Sa e trishtuar ka qenë Argjentina që prej 25 nëntorit 2020, nuk do ta besonte asnjë jashtë saj. Ne nuk e njohim veten ende. Edhe harabelat janë të trishtuar.
Ata që njohin Argjentinën, e dinë se, pavarësisht problemeve socio-ekonomike që vendi ka vuajtur kryesisht në 50 vitet e fundit, ajo është karakterizuar gjithmonë nga buzëqeshja, madje edhe përballë pengesave që në shumë raste arritën edhe urinë.
Më kujtohet ajo ditë fatale mezi e besoja lajmin e keq. Absolutisht të gjithë ndaluan atë që po bënin. Nuk kishte forca për asgjë. Humori nuk ishte të vazhdoja me rutinën. Ende zgjohemi natën duke menduar se ishte një makth, por fatkeqësisht nuk është kështu.
Fillloi një vit tjetër dhe dhimbja për të ditur që Diego i gjallë po largohet gjithnjë e më shumë nga ne, na pushton dhe do të jetë këtu, me ne, për shkak të mungesës së tij, përgjithmonë. Po përgjithmonë! Por në të njëjtën kohë na bashkon midis të huajve që ecin të tmerruar. Padashur.
Disa derdhin lot në La Bombonera ose në stadiumin Argentinos Juniors, ose në një nga shumë muraleve që shumohen çdo ditë. Mbase, për ta mbajtur atë të pranishëm dhe të qajë mes besimtarëve për këtë detyrim për ta liruar.
Imagjinoni sa i shkëlqyeshëm ishte Diego, që ato janë ditët e para të një përjetësie pa të dhe ai tashmë ka arritur atë që na dukej e pamundur: të bashkonte argjentinasit që jetojnë në mosmarrëveshje të vazhdueshme dhe që është pjesë e thelbit tonë.
Unë nuk do të jem në gjendje të fshij atë që ishte mbulimi i minutave të para të vdekjes së Maradonës. Ndërsa ecte nëpër rrugët e ndyra, aty ku Diego kaloi çastet e tij të fundit, ai pa fëmijë jo më shumë se 6 ose 7 vjeç me bluzën argjentinase, të cilët mezi, mund të shihnin “dhjetën” në videot në YouTube, të vëzhgonin prindërit dhe gjyshërit e tyre të thyer me zemër.
Anëtarët e Kishës Maradoniana, të pashmangshme që nga minuta e parë e lajmit, me emblemat e tyre dalluese të shtrira në gardhin e shtëpisë së fundit të Diegos, nga ku ende shikohej një skenë shqetësuese: gjashtë ambulanca dhe një kordon policie me një numër trupash të ngjashme në një operacion për një lojë futbolli.
Çrregullimi midis kamerave, mikrofonave dhe shikuesve ishte kaos. Sigurisht, izolimi i detyrueshëm që mbizotëron ende në vend nuk u mor kurrë parasysh. Mbaj mend që vetëm pesë orë nga lajmi i hidhur, mjeku i ngarkuar me shëndetin e Diegos u afrua të flasë me media dhe kështu të marrë versionin nga një zë zyrtar. “Nuk ka shenja krimi ose dhune.”
Të gjitha llojet e spekulimeve që lindin gjithmonë rreth Maradonës u pastruan. Rruga për në qendër të qytetit ku ishte zgjimi, ishte një valë e fëmijëve, të rriturve dhe të moshuarve që qanin. Disa të dëshpëruar.
Të tjerët gërvishteshin, por ende qëndronin me flamuj argjentinas që u përplasën në selinë presidenciale për të thënë lamtumirën e fundit. Çfarë ndjesie të tmerrshme që i erdhi fundi një prej personaliteteve më me ndikim në njerëzim!
Atë pasdite të 26 nëntorit, është e mundur që më shumë njerëz u mblodhën në Plaza de Mayo (përpara Shtëpisë së Qeverisë) sesa ai që mori ekipin kombëtar Argjentinas pasi fitoi Kupën e Botës në Meksikë në 1986.
Në mënyrë të pabesueshme, unë shoh tifozë me fanella të Boca dhe River, rivalë të vendosur, që përpiqen të mbështesin njëri-tjetrin. Sot, së bashku, ata ecin në rrugën e dhimbjes dhe nostalgjisë së pariparueshme.
Ndërsa errësohet edhe një herë në Buenos Aires, unë po ju shkruaj dhe akoma nuk mund ta imagjinoj atë. Akoma jehon në mua, tingulli i përgjithshëm që qan. Është e qartë se ne nuk do të jemi më të njëjtë.
Argjentinasi që ata e dinë ose që ata do të vijnë nga tani e tutje, nuk do të jetë më i njëjti. Kush i shkruan nuk do të jetë më i njëjti. Sepse buzëqeshja jonë dhe një pjesë e energjisë sonë u larguan me arrestimin kardiorespirator të mëngjesit fatkeq të së Mërkurës, 25 Nëntor 2020.
Përshëndetje nga Argjentina e errët, Germán Carrara!
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Kam qenë i varfër, ndihmoni njerëzit të hanë”
“Vdekja e Maradonës duket si vetëvrasje”
