Është krejt e jashtëzakonshme që një pandemi me origjinë nga një provincë kineze, në vend të kësaj i ka dhënë Kinës një mundësi gjeopolitike.
Përgjatë viteve 2000 dhe fillim të vitit 2010, partia qeverisëse e Kinës ka korrur përfitimet e globalizmit pa paguar koston.
Përfundimisht, Amerika iu përgjigj të gjitha këtyre: Zgjodhi një skifter të Kinës, i cili premtoi të ashpërsohej lidhur me Pekinin.
Por ekzistonte një vështirësi e vogël: Ky skifter nuk ishte Truman apo Reagan.
Kështu që Kina ka fituar dy herë: Së pari duke u ngritur me bashkëpunimin aktiv të centristëve naivë amerikanë, dhe më pas konsolidimin e përfitimeve të saj me bashkëpunimin de-fakto të një populisti amerikan pa mend.
Katër muaj në epokën e koronavirusit, qeveria e Xi Jinping po bën çfarë do me Hong-Kongun, duke ngacmuar Indinë, shan fqinjët e tjerë dhe po kryen një gjenocid.
Ndërkohë Amerika është pa lider, e konsumuar nga protestat dhe psikodrama elitare dhe një kryqëzatë morale.
Për më tepër, pasardhësi i mundshëm i Trump ka premtuar rikthimin në normalitetin e epokës së Obamës.
Gjithashtu kjo e bën atë një person të pamundur për të ndryshuar marrëdhënien me Kinën.
Por ka një mënyrë tjetër për të parë gjërat.
Është e mundur që ne po i afrohemi një kulmi të tensionit SHBA-Kinë jo sepse Kina është e gatshme t’i kapërcejë përgjithmonë Shtetet e Bashkuara si një fuqi globale, por sepse vetë Kina po rritet, në krahasim me SHBA-në dhe Indinë dhe të tjerët.
Në vend të një shekulli Kinez, me fjalë të tjera, koronavirusi mund të jetë i dobishëm në një Dekadë Kineze, në të cilën qeveria e Xi Jinping sillet me agresion maksimal sepse sheh një mundësi që nuk do të vijë më.
Agresioni ka shfaqje të brendshme dhe të jashtme.
Nëse kjo është llogaritja e vërtetë strategjike e Kinës, nuk do t’i bëjë vitet 2020 më pak të rrezikshme.
Por kjo duhet të kushtëzojë përgjigjen e politikës amerikane, qoftë nën udhëheqjen e Presidentit Biden apo një republikan të ardhshëm me më shumë aftësi sesa Trump, drejt një ekuilibri midis vendosmërisë dhe kujdesit, mizorisë dhe përmbajtjes.
Nëse tregojmë pavendosmëri dhe dobësi, ose thjesht një dëshirë shumë të qartë për status quo-nëpara-statusit, atëherë përshkallëzimi i Pekinit do të vazhdojë dhe rreziqet e luftës do të rriten.
Por nëse gjejmë një mënyrë për të kontrolluar Kinën për një dekadë, Shekulli Kinez mund të shtyhet përgjithmonë.
Ross Douthat ka qenë një kolumnist i Opinion për The Times që nga 2009. Ai është autori i disa librave, së fundmi, “The Decadent Society”.
Përkthyer dhe përshtatur nga New York Times/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Kina e Xi Jinping mund t’ia arrijë ku Bashkimi Sovjetik ka dështuar”
“Mrekullia kineze” po merr fund…
“Rruga e mëndafshtë”, bekim apo mallkim?
