Në të vërtetë, Chaplin jo gjithmonë ka portretizuar një endacak. Në shumë nga filmat e tij, karakteri i tij ishte i përshtatur si kamarier, nëpunës dyqani, zjarrfikës dhe gjëra të ngjashme. Karakteri i tij mund të përshkruhet më mirë si i mospërfilluri kryesor, i shmangur nga shoqëria e sjellshme, i pafat në dashuri, fanatik, por zotërues i asnjërës. Ai ishte gjithashtu një i mbijetuar, duke lënë përgjithmonë hidhërimet e së kaluarës, duke u zhvendosur në aventura të reja
Nëse të ftuarit dhe anëtarët e Akademisë së Oscars qëndrojnë 12 minuta në këmbë duke të duartrokitur, diçka e ke bërë siç duhet në jetën tënde. Gjithmonë diçka nuk funksionon dhe papritmas lavdia ose triumfatori i epërm brenda teje, zhvishet nga publiku. Nuk është e thënë që jeta jote do të jetë e mundimshme sa vetë karriera ose të punuarit për një emër. Madje edhe ecuria, ose të ecurit në vetvete, shkuarja drejt famës shpeshherë ngatërrohet me vetë kompleksin e Uni-t. Ashtu çalë-çalë, me këmbët e pambushura brenda këpucëve e me këpucët e pambushura brenda hapave.
Ashtu çalë-çalë, me depresionin që e torturonte mbrapa rrugicave të skenës, jetës, përditshmërisë e me përjetimin që e depresiononte mbrapa prejardhjes, familjes, nënës. Ai është fenomeni asimptomatik i ndjesisë në akt dhe gjithë barrës emotive që e shoqëron. Komedia e heshtjes, më shumë sesa të qeshurat buzagaz nëpër kinema, hesht mes të vërtetave që pasqyron dhe reflekton mbi kohën, mbi sistemin, mbi njeriun. Charlie Chaplin ose Sir Charles Spencer Chaplin lindte më 16 prill të vitit 1889 në Londër, Angli. Komedian, producent, shkrimtar, regjisor dhe kompozitor i cili është konsideruar gjerësisht si artisti më i mirë komik i ekranit dhe një nga figurat më të rëndësishme në historinë e filmave.
Chaplin mori emrin e të atit që ish një argëtues në sallën e muzikës britanike. Ai e kaloi fëmijërinë e tij të hershme me nënën e tij, këngëtaren Hannah Hall, pasi ajo dhe babai i tij u ndanë, dhe bëri debutimin e tij në skenë në moshën pesë vjeçare, duke plotësuar vullnetin e nënës së tij. Mamaja e tij, e paqëndrueshme mendërisht, më vonë u mbyll në një azil. Charlie dhe vëllai i tij Sidnej u dërguan në një seri shtëpish të zymta të punës. Duke përdorur kontaktet e biznesit të shfaqjes së nënës së tij, Charlie u bë një argëtues profesionist në 1897 kur u bashkua me Tetë Djemtë e Lancashire. Performancat e tij të mëvonshme në skenë përfshijnë një rol të vogël në Sherlock Holmes (1899) të William Gillette dhe një periudhë me aktin e vodëvilit në Casey’s Court Circus. Në vitin 1908 ai u bashkua me trupën e pantomimës Fred Karno, duke u ngritur shpejt në statusin e yllit, si i dehuri në skicën e ansamblit “Një natë në një Sallë të Muzikës Angleze”.
Në të vërtetë, Chaplin jo gjithmonë ka portretizuar një endacak. Në shumë nga filmat e tij, karakteri i tij ishte i përshtatur si kamarier, nëpunës dyqani, zjarrfikës dhe gjëra të ngjashme. Karakteri i tij mund të përshkruhet më mirë si i mospërfilluri kryesor, i shmangur nga shoqëria e sjellshme, i pafat në dashuri, fanatik, por zotërues i asnjërës. Ai ishte gjithashtu një i mbijetuar, duke lënë përgjithmonë hidhërimet e së kaluarës, duke u zhvendosur në aventura të reja. Thirrja e Trampit ishte universale: audiencat e donin pafytyrësinë e tij, deflacionin e tij të pompozitetit, egërsinë e tij të rastësishme, gallatën e tij të papritur dhe qëndrueshmërinë e tij përballë fatkeqësive. Disa historianë kanë gjurmuar origjinën e Trampit në fëmijërinë Dickensiane të Chaplin. Sido që të ishte rasti, brenda disa muajsh pas debutimit të tij në film, Chaplin ishte ylli më i madh i ekranit.
DIKTATORI I MADH
Nga Trampi i Vogël, Chaplin kishte zotëruar artin delikat të pantomimës dhe mbërritja e zërit në film i dha atij shkak për tu alarmuar. Pas shumë hezitimesh, ai nxori shfaqjen e tij në 1931 Dritat e Qytetit si i heshtur, pavarësisht nga gjithëpërfshirja e bisedave pas vitit 1929. Ishte një histori e ëmbël, sentimentale e pandërprerë, në të cilën Trampali i Vogël dashurohet me një vajzë të verbër (Virginia Cherrill) dhe ai zotohet të rikthejë shikimin e saj. Partitura muzikore, elementi i vetëm “i tingullit” që filmi ofroi, u kompozua nga Chaplin dhe ai drejtoi regjistrimin e saj, pa marrë parasysh mungesën e dialogut, qe një sukses i madh. Në vitin 1932 Chaplin nisi një marrëdhënie me Paulette Goddard. Filmi i tij i ardhshëm, Modern Times (1936), ishte një hibrid, në thelb një film i heshtur me muzikë, efekte zanore dhe pjesë të shkurtra dialogu. Chaplin luajti një punëtor pa emër në fabrikë, i cili ishte dehumanizuar nga detyra pa mendim që duhet të kryejë, shtrëngimi i bulonave në pjesët që ecin në një linjë montimi. Ishte tipari i fundit i heshtur që doli nga Hollywood, por audienca përsëri e panë atë. Më e rëndësishmja, ishte performanca përfundimtare e Trampit të Vogël.
Diktatori i Madh (1940) ishte satira më e hapur politike e Chaplin dhe filmi i tij i parë me zë. Chaplin luajti në një rol të dyfishtë si një berber hebre dhe si Adenoid Hynkel, Diktator i Tomanias, një parodi e diktatorit gjerman Adolf Hitler, me të cilin Chaplin kishte një ngjashmëri të jashtëzakonshme fizike. Në vitet e fundit të tij Chaplin-it iu dhanë shumë nga nderimet që i ishin mbajtur atij për kaq gjatë. Në 1972 ai u kthye në Shtetet e Bashkuara për herë të parë pas 20 vjetësh për të pranuar një Çmim të veçantë të Akademisë për “efektin e pallogaritshëm që ai ka pasur në bërjen e filmave të këtij shekulli”. Ishte një kthim në shtëpi i hidhur. Chaplin kishte ardhur për të shprehur keqardhje për Shtetet e Bashkuara, por ai u prek dukshëm dhe thellësisht nga ovacionet 12-minutëshe që mori në ceremonitë e Oskarit. Chaplin bëri një nga paraqitjet e tij të fundit publike në 1975.
