Presidenti rus Vladimir Putin ka treguar qëllimet e vërteta të regjimit të tij.
Duke ndryshuar kushtetutën për ta lejuar atë të qëndrojë në detyrë deri në vitin 2036, ai ka hedhur poshtë maskën e legjitimitetit demokratik.
Por regjimi i tij po duket më i dobët se kurrë.
Në qytetin e Khabarovsk, dhjetëra mijëra protestues kanë dalë në rrugë javët e fundit, duke brohoritur, “Putin jep dorëheqjen!” Ata nuk janë vetëm.
Vlerësimi i miratimit të Putinit mund të duket i lartë, por ai është i ulët sipas standardeve ruse. Në fakt, vlerësimi i tij është më i ulti që nga tetori 1999, kur ai ishte kryeministër. Dhe nuk ka të ngjarë të përmirësohet: Metodat e provuara dhe të testuara për të fituar mbështetje kanë humbur fuqinë.
Pandemia e COVID-19 e ka goditur rëndë Rusinë, për sa i përket shëndetit publik dhe ndikimit ekonomik. Me eksportet e naftës, të ardhurat buxhetore të qeverisë janë ulur. Si rezultat, pakti i heshtur i Kremlinit me publikun, (ne sigurojmë mirëqenien tuaj themelore, dhe ju nuk ankoheni) po merr fund.
Regjimi i Putinit prej kohësh është përpjekur të largojë vëmendjen e publikut nga problemet e brendshme me fitoret e tij të politikës së jashtme.
Sidoqoftë, për Putinin, përshtypja e mbështetjes së gjerë të publikut është ndoshta më e rëndësishme sesa vetë mbështetja.
Votimi i 1 korrikut për ndryshimet kushtetuese nuk kishte ndonjë rëndësi të madhe në thelb. Ndryshimet ishin ratifikuar nga Duma (parlamenti) dhe legjislatura rajonale muaj më parë.
Por vota popullore i dha Kremlinit mundësinë për të pretenduar se gati 78% e qytetarëve të Rusisë mbështetën ndryshimet.
Pjesëmarrja e lartë e votuesve përmirësoi fasadën. Por fakti që kaq shumë njerëz morën pjesë nën presion mund të dëmtonte Putin në zgjedhjet rajonale këtë vit dhe në 2021, kur gjithashtu do të mbahen zgjedhjet parlamentare federale.
Taktika tjetër e preferuar, pushkatimi, arrestimi ose largimi I kundërshtarëve ideologjikë, gjithashtu vazhdon. Në fillim të korrikut, autoritetet arrestuan dy aktivistë, përfshirë Andrei Pivovarov, drejtorin ekzekutiv të lëvizjes pro-demokracisë, të cilët po bënin fushatë kundër planeve të Putinit për të zgjatur sundimin e tij.
Disa gazetarë gjithashtu janë shënjestruar në javët e fundit, përfshirë Svetlana Prokopyeva (gjobitur për gjoja nxitje të terrorizmit) dhe Ivan Safronov (i akuzuar për tradhti).
Këto janë taktika të provuara, por ato janë gjithashtu transparente.
Dhe, megjithëse një segment besnik i shoqërisë e aprovon, të tjerët, përfshirë ish-zonat elektorale besnike, jo më. Protestat e Khabarovsk u nxitën nga arrestimi i papritur i guvernatorit popullor, Sergei Furgal, për përfshirjen e tij të dyshuar në vrasje që datonte nga 2004-05.
Furgali nuk është liberal; ai është anëtar i Partisë Nacionaliste Liberale Demokratike, pjesë e “opozitës sistematike” në Duma. Por ai fitoi pozicionin e tij në 2018 duke mposhtur një kandidat të mbështetur nga Kremlini. Duke e arrestuar atë, Kremlini dëshiron të dërgojë një mesazh drejtuesve rajonalë që mund të përpiqen të përfitojnë nga dështimet e qeverisë kombëtare gjatë krizës COVID-19.
Për të qenë të vërtetë, protestat e Khabarovsk nuk paraqesin kërcënim për sundimin e Putinit. Efektet e
Por gjithsesi duhet ta shqetësojnë Kremlinin. Në Khabarovsk, nuk janë vetëm profesionistët ata që protestojnë. Protestuesit e shumtë vështirë se mund të konsiderohen si intelektualë të politizuar nga Moska apo Shën Petersburg. Ata janë duke dhënë një shembull për rajone të tjera.
Megjithatë, regjimi i Putinit nuk ka zgjidhje tjetër, por të vazhdojë të mbështetet në të njëjtat taktika.
Në çdo rast, strategjia e Putinit për ruajtjen e pushtetit me çfarëdo mënyre të nevojshme nuk do të zgjidhë problemet e shumta të Rusisë. Dhe mbetet pyetja se çfarë do të ndodhë me sistemin pas tij.
Ajo që ne po dëshmojmë është një “frankoizim” i mëtutjeshëm i regjimit politik rus: Putini po kërkon të për të mbetur lider përgjithmonë, siç bëri Francisco Franco i Spanjës me Ligjin e Suksionit.
Por ndërkohë që Evropa u pasurua në epokën e pasluftës, Spanja ra dekadë pas dekade nën regjimin e tij. Putin duket se është i vendosur të arrijë të njëjtin nivel, në politikë, ekonomi dhe shoqëri.
Por Franco së paku kishte një pasardhës në mendje.
Putin, megjithatë, po e çon Rusinë në një rrugë pa fund. Mbi të gjitha, ai nuk mund ta kthejë carin. Kështu që ai thjesht e ka shtyrë problemin e pasardhësit. Pas tij, përmbytje!
Andrei Kolesnikov është Kryetar i Programit të Politikës së Brendshme Ruse dhe Institucioneve Politike në Qendrën Carnegie Moscow.
Përkthyer dhe përshtatur nga Project Syndicate/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Edhe liderët si Putin dështojnë…
Edhe 16 vjet të tjera në krye të Rusisë?!
