Bashkimi Evropian, i cili e ka mbajtur Turqinë duke pritur në derën e pranimit që nga 1963, publikoi kohët e fundit një raport progresi për 2020.
Të gjitha komentet mund të përmbledhin mesazhin e raportit të fundit të zgjerimit të Komisionit Evropian, i cili gjithashtu përfshin Turqinë, me një fjali: “Shanset e Turqisë për t’u bashkuar me BE po ulen vazhdimisht”
Kjo është një shaka. Ata thonë se shanset tona të pranimit po përkeqësohen. Po sikur të zvogëlohet mundësia që nuk është rritur në 57 vjet? A besojnë anëtarët e komisionit me të vërtetë se ky mesazh është një burim motivimi për të shtypur Ankaranë?
A mendojnë ata se kjo ende hap oreksin e publikut turk?
Me keqardhje ju informoj se, përveç një grupi akademikësh , askush nuk e ka shprehur qëllimin e Turqisë për në BE këtu në vendin tonë.
Presidenti Rexhep Tajip Erdogan, i cili u kritikua ashpër në raportet e komisionit, është ndoshta shansi i fundit për krijimin e një ure midis Turqisë dhe BE.
Në të vërtetë, megjithë standardet e dyfishta të bllokut, Erdoğan gjithmonë ka arritur të mbajë gjallë qëllimin e tij për pranimin e plotë për perceptimin e publikut. Ai ka bërë që segmenti konservator, i cili përbën shumicën e elektoratit turk, të simpatizojë BE, e cila shihet si “një klub i krishterë”.
Ai ka fshirë pjesërisht gjurmët e këqija të gdhendura në kujtesën kolektive të turqve, siç është pranimi i fqinjit tonë, Athinës, i cili aplikoi në union në të njëjtën datë me Ankara, 40 vjet më parë.
Erdogan gjithashtu ka ndërmarrë rreziqe të mëdha politike për anëtarësimin e Turqisë në BE.
Përpjekjet e tij të qarta për një “po” mbi referendumin e 2004 mbi bashkimin e Qipros veriore dhe jugore është shembulli më i qartë i guximit për të cilin kam folur.
Për më tepër, Erdoğan nuk u dorëzua edhe kur Brukseli pranoi administratën Greke Qipriote, e cila tha “jo” për planin e Kombit të Bashkuar “Qiproja e Bashkuar”, në anëtarësimin e plotë pavarësisht nga ligji i BE dhe vendimet gjyqësore.
Mbi të gjitha, shumica dërrmuese e votuesve turq e shohin qasjen e BE-së, e cila i konsideron të drejtat tona për vetëmbrojtje, të tilla si lufta kundër terrorizmit, si një kërcënim për sigurinë e tyre kombëtare.
Për shembull, ata nuk pranojnë koncesione mbi sovranitetin dhe të drejtat tregtare në Mesdheun Lindor për hir të pranimit.
Nxitimi i Mbretërisë së Bashkuar për t’u shkëputur nga bashkimi dhe rebelimi i vendeve të tilla si Italia dhe Spanja, gjithashtu prishi magjinë e BE-së.
Atëherë, ku do të përfundojë kjo marrëdhënie? Unë mendoj se skenari më realist është heqja dorë nga perspektiva e anëtarësimit të plotë.
Ankaraja mund të vazhdojë në rrugën e saj për një gjysmë shekulli tjetër pa u bërë një anëtar i BE, por si mund të përballet Brukseli me një Turqi, shpresat e së cilës janë zhdukur nuk dihet.
Melih Atnok, Daily Sabah/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Le Monde’: Erdogan s’do heqë dorë nga qëllimet e tij!
‘Ndarja’ e Turqisë nga Perëndimi, aspak e papritur
‘Fajin’ për tensionet Qipro-Turqi e ka BE
