Që më herët, Konica.al ka botuar një artikull ku flitet për Kastriotin e fundit që pretendoi fronin e Shqipërisë. Emri i tij ishte Juan Pedro Aladro Kastriota, jetonte në Madrid të Spanjës dhe pretendonte për një lidhje të largët tijën me Gjergj Kastriotin, një lidhje jo e ligjshme, pasi vinte si fryt i marrëdhënieve jashtëmartesore.
Disa nga mbështetësit e tij ishin atdhetarë të njohur, ku, mes tyre, përmendim edhe Faik Konicën i cili i dha një hapësirë të konsiderueshme në revistën e tij “Albania” duke shkruar mbi historinë e jetës së tij dhe lidhjet e tij farefisnore me Gjergj Kastriotin.
Sipas gjasave, kjo hapësirë iu dha pasi Juan Kastriota ndihmoi financiarisht revistën në botimin e saj dhe në botimin e kalendarit të përvitshëm, pasi revista, çdo fundvit, bashkë me revistat e vitit që kishte kaluar, dërgonte edhe një kalendar me urimin e Vitit të Ri për ato që ishin të interesuar t’i blenin.
Përveç kësaj, ai reklamoi edhe një fotografi tijën në të cilën ai falenderohej dhe nderohej me titullin “I ndritshmi Gjin Kastrioti” e të tjerë.
Sipas një versioni të historisë, flamuri i ngritur në Vlorë në nëntorin e vitit 1912 nuk është punuar nga Marigoja, por i është dhuruar njërit prej firmëtarëve të pavarësisë nga vetë Juan Pedro Aladro Kastriota.
Njohja e tij në Shqipëri u bë kryesisht nëpërmjet revistës “Albania” ndonëse ajo nuk ishte e vetmja që e reklamonte figurën e tij. Kështu, mes intelektualëve shqiptarë, lindi debati nëse duhej që ai të vinte në Shqipëri apo jo. Jashtë këtij debati nuk mund të rrinte as Atë Gjergj Fishta, i cili shkruan një satirë të qartë me titull “Jaho Begu e Palokë Cuca” për Juan Kastriotin dhe një tjetër pretenduesi si pasardhës i Gjergj Kastriotit me emrin Gjikë.
Gjithashtu, në një pjesë (pjesën e fundit ndër pjesët e mëposhtme), Atë Fishta polemizon dhe ironizon edhe atdhetarët që e mbështetën Juan Kastriota, një ndër të cilët ishte edhe Konica.
Poezia e tij është e jashtëzakonshme dhe ka një satirë sa therëse, aq edhe të këndshme. Konica.al po ju paraqet pjesë nga ajo poezi, marrë nga “Anzat e Parnasit”, Botimi i tretë, 1942:
Pjesa ku flitet për ardhjen e Juan Pedro Aladro Kastriota (Gjin Kastrioti):
Paj në krajli – deshti Zoti –
Që na bijti, Gjin Kastrioti,
Njashtu nget n’Madrit.
Madje thonë se e kem kushri
E me gjasë n’per nji baxhi,
Martue n’Spanjë kah dit.
Kjo baxhija, sa kje vajsë,
Thonë kje halla e nanës s’dajës
E Gjergjit Kastriota.
S’ka ma ngjat, po e shihni vetë:
T’gjithve nji nanë s’na bjen n’ket jetë,
Si i qet kpurdhat bota.
E prandej me shumë arrsye
Gjinit sod i ka hyp n’krye
Me ardh krajl ndër ne.
Pjesa ku flet për Gjikën
Nji farë Gjiket paska ndi
Se po u lypka krajl n’Shqypni
Derës bujare le;
E t’u ngrehka, jurra djalë,
Diku kambë e diku m’kalë,
Me ardh krajl n’kët dhe.
Pse, me gjasë edhe aj po thotë
Se me fis asht Kastriotë
Gjakut t’Skanderbegut.
Kjosha bindë prej Gjergj Kastriotit
Ç’paska ba aj asi motit,
Tuj hap rodin (fisin) dheut.
Pjesa ku flet për mbështetësit dhe miqtë e Juan Pedro Aladro Kastriota
Përse Aladroja i ka do pare
Me të cillat n’tokë shqyptare
E ka xanë ndoj mik,
T’cill’t mandej, po duen me thanë
Se atij besen ia kanë dhanë
N’Triestë a Dubrovnik.
Qi n’seli kanë për ta vue,
N’kjoftë se i herë ka me u pague
Njado borxhe t’vjetra.
Gjindja e moçme për atdhe
Kjen mundue me besë e fe,
E me armë e letra;
Po, por t’sodshmit – kqyr nji herë!
E kanë gjetë se me tefterë
Puna hecë ma mbarë.
Prandej sod edhe ‘i stervinë
Mjaft qi t’hasë kund m’ndoj sterlinë
E’mbahet atdhetar.
