Nëse poezia shqipe do të përfaqësohej në botë, lirika e Poradecit, do të shkëlqente rrezatimin e thellësive të shpirtit të poetit… në majat e lartësive të melodisë së vargut. Për të mbetur përjetësisht shqiptare. Për t’i kënduar përjetësisht dashurisë. /Konica.al
Zemra
Bëj e ri mendohem,
Të mos t’afërohem,
Bën e ri mendohesh
Të mos m’afërohesh.
Dhe ri bëj e bëjnë
Mos të shkoj andejnë,
Dhe ri e bën bejnë
Mos të shkosh këtejnë.
Ha! tek bëj kështuzë,
Hop! të shoh këtuzë!
Ha! tek bën ashtuzë,
Hop! buzë-për-buzë.
Pa me puth një herë,
Pa të puth dy herë,
Pa më puth tri herë,
Të puth tridhjet herë,
Uf! moj zemrë-e mjerë…
Zemër-lule-e-verë,
Gas-e-vrer-përherë,
Zemër-kopsht-me-erë,
Zemëra-skëtere.
Lasgushi ka lënë mes krijimtarisë unike, këshillat vetjake për poetët e rinj. Sikurse shkruan në faqen e saj në “Facebook” e bija, Marie Poradeci, ai kishte këto fjalë, për poezinë dhe poetët:
“Poezia është hyjnore. Prandaj kur shkruan poezi, duhet ta kesh shpirtin të shenjtëruar. Çdo poezi, duhet të jetë një xhevahir dhe xhevahir duhet të jetë çdo varg i saj dhe çdo fjalë e saj. Prandaj poezi mund të shkruash vetëm pak, se ku t’i gjesh gjithë ata xhevahirë?
Mos ki frikë se ke shkrojtur gjatë jetës tënde vetëm dhjetë poezi. Frikë të kesh po të kesh shkrojtur njëqind poezi.”
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Nëna ime e dhembshur… ajo është një leshverdhë”
“Jo për tjetër, por sepse po lë…”
‘Kur gjeniu nderon gjeniun’
