Nga Bernard Henry-Levy
Çfarë ka të re në këtë fillim të vitit? Asgjë.
Përveç Covidit, debatit midis mbështetësve dhe kundërshtarëve të vaksinës, vonesave të Francës për fillimin e vaksinimit, mutacionit të virusit, në mediat kryesore nuk ka ndodhur asgjë e jashtëzakonshme javët e fundit.
Duhet të lexosh me shumë vëmendje gazetat, ose shtypin ndërkombëtar, ose faqet e internetit të specializuara për të ditur, për shembull:
– që Organizata Ndërkombëtare e Punës raporton mbi shpërthimin e varfërisë dhe papunësisë në shumicën e vendeve Afrikane dhe të Amerikës Latine;
– që Mark Lowcock, Nënsekretari i Përgjithshëm i OKB për Çështjet Humanitare parashikon, në Jemen, Sudanin e Jugut dhe gjetkë, një shpërthim të paparë të fatkeqësisë më të vjetër të njerëzimit, urisë (dhe kjo jo për shkak të Covid, por për shkak të strategjive të kontrollit të zbatuara, kudo, në përgjigje të Covid);
– që Islamizmi, i cili, ashtu si kërpudhat në shpella, rritet në errësirën e medias dhe në lagështinë e botëve të mbyllura në izolim, ka marrë përsëri revanshin në Mali, ku sapo janë vrarë dy ushtarë francezë; në Niger, ku ushtarët e Zotit u futën në fshatrat Tchoma Bangou dhe Zaroumadareye për të masakruar njëqind banorë të paarmatosur, duke u nxjerrë zorrët, prerë kokën, sipas një skenari që unë, mjerisht, e njoh shumë mirë; në Nigeri, ku masakrat e të krishterëve vazhdojnë rrotull Jos dhe Godogodos, me bashkëpunimin e heshtur të një ushtrie që mbron milicitë Fulani, pra Boko Haramin, pra Daeshin Afrikan;
– që kjo ndodh edhe në Afganistan, ku edhe një herë një gazetar (i shtati që nga reportazhi im për Paris Match disa javë më parë) u vra në Ghor, në qendër të vendit, ku grupet talebane nuk presin më as tërheqjen e ushtarëve të fundit amerikanë, ose dështimin e negociatave të Dohas për t’u kthyer në sulm; se e njëjta gjë ndodh në Kurdistanin Irakian, në shpellat dhe tunelet në veri të maleve Qara-Chokh; dhe kështu ndodh gjithashtu, falë mbështetjes së Vëllait Mysliman Erdogan, në kufijtë e Rojavas, i njohur gjithashtu si Kurdistani Sirian;
– se Erdogani nuk po e kalon aq keq sa besojnë komentuesit, po të kemi parasysh që Katari ka shpenzuar 15 miliardë dollarë në operacionet e këmbimit valutor, për të mbështetur monedhën kombëtare turke ndaj dollarit;
– i cili rrezikoi të ofendonte Iranin, një mik i Katarit, duke recituar në Baku, një ditë pas humbjes së Armenisë në Nagorno-Karabak, një poezi mesazhi pro-azerbajxhanas i së cilës mund të konsiderohej ofendues nga Teherani, por që ai menjëherë kërkoi falje për këtë dhe se aleanca midis neo-persëve dhe neo-otomanëve është shfaqur paradoksalisht më e fortë;
– se kur Shtetet e Bashkuara u zotuan ta sanksionojnë për blerjen e raketave S400 nga Rusia pavarësisht anëtarësimit të tij në NATO, Irani e mbështeti dhe lançoi hashtagun #Neighboursfirst në llogarinë në Twitter të ministrit të jashtëm, Javad Zarif;
– se Irani, edhe një herë, përfitoi nga festimet e fundvitit për të kryer në burgun qendror të Zahedanit, mes indiferencës së përgjithshme, ekzekutimin e tre personave të dënuar për “moharebeh”, që përkthehet fjalë për fjalë, “Sjellje armiqësore ndaj Zotit”;
– se Putini, mjeshtri i lojës, nuk është shfaqur kurrë kaq arrogant dhe ta ketë shtyrë provokimin deri në pikën e pranimit, në mënyrë implicite, se është pikërisht FSB në origjinë të helmimit, me anë të një agjenti nervor të llojit Novichok, të disidentit Alexei Navalny;
– se Rusia, e cila në parim është kundër Turqisë në Libi dhe Siri, e ka informuar atë se janë të mundshme takime të reja rajonale të Jaltës, me kusht që ato të zhvillohen në kurriz të Shteteve të Bashkuara dhe Evropës;
– se e gjithë kjo botë e vogël, e cila po bëhet e madhe, nuk është aspak keq për të parë që Republika Islamike po kontraktonte me Kinën, në zemër të Gjirit Persik, vendburimin e gazit të South Pars, i cili është më i madhi dhe më i pasuri në botë;
– se Kina, në ofensivë në të gjitha frontet, ka siguruar një partneritet tregtar nga Evropa në të gjitha frontet dhe se Znj. Ursula von der Leyen përshëndeti këtë “hyrje të paparë në tregun Kinez”, pa thënë asnjë fjalë rreth fatit të punëtorëve ujgurë, as aktivistëve pro-demokracisë që lëngojnë në burgjet e Hong Kongut;
– se edhe Mbretëria e Bashkuar, tashmë garantuesi moral i gjysmë-autonomisë së Territorit, nuk ka gjetur asgjë për t’u ankuar për persekutimin e pandërprerë të Jimmy Lai, manjati pro-demokracisë i liruar më 23 dhjetor, por përsëri i sulmuar me akuza për “bashkëpunim me fuqitë e huaja”, për guximin që pati kur denoncoi politikën shtypëse dhe kriminale të Pekinit (dhe se ndërsa priste, nga ana tjetër, për paratë kineze, Boris Johnson ka përmbyllur një marrëveshje tjetër me Turqinë e cila, pa pikë respekti për Churchillin dhe duke lënë përsëri mënjanë çështjen e të drejtave të njeriut, duhet të kompensojë, siç thotë ai, rënien e tregtisë me kontinentin).
Me pak fjalë, bota nuk ka qenë kurrë më e keqe që nga fundi i Luftës së Ftohtë.
Ata të cilët unë i kam përcaktuar, në kundërvënie ndaj “perandorisë” perëndimore, si “pesë mbretërit” nuk kanë qenë kurrë më aktivë, as më të koordinuar, se sa në këto kohë pandemie.
Kjo është gjendja e botës që drita e zezë e Covid e bën sot pothuajse të padukshme.
Bota.al
