Në janar 1979, një kryeministër i rrethuar nga laburistët, James Callaghan, u kthye nga një samit i Karaibeve në një vend që u shfaq në krizë.
Një javë më parë, shoferët e kamionëve kishin hyrë në grevë, duke ndërprerë furnizimet e benzinës në “dimrin e pakënaqësisë”.
Kur kryeministri mbërriti në aeroportin Heathrow të Londrës, ai mbajti një konferencë për shtyp në të cilën nuk u tha asgjë e paharrueshme.
Në vend të kësaj, në një frazë që është bërë kod për vetëkënaqësinë politike, Callaghan u lidh përgjithmonë me titullin e gazetës Sun të ditës vijuese: “Kriza? Çfarë krize? “
Fati i tij u vulos. Callaghan humbi zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme nga Margaret Thatcher.
Mësimi për politikanët është rëndësia e perceptimit në një krizë.
Nëse diçka ndihet si një krizë, ajo në të vërtetë është një krizë.
Britania tani përballet me emergjencën e saj më serioze që nga lufta e dytë botërore.
Ai përballet me një sfidë të paprecedentë të koronavirusit ndërsa përshtatet me një status të ri të zvogëluar jashtë Bashkimit Evropian.
Trajtimi i tij i pandemisë ka qenë një dështim aq i madh sa mund të shihet nga hapësira.
Këtë muaj, për herë të tretë këtë vit, ai nuk veproi derisa virusi po përhapet jashtë kontrollit. Tani qindra njerëz po vdesin çdo ditë.
Javën e ardhshme, parlamenti do të ulet për dy ditë për të përfunduar atë që Johnson filloi në qershor 2016.
Nën udhëheqjen e Johnson, Konservatorët mund të injorojnë të kaluarën e tyre, por ata kurrë nuk do të kërkojnë falje për të.
Britanisë i mungon një qeveri e përgjegjshme në gjendje të ndërtojë një politikë kohente kompensuese për secilën prej krizave binjake që kanë kapluar vendin.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Brexit, plaga më e rëndë e vetëshkaktuar në histori’
”Në fund BE do të pranojë shtyrjen për Brexit”
“Brexit mund të shtyhet”
