Kur Emmanuel Macron mundi Marine Le Pen dhe partinë e saj të ekstremit të djathtë në 2017, fitorja e tij u mbajt si një mbrojtje shembullore centriste kundër ngritjes së forcave ksenofobike, anti-emigrante dhe raciste në Francë dhe në të gjithë Evropën.
Për shumë, Macron ishte i angazhuar për të mbështetur dhe mbrojtur rendin global neoliberal.
Macron trashëgoi një Francë që luftonte kundër kërcënimit të Islamit radikal dhe një lëvizje jo-liberale të ekstremit të djathtë.
Pas vrasjeve masive në gazetën satirike Charlie Hebdo, #JeSuisCharlie u bë një thirrje globale tubimi dhe Franca u bë një luftëtare për lirinë e shtypit.
Tani vrasja e mësuesit të shkollës Samuel Paty ka ringjallur antagonizmat midis shtetit francez dhe popullsisë myslimane të Francës.
Sulmi ishte një traumë kombëtare, për një popullatë jomyslimane që i frikësohet Islamit. Nga ana tjetër, shumë myslimanë e gjejnë veten në pranimin e diskriminimit dhe islamofobisë. Por pas sulmeve të fundit, nuk ka pasur asnjë shprehje dërrmuese të simpatisë dhe solidaritetit ndërkombëtar si në vitet e kaluara. Ne nuk i ndryshuam profilet tona në Facebook në flamurin me tre ngjyra, ose postuam “En Solidarité” në mediat tona sociale.
Në vend të kësaj, në vitin e lëvizjes #BlackLivesMatter, përgjigjja e Francës ndaj këtyre sulmeve të tmerrshme po përballet me më shumë vëzhgim. Dhe heroi një herë e një herë Macron ka qenë nën kritikën e merituar për pas de deux e tij politike me ekstremin e djathtë, lidhjen e tij me ndjenjën islamofobe dhe flirtin e tij me autoritarizmin politik.
Presidenti francez në tetor tha se “kudo ka një krizë të Islamit”, me impulse radikale dhe “dëshirë për një xhihad të rishpikur”.
Por sulmet e fundit u kryen nga individë, të vetëm dhe pa lidhje me rrjetet ndërkombëtare terroriste. Kjo nuk është ajo që qeveria Macron dëshiron të trajtojë.
Macron thotë se dëshiron “të ndihmojë këtë fe të strukturohet”.
Franca, një ish-fuqi koloniale që bëri mizori të panumërta në emër të imperializmit në të gjithë botën, ende nuk pranon se zezakët, arabët dhe myslimanët kanë ende shumë arsye për të pasur frikë nga Republika.
Mbulesat islamike të fytyrës janë ndaluar për gratë. Njerëzit e zinj dhe arabë në Francë ka shumë më tepër të ngjarë të jenë shënjestrat e diskriminimit policor dhe brutalitetit në kohë normale. Myslimanët raportohet se përbëjnë diku nga 60 në 70 përqind të popullsisë së burgosur të Francës.
Në vend që të përgjigjen me qartësi dhe dinjitet moral në qendër të vëmendjes ndërkombëtare mbi marrëdhëniet racore të Francës, diskriminimin dhe dhunën shtetërore, Macron dhe institucioni francez i mediave janë përgjigjur aspak mirë.
Media franceze godet komentuesit që flasin për racizmin dhe të kaluarën e Francës.
Kohët e fundit, gratë frankofone të zeza dhe arabe në media (gjithashtu u sulmova me egërsi pasi bëra një deklaratë të pasaktë që shpejt e korrigjova publikisht) u sulmuan dixhitalisht nga anëtarët francezë të shtypit dhe figura të tjera të shquara. Disa morën kërcënime me vdekje dhe u akuzuan se përbënin kërcënim për francezët në të gjithë botën.
Duket sikur Franca, nuk mund të besojë se ish-subjektet e saj afrikane dhe myslimane po flasin me të.
Por në epokën e mediave globale dhe ndërgjegjësimit në rritje të epërsisë së bardhë dhe trashëgimisë koloniale, Franca nuk mund të presë thjesht të kontrollojë tregimet në lidhje me të kaluarën dhe të tashmen e saj.
Në Perëndim, pakicat racore dhe fetare janë gjithmonë kanarina në minierën e qymyrit.
Bota duhet t’i kushtojë vëmendje zërave të të zinjve, afrikanëve, arabëve, myslimanëve dhe imigrantëve të Francës të cilët paralajmërojnë se nën udhëheqjen e Macron, Franca, vendi i Iluminizmit, po merr një kthesë shumë të errët.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Mposhtet’ Macron, Le Pen kryeson në sondazhe
“Macron është përgjegjës për vrasjet në Libi”
