Vite më parë, Konferenca e Sigurisë e Mynihut (MSC), u shndërrua në një tregues të nivelit të shqetësimit ndërkombëtar. Platformat dhe bisedimet dëshmojnë qëndrime kontradiktore, konflikte të hapura, si dhe frikë.
Seanca e 56-të e MSC, e cila përfundoi të dielën, ishte padyshim më e rëndësishmja që nga fillimi i konferencës në 1963.
Fjalimet, diskutimet kanë pasqyruar shqetësimin e shumë nga pjesëmarrësve.
Për më tepër, kontinenti, në të cilin po zhvillohet konferenca, duket si një anije e vjetër e frikësuar që lundron në valët e “prapësive” amerikane dhe “agresivitetit” rus. Nuk duhet harruar që Britania u largua nga Bashkimi Evropian dhe se kancelarja gjermane po përgatitet të dalë në pension, duke e lënë kontinentin e vjetër në kujdestarinë e mjeshtrit të Elysée.
Evropa është e shqetësuar për rolin, stabilitetin dhe modelin e saj. NATO nuk është më plotësisht i bindur për aftësinë e tij për tu strehuar nën ombrellën e SHBA në periudha të vështira. Është e qartë se Amerika e Donald Trump nuk e ka më rolin e kujdestarit të sistemit ndërkombëtar.
Konferenca e Mynihut zbuloi se vendimmarrësit në botë janë të infektuar nga viruset e ankthit dhe dyshimit, dhe të ndjekur nga ndërhyrjet dhe grusht shteti që shpesh ndodhin përmes proxies.
Shumë evropianë besojnë se udhëheqësi rus është në krye të atyre që janë përgjegjës për përkeqësimin e situatës, për shumë arsye.
Në fakt, Vladimir Putin ka treguar një lloj hakmarrjeje kundër Perëndimit. Për më tepër, ai aneksoi Krimenë, destabilizoi Ukrainën, etj. Liderët evropianë mendojnë se paraardhësit e tyre nuk kanë arritur ta kuptojnë Putinin, i cili u shfaq në skenat ruse dhe ndërkombëtare në fillim të këtij shekulli.
Këta njerëz e keqkuptuan njeriun misterioz, i cili fsheh qëllimet e tij të vërteta, duke pritur mundësinë për një goditje të dhimbshme.
Në konferencën e Mynihut, Putin mungonte fizikisht. Por fjalët e Emmanuel Macron ishin dëshmia më e madhe e pranisë së hijes së tij. Ai u përfaqësua nga Ministri i tij i Jashtëm, Sergey Lavrov, i cili jeton për shumë vite në ndërtesën staliniste të Ministrisë së Jashtme Ruse.
Macron, foli për agresionin e Rusisë, politikën e destabilizimit dhe përdorimin e saj të teknologjisë së komunikimit për të ndërhyrë në zgjedhje në vendet e tjera.
Hija e Putinit, fuqimisht e pranishme në Mynih, ndihej edhe nga zhvillimet e shpejta në Idlib të Sirisë dhe rreth saj. Përçarja midis Ankarasë dhe Moskës u përshkallëzua, ndërkohë që Turqia dërgoi trupa në territorin sirian.
Edhe një herë, politika e Putinit dukej e ndërlikuar dhe misterioze. Nuk ishte e qartë nëse ai ishte i gatshëm të frenonte rolin iranian apo nëse ai ishte në gjendje ta bënte këtë. Nga ana tjetër, ai nuk u përpoq ta pengonte Izraelin të niste sulmet ndaj bazave ushtarake iraniane në Siri, dhe ai vendosi me Benjamin Netanyahu, një marrëdhënie afatgjatë dhe intensive këshilluese.
Në të njëjtën kohë, ai ishte i interesuar të thellonte distancën midis Turqisë dhe Perëndimit, duke dërguar raketa ruse në arsenalin e këtij vendi, dhe i dha asaj një dritë jeshile për të ndërhyrë ushtarakisht në tokën siriane dhe për të luftuar kurdët.
Pastaj, u bë e qartë se Turqia dëshironte më shumë se kaq, dhe se Rusia kishte synime të padeklaruara.
Paralelisht, hija e Putinit u shfaq në Libi dhe bisedimet për “mercenarët rusë” dhe guerilët sirianë të klasifikuar si “miq të Rusisë”, të cilët janë kundër sirianëve të sjellë nga Erdogan dhe që konsiderohen si miq të Turqisë.
Nga Mynihu në Idlib në Libi, hija e Putinit dukej kudo. Por ata që menduan se Putini ishte zgjidhja, sot besojnë se ai është problemi…
Ghsan Charbel është kryeredaktori i gazetës Asharq Al-Awsat
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Ambiciet e qarta të Putinit…
Evropa s’mund ta lërë Rusinë ‘në duart e Kinës’…
Asnjë vend në botë nuk e ‘injoron’ dot Rusinë e Putinit
