtar” që nga lufta e ftohtë.
Unipolariteti ishte ndëshkimi ironik i Amerikës. Kishte kaluar gjysmë shekulli duke dëshiruar shkatërrimin e rivalit të saj të rëndësishëm.
Kam besuar se frika nga Pekini do të zëvendësonte frikën. Por jo.
Kina është pak a shumë kapitaliste. Ajo nuk e zë vendin ose kërcënon një komb aq të njohur për amerikanët, sa Gjermania. Nuk beson se mënyra e saj e jetës është teorikisht e eksportueshme për të gjithë njerëzimin.
Perandoria Sovjetike ishte armiku i preferuar i Amerikës.
Është njësoj sikur urrejtja i bindet ligjit të parë të termodinamikës. Ashtu si energjia, ajo mund të transferohet por nuk shkatërrohet kurrë.
Fitorja e Amerikës në luftën e ftohtë ishte një strategji dhe durim që duhej lavdëruar. Por rezultoi thjesht të ishte një fitore nga e cila nuk është rikuperuar kurrë.
Financial Times
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Gorbaçov: Bota është në “rrezik kolosal”
Demonstrata që solli kthesën e madhe në Evropë
