Me përfundimin e gjyqit për vrasjen e muzikantit antifashist hip-hop Pavlos Fyssas, krerët e partisë neonaziste “Agimi i Artë” u shpallën fajtor e kërcënohen me nga 10 vjet burg.
Marrë shkas nga kjo ngjarje dhe shfaqja e figurës së muzikantit grek Fyssas si një hero, një prift grek, Elefterios Balakos i cili mësohet të ketë shërbyer për shumë kohë në Gjirokastër ndalet edhe njëherë në çështjen “Katsifas”.
Gjatë rrëfimit të tij, teksa dëshmon për ditën kur Katsifas u ekzekutua nga autoritetet shqiptare, ai thekson se nuk duhet krahasuar aspak me vrasjen e artistit grek, si dhe shton se Katsifas nuk ishte një hero.
- Më poshtë shkrimi i tij i plotë:
“E di që disa njerëz do të më urrejnë për këtë postim. Nuk është kjo ajo që më shqetëson. Më intereson e vërteta e gjërave.
Fatkeqësisht, këto ditë, disa po krahasojnë Pavlos Fyssas me Konstantinos Katsifas.
Gabim i madh. Disa gjëra janë të dhëna të njërës, e krejt të tjera janë të ngjarjes tjetër.
Doja të jepja dëshminë time personale.
Ditën e vdekjes së Konstantinos Katsifas, unë isha në fshatin Bularat.
Unë atëherë isha ministër në Kishën Ortodokse të Shqipërisë. Kam përvojën personale si edhe mendim.
Informacion: Askush nuk na ndaloi të kryenim Liturgjinë Hyjnore në Greqisht atë ditë. Fshati është Epiri i Veriut dhe gjuha Greke është e vendosur në të gjitha fushat e zhvillimit të jetës. Askush nuk na ndaloi të varnim flamuj grekë. Vendi ishte plot me flamuj. Askush nuk na ndaloi të bëjmë homazh për viktimat greke të viteve ’40 që shtrihen në varrezat ushtarake, as të vijonim ngjarjet që ishin planifikuar. Pra, për çfarë shërben e gjithë kjo? Z. Katsifas donte të bënte të tijën
(flamuri personal) kur autoritetet e tij bënë rekomandime dhe e ndaluan, ai filloi – pasi u armatos – të binte.
Kam një pyetje: Atë ditë kishte shumë fëmijë në atë moment. Katsifas dhe policia ishin shumë afër. Nëse një plumb godiste njërin nga fëmijët, a do ta tregonim historinë me kokë poshtë?
Më në fund, ndërsa Katsifas ishte arratisur nga policia. Ai ishte ngjitur në një kodër. Ai vetë i shkaktoi përsëri ngjarjet, pasi nuk e hodhi armën me kërkesë të policisë, ata e vranë.
E vërteta është e vështirë e di. Më dhemb. Mund të shembë ideologjitë që kemi ndërtuar. Por duhet thënë.
Ashtu si në kishë, kushdo që humbet jetën nuk është thjesht një dëshmitar. Motivet e martirizimit nxjerrin në pah dëshmitarin. Kështu që heroi nuk është dikush që sakrifikon jetën e tij për të siguruar ideologjinë e tij. Hero është ai që sakrifikon veten për të tjerët.
Unë nuk pashë diçka të tillë në vdekjen e Katsifas. Ai kishte një mendim kombëtar “të ndërgjegjshëm”. Keqkuptimet e tij e çuan atë në fundin katastrofik, jo në mbrojtjen e të tjerëve.
Sidoqoftë, më bën përshtypje që ai u bë lehtësisht hero dhe simbol. Ne jetojmë në kohë shumë të çuditshme, me të vërtetë.
Njerëzit lehtë na kërkojnë të bëjmë simbole. Katsifas ishte simboli i përsosur në duart e atyre që dëshironin të vendosnin vetë drejtimet e qytetarëve të tyre. Ashtë për të ardhur keq që një vdekje përdoret si kjo.
Personalisht, unë përmend Konstandinin në prezantim. Jo si hero. Por si njeri i vuajtur, viktimë e nacionalizmit. Sepse nacionalizmi nuk ka as racë e as atdhe. Shikoj me keqardhje prindërit e tij që humbën fëmijën e tyre.
Edhe pse më vjen keq që i shoh të përdorura si mjete të propagandës nacionaliste. Unë kam vërejtje serioze për mënyrën se si Policia Shqiptare e trajtoi çështjen. Ajo mund të mos e vriste atë. Sidoqoftë, ai provokoi dënimin e tij. Është një fakt.
Unë fola vetëm për këtë fakt. Në konfuzionin e ditëve doja të dëgjoja një arsye tjetër, sa më objektive.
Një diskutim tjetër është pakica greke në Shqipëri. Gjërat nuk janë “qumësht blete” atje. Por ky është një diskutim tjetër. Tani fola në mënyrë të veçantë për vdekjen e të ndjerit Katsifas.”
