Kur isha 20 vjeç, prindërit e mi erdhën për të më takuar papritur në universitet. Ata më thanë që nëna ime kishte kancer të gjirit në fazën 2 dhe do të bënte mastektomi dhe kimioterapi në muajt e ardhshëm. Unë u frikësova për të dhe u frikësova se mos e humbja. Nëna ime, ishte e sëmurë. Ajo,ishte ajo që ishte gjithmonë atje për mua, duke u kujdesur për mua, dhe tani unë duhej ta vëzhgoja atë të kalonte në procesin e operacionit dhe trajtimit. Luftëtarja brenda vetes, bëri që ajo të shërohej ! Njëzet vjet më vonë, nëna ime është e shëndetshme dhe pa kancer.
Në moshën 20 vjeç, nuk mendoni se kanceri mund t’ju ndodhë, por gjithnjë pyesja veten, “Po sikur?” Kështu që kur u bëra 35 vjeç, fillova të shkoja në një program special për gratë që janë në rrezik të shtuar për kancer të gjirit.
Imagjinoni habinë time kur 2 vjet më vonë u diagnostikova me DCIS (karcinoma duktale in situ).
Tani mamaja ime do të më duhej të më vëzhgonte të kaloja nëpër të njëjtën operacion, dhimbjen emocionale dhe fizike të të pasurit një mastektomi. Zgjodha për një mastektomi të dyfishtë me rindërtim të menjëhershëm. Burri im dhe unë nuk do të ishim në gjendje ta kapërcenim atë pa dashurinë dhe mbështetjen e nënës sime. Ajo ishte atje për mua, duke u kujdesur për 3 fëmijët e mi, duke i përgatitur ata për kamp, duke i çuar ata në aktivitetet e tyre, gatimin dhe pastrimin. Në të njëjtën kohë, ajo u sigurua që të isha rehat dhe të kisha një shpatull për të qarë kur më duhej mbështetja e saj. Ajo gjithashtu më tregoi për grupet e mbështetjes . Unë u lidha me ato dhe isha në gjendje të flisja me gra të tjera që kishin kaluar situatën time të njëjtë dhe ata më ndihmuan gjatë kësaj kohe të vështirë në jetën time.
Ato ishin në gjendje të më udhëzonin të flisja për kancerin me fëmijët e mi. Dhe natyrisht, nuk do ta harroj kurrë ditën kur dhuratë një varse me rruaza nga gratë e fondacionit.
Unë qava sepse isha aq e lumtur që njerëzit që nuk më kishin takuar më përpara me mua personalisht do të kujdeseshin aq shumë për mua!
