Unë u diagnostikova në dhjetor 2014 me leuçemi akute mieloide (AML). Të them se fundi i botës sime ishte atë ditë është një nënkuptim i madh.
Kohët e fundit kisha festuar ditëlindjen e 50-të – dhe përveç se ndjehesha jashtëzakonisht e lodhur, nja dy infeksione të mishrave të dhëmbëve dhe një dhimbje shumë e çuditshme në kokën time – nuk e kisha idenë se dicka serioze nuk ishte në rregull me mua.
Në Shtator 2014, fillova të kem atë që e quajta pulsuese në qafë – sikur të dëgjoja pulsin tim në kokë. Mjeku mendoi se mund të jetë tringëllimë në veshë dhe më referoi në klinikën e veshit, hundës dhe fytit. Kam marrë një takim për në dhjetor 2014. Ndërkohë, unë kisha dy infeksione të mishit të dhëmbëve dhe po lodhesha gjithnjë e më shumë. Gjithçka ishte një përpjekje – ecja nëpër dyqane, orvatesha në klasat e palestrës; jeta e përditshme ishte më e vështirë dhe vizioni im u ndikua. Unë isha me pushime në atë kohë, por kur mbylla sytë më dukej sikur ende mund të shihja skicën e errët të diellit. Më pas mësova se kjo ishte një rrjedhje e gjakut pas syrit për shkak të leuçemisë.
Pasi vizitova mjekun më 9 dhjetor 2014 me ndjenjën e përgjithshme të keqndjerjes, një test gjaku u vlerësua i nevojshëm. Unë bëra provën e gjakut, pastaj shkova në punë. Më vonë atë pasdite isha në shtëpi duke zbritur pemën e Krishtlindjes nga papafingo me vajzën kur ra celulari (ora 16.30) – e lashë të binte . Telefoni i shtëpisë ra – Unë e injorova edhe këtë – desha ta zgjidhja pemën! Pastaj përsëri, zilja e vazhdueshme dhe vajza më bëri të përgjigjem. Ishte mjeku im, dhe ai tha që ai kishte një telefonatë nga Spitali; ata kishin rezultatet e testit të gjakut, më duhej të hyja menjëherë dhe të merrja një çantë me gjërat e nevojshme pasi do të pranohesha për disa ditë në spital pasi isha anemike. Ne ishim në spital nga ora 6.00 pasdite – më shumë gjak të marrë dhe diskutime me mjekun – për t’u dhënë më në fund lajmi shkatërrues se kisha leuçemi akute mieloide (AML). Kimioterapia do të fillonte sa më shpejt për t’u siguruar që isha mjaft e fortë për ta përballuar. Askush nuk mund t’ju përgatisë për udhëtimin që do të filloni! Nga efektet anësore të kimioterapisë, biopsitë e palcës së eshtrave, izolimin total, vetminë, dëshpërimin dhe pafuqinë e situatës.
Unë jam një nënë beqare me dy vajza të bukura që ishin 19 dhe 22 vjeç në kohën e diagnostikimit tim – ndikimi në to ishte masiv. Vajza më e vogël jetonte dhe punonte jashtë vendit në atë kohë dhe hoqi dorë nga puna e saj që të kthehej në shtëpi dhe të më ndihmonte mua, përkrah motrës së saj. Ishte një përmbysje totale e rolit – natyrisht si nënë – por unë nuk isha në gjendje ta bëja më këtë, dhe kjo ishte shumë e vështirë për të treja ne. Një kohë kaq e vështirë, e kërkuar, emocionuese dhe e pasigurt. Për fat të keq, unë u diagnostikova si e rrezikut të lartë të përsëritjes, kështu që do të më duhej një transplant i qelizave burimore. Kam marrë qelizat burimore të reja rreth rreth orës 18:30 pasdite – ditën e parë , dhe shansin tim për të mbijetuar.
Kam kaluar gjithsej 19 javë dhe katër ditë në spital duke marrë trajtim. Unë isha euforike kur dola nga spitali , në shtëpi në shtratin tim dhe rrethinat e njohura. Megjithatë kjo ishte vetëm faza tjetër e rëndësishme e shërimit tim. Fillimisht kam pasur dy konsulta në javë për muajin e parë, pastaj një herë në javë dhe pastaj një herë në dy javë, duke u zvogëluar ngadalë derisa u bë transplantimi . Tani konsultohem një herë në tre muaj. Në 18 muajt e parë pas transplantimit, jeta siç e dija ishte shumë në pritje. Unë nuk kam qenë në gjendje të përzihem me njerëzit, asnjë pazar, të mos dilja, pasi nuk kisha sistem imunitar dhe kollitjet dhe ftohjet normale mund të bëhen kërcënuese për jetën time.
Ende më shumë izolim. Flokët filluan të më rriteshin, dhe ngadalë oreksi filloi të kthehej. Fillova të shikoja dhe të ndjehesha përsëri si më parë , duke rifilluar ngadalë jetën time, megjithëse tani me një perspektivë krejt tjetër. Gjatë gjithë periudhës pas transplantimit të qelizave burimore, vajzat dhe unë i shkruanim rregullisht dhuruesit tim, duke i falënderuar ata për shpëtimin e jetës time. Pas dy vjet anonimiteti të detyrueshëm me dhuruesen time, ne u takuam më në fund në Shtator 2017 dhe jemi bërë mikesha të vendosura – ajo është shpëtimtarja ime! Dhuruesja ishte e ftuar nderi në dasmën e vajzës time majin e kaluar dhe unë isha me fat sa e lëshova vajzën – një moment shumë të veçantë duke marrë parasysh të gjitha ato që kishim kaluar. Unë dhe dhuruesja kemi një lidhje kaq të veçantë; ne komunikojmë me njera-tjetrën çdo ditë dhe përpiqemi të takohemi një herë në muaj pavarësisht se jetojmë shumë km larg. Ne jemi binjake gjenetikë.
Unë bëj pesë vjet pas transplantimit në 20 maj 2020. Padyshim që është një ditë shumë e veçantë për ne, sikur të mos ishte për “dhuruesja” , mjekët dhe infermierët përrallorë, unë ndoshta nuk do të isha gjallë për të festuar sot.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Bëni analizat e gjakut sepse leuçemia…
Autoimuniteti në Sindromet Mielodisplazike
