Unë dhe bashkëmoshatarët e mi kemi filluar të punojmë vullnetarisht në spital. Kjo është e drejtë, megjithëse mbart rreziqe reale ‘Në rrethanat e tanishme, është e diskutueshme nëse një mjek i sapo kualifikuar do të nxitet dhe mbrohet siç duhet. Ky duhet të jetë një përparësi absolute.
Kur dëgjova lajmin që na ftonin për tu bashkuar me mjekët , takova shokët e mi që ishin po aq të befasuar. Sapo kishim mbaruar gjashtë vjet shkollë mjekësore dhe kishim përfunduar me shpejtësi riorganizimin e provimeve të sezonit dimëror. Por ne nuk do të donim të kualifikoheshim zyrtarisht dhe të fillonim si mjekë deri në gusht. Mungesa e stafit dhe një kërkesë shumë e shtuar për kujdes do të thotë që do të arrijmë në punë më herët.
Duke filluar nga rrenjet më të ulëta, “trainimi ” është termi për dy vitet e para që punoni si mjek dhe shërben si kulmi i një udhëtimi që zgjat mbi gjysmë dekadën e shkollës mjekësore. Bërja e mjekut është një ëndërr që kam pasur që kur kam qenë 14 vjeç. Por unë mund të mendoj për disa gjëra më shumë se sa nisa karrierën time në mes të një pandemie globale. Unë sigurisht që ndiej një detyrim të fortë moral për të ndihmuar sado të jetë e mundur në mes të kësaj beteje të paparë. Shumë studentë të mjekësisë, përfshirë ata të universitetit tim, kanë përfunduar provimet e tyre dhe tashmë ishin duke kërkuar në mënyrë aktive për tu bërë vullnetarë para se të shpallej kjo ftesë .Megjithatë, kjo ndjenjë e detyrës përputhet me frikën dhe trembjen. Mungesa e testimit do të thotë që shumë punonjës të kujdesit shëndetësor janë duke u izoluar në një kohë kur kërkesa duket të rritet. Në të vërtetë, pavarësisht se janë shumë të trajnuar, mjekët më të rinj në një spital – ende kërkojnë mbikëqyrje të konsiderueshme të mjekëve ë të vjetër për të mbështetur zhvillimin e tyre. Unë shqetësohem se sfidat që afrohen mund të më vendosin mua ose njërin nga bashkëmoshatarët e mi në një pozicion ku ajo mbështetje nuk është e disponueshme, duke rrezikuar sigurinë e pacientit pa ndonjë faj të tonin.
Unë flas me babanë tim në telefon. “Stefan , është si lufta. Ju duhet të përvishni mëngët dhe të shkoni në punë. ” Ai ka të drejtë. Shkollat tona mjekësore nuk do të na diplomonin dhe as Këshilli i Përgjithshëm Mjekësor nuk do të na regjistronte për të punuar, nëse ata kishin dyshime për kompetencën tonë. Ne nuk po rekrutohemi, por kjo ndjehet si një betejë në të cilën ne të gjithë kemi rolin tonë. Unë, jam një prej mjekëve të vendit tim, dhe une jam gati !
