Gjatë përplasjes midis qeverive Greke dhe Gjermane në mes të krizës së euros, një zyrtar gjerman u përpoq të më bindte të insistoja në lehtësimin e borxhit për Greqinë me argumentin se Gjermania mund të jetë e pasur, por një shumicë e njerëzve të saj janë të varfër. Në këtë pikë, ai kishte të drejtë.
Një studim i kohëve të fundit ka konfirmuar që gjysma e popullsisë së Gjermanisë zotëron vetëm 1.5% të pasurisë së vendit, ndërsa 0.1% zotërojnë 20%. Dhe pabarazia po shtohet. Gjatë dy dekadave të fundit, të ardhurat reale të disponueshme të gjysmës më të varfër kanë rënë ndërsa ajo e 1% më e lartë është rritur shpejt, së bashku me çmimet e shtëpive dhe të aksioneve.
Ndaj duhet të kuptohet rezistenca popullore ndaj idesë së një bashkimi fiskal të eurozonës.
Punëtorët gjermanë, kuptohet se nuk pranojnë të mbështesin idenë e dhënies së shumave të mëdha të parave që u jepen vazhdimisht qytetarëve të vendeve të tjera. Fakti që Gjermania po pasurohet në përgjithësi është e parëndësishme për ta.
Nga përvoja, ata e dinë që çdo para e dërguar në Itali apo Greqi me siguri do të vijë prej tyre, jo 0,1%, për të mos përmendur që ajo ndoshta do të përfundojë në xhepat e oligarkëve grekë, ose të kompanive private gjermane që kanë blerë pasuritë greke.
Si rezultat, fondi i rimëkëmbjes së pandemisë së Bashkimit Evropian, 750 miliardë euro (880 miliardë dollare), kërcënon të thellojë përçarjet në të gjithë Evropën, në vend që të bashkojë.
Qeveria gjermane është thënë, do të jetë përgjegjëse për 100 miliardë euro borxh që BE do të përdorë për të ndihmuar të huajt të rikuperohen nga pasojat ekonomike të pandemisë.
Italianët do të marrin 80 miliardë euro nga Fondi i Rimëkëmbjes së Evropës. Spanjollët do të mbledhin 78 miliardë €, dhe madje edhe Grekët do të marrin 23 miliardë €.
Dhe çfarë do të marrë Gjermania? Asgjë.
Ajo mund të ndiejë dhembshuri ndaj italianëve dhe spanjollëve, të cilët humbën kaq shumë njerëz ndaj COVID-19, por ajo kurrë nuk do të pranojë ta përsërisë këtë.
Solidariteti i punëtorëve gjermanë, ndaj të cilëve askush nuk tregon solidaritet, ka kufijtë e tij, ashtu siç duhet.
E megjithatë, fondi u përshëndet si lëvizja e parë e Evropës drejt bashkimit fiskal.
Ky është një gabim që nuk mund ta bëjë as Kancelarja gjermane Angela Merkel dhe as pasardhësi i saj. Nuk është e vështirë të kuptosh pse.
Përvetësimi i borxhit është, padyshim, një kusht i domosdoshëm (edhe pse jo i mjaftueshëm) për shndërrimin e eurozonës në një zonë të prosperitetit të përbashkët, në interes të punonjësve gjermanë. Por ajo duhet të zbatohet siç duhet.
Gjatë viteve të ardhshme, elitat e Gjermanisë do të bëjnë llogaritë e Italisë, Spanjës dhe Greqisë.
Kjo do të ndihmojë në largimin e zemërimit të punëtorëve gjermanë ndaj masave shtrënguese që ata (së bashku me punëtorët italianë, grekë dhe spanjollë) po vuajnë.
Kjo nuk është recetë për unifikimin e Evropës. Është një plan për ndarjen e njerëzve, interesat e të cilëve janë, në të vërtetë, të lidhur.
Ata prej nesh që me të vërtetë dëshirojnë të unifikojnë Evropën kanë për detyrë të fillojnë duke treguar solidaritet me gjysmën e Gjermanisë që zotëron 1.5% të pasurisë së saj. Para se të përmendim edhe Eurobonot, duhet së pari të bëjmë fushatë për paga më të larta gjermane, një ndalim të blerjeve të aksioneve dhe shpërblime të kufizuara të korporatave.
Gjithashtu, ne duhet t’u tregojmë miqve tanë gjermanë që politikat aktuale të BE-së “ushqejnë” pabarazinë e pasurisë së Gjermanisë, duke shtuar pasuritë prej 0.1% dhe vështirësitë e shumicës.
Më në fund, duhet t’u sqarojmë atyre se çfarë do të thotë një bashkim i mirëfilltë fiskal: Një transferim i pasurisë, jo nga Gjermania në Greqi apo nga Holanda në Itali, por nga Hamburgu, Lombardia dhe Athina e Veriut në Thuringia, Kalabria dhe Thraki.
Yanis Varoufakis, një ish-ministër i Financave i Greqisë, është drejtuesi i partisë MeRA25 dhe Profesor i Ekonomisë në Universitetin e Athinës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Project Syndicate/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Fondet për koronën, krerët e BE: Duhen ngritur ura të mëdha
BE dhe COVID-19: Më mirë vonë se kurrë!
