Edi Rama ka përdorur një hile meskine për të krijuar fabulën fjalimit të hapjes së fushatës elektorale. Kur zbriti nga avioni i Erdoganit, në Rinas, bashkë me sasinë e sapo sjellë të vaksinave kineze, kryeministri iu përgjigj edhe pyetjes së një gazetreje, se si do të organizonte mitingun e sotëm, kur ligji lejon vetëm grumbullimin e një numri të kufizuar personash.
Eshtë tejet interesante të shikohet përgjigja që ai dha në aeroport dhe ligjërata që mbajti disa orë më pas në sheshin Skënderbej. Vërtet kufizimet nga pandemia nuk lejojnë më shumë se dhjetë vetë, por është çështje fantazie nëse ti i vendos dhjetë këtu dhe dhjetë të tjerë 20 cm më larg, shpjegoi ai. Kjo deklaratë, në fakt, ishte një sinjal i qartë se partia në pushtet nuk do ta zbatonte ligjin (20 cm largësi nuk do të thotë asgjë), se ajo, ashtu sikurse bën gjithmonë, do të shfrytëzonte një truk për ti’u mbivendosur atij.
Por, këtë radhë dredhia kishte qëllim tjetër. Më shumë sesa një shkelje syri ndaj të tijëve për të mos përfillur kufizimin e grumbullimit në shesh, deklarata e shefit të qeverisë, në Rinas, qe një kurth për opozitën. PD me aleatët ranë në këtë çark. Duke kujtuar se rilindasit do të tuboheshin në shesh për të treguar forcë, ata e shpërfillën planin fillestar sipas të cilit patën marrë edhe lejen, atë për tu tubuar sipas modelit të fushatës së Bidenit, secili në makinën e vet. Të yshtur nga kompleksi opozitar se mos pushteti demostron shenja triumfi, ata u përgjigjën me të njëjtën monedhë.
Në fakt kurthi ku ata ranë, ishte ai që kërkonte Rama.
Në fjalimin që mbajti në miting, Rama foli krejt ndryshe nga ajo që tha në aeroport. Ai e shpenzoi gati një të tretën e ligjëratës duke komentuar pamjet e sheshit Skënderbej dhe ato të atij Nënë tereza. Ai vuri në dukje antitezën mes palës që zbaton distancat dhe asaj që dyndet kala dibrançe. Ai u mor me fotot dhe imazhet e kandidatëve të PS të vendosur në hapsira të mëdha që bënin Kontrast me militantët e opozitës që thyenin çdo ligj.
Duhet pranuar se në ngritjen e kësaj pusie Rama doli fitimtar. Dhe kaq iu desh që, kurthin që krijoi vetë ,ta shndërronte në lejtmotivin e ligjëratës që mbajti. Kjo i shërbëu si leva e Arkimedit për të folur për Lulin, Ilirin, Monikën që nuk zbatojnë ligjin, që kanë difiçite qyetatrie, që vendosin interesin e tyre mbi jetën e njerëzve, për të arritur në konkluzionin se sa do të kishte vuajtur Shqipëria, në një situatë imagjinare, kur opozita e sotme do të kish qenë në pushtet, gjatë tërmetit dhe pandemisë.
Parë në pamje të parë, u duk sikur Rama doli sërish më qerrata, i’a hodhi kundërshtarëve me të cilët konkuronte në të njëjtin qytet, në të njëjtën ditë dhe orë për të njëjtin qëllim.
Por, në fakt ai s’bëri asgjë më shumë sesa krijimin e një fabule të re për të përsëritur një refren të vjetër: për të sharë opozitën dhe për ta lënë fajin tek ajo.
E kështu ai përsëriti një motiv që po kthehet në grotesk në këtë fushatë, ku të gjithë sillen si opozitë. Opozitë bëjnë paritë e reja, të njëjtën gjë bën opozita reale, që prej dy vjetësh nuk është as parlamentare dhe kulmi i kulmeve, opozitë bëjnë edhe ata që kanë dy mandate në pushtet dhe kontrollojnë gjithçka në këtë vend. Ky, në fakt, është problemi real, që po përvijohet këto zgjedhje: a duhet që dikush të japë llogari?
Dhe kur ekuacionin e kthen kështu zgjidhja është më e thjeshtë, sepse sado intuitiv apo diabolik të tregohet Rama, kur njerëzit krijojnë distancën e nevojshme prej manovrave të tij, ata nuk i shmangen dot pyetjes themelore: kë mbajtëm mbi shpinë këto tetë vite?
