Një kombinim i humbjes së dëgjimit dhe shikimit është i lidhur me një rrezik në rritje të rënies mendore dhe çmendurisë, por të kesh vetëm një nga ato dëmtime nuk lidhet me një rrezik më të lartë, zbulon një studim i ri i Koresë së Jugut.
Nuk është e qartë pse një zvogëlim i të dy shqisave, por jo vetëm i një, do të ngrinte rreziqe të demencës, por udhëheqësi i studimit kishte një teori që lidhet me rëndësinë e shoqërizimit në mbajtjen e trurit të mprehtë.
“Njerëzit e moshuar me vetëm një dëmtim të shikimit ose dëgjimit zakonisht mund të mbajnë kontakte shoqërore, kështu që ata mund të mos ndihen aq të izoluar ose të dëshpëruar sa njerëzit që kanë të dy dëmtimet”, tha Dr. Jin Hyeong Jhoo i Shkollës së Mjekësisë të Universitetit Kangëon Kun në Chuncheon.
“Sidoqoftë, kur dikush ka të dy dëmtimet, kjo mund të rrisë rrezikun e izolimit dhe depresionit, gjë që studimi i mëparshëm ka zbuluar se mund të ndikojë në rrezikun e demencës dhe aftësitë e të menduarit më vonë,” shpjegoi Jhoo.
Studimi i ri, i botuar në internet në 7 Prill në Neurologji, përfshiu 6,520 njerëz, të moshës 58 deri 101 vjeç, dëmtimet e shikimit dhe dëgjimit të të cilëve u vlerësuan duke i pyetur në lidhje me përdorimin e syzeve ose aparateve të dëgjimit.
Në fillim të studimit, 932 njerëz kishin shikim dhe dëgjim normal, pothuajse 3,000 kishin ose dëmtim të shikimit ose dëgjimit, dhe pak më shumë se 2,600 kishin të dy dëmtimet.
Përveç kësaj, studiuesit gjithashtu zbuluan se, në fillim të studimit, çmenduria ishte më shumë se dy herë më e zakonshme në mesin e njerëzve me të dy dëmtimet (8%) sesa midis atyre me një dëmtim (2.4%) ose pa dëmtime (2.3%).
Kujtesa dhe aftësitë e të menduarit të pjesëmarrësve u vlerësuan gjithashtu çdo dy vjet për gjashtë vjet. Gjatë asaj kohe, 245 njerëz zhvilluan çmenduri. Nga gati 2,000 njerëz me të dy dëmtimet, 146 zhvilluan çmenduri, krahasuar me 69 nga rreth 2,400 njerëz me një dëmtim dhe 14 nga 737 persona pa dëmtime.
Pasi u përshtatën për faktorë të tillë si seksi, arsimi dhe të ardhurat, studiuesit arritën në përfundimin se njerëzit me dëmtime të shikimit dhe dëgjimit kishin dy herë më shumë gjasa të zhvillonin çmenduri se sa ata me një ose asnjë nga dëmtimet.
Hetuesit gjithashtu zbuluan se njerëzit me të dy dëmtimet kishin rënie më të mëdha në rezultatet e testeve të të menduarit.
“Në varësi të shkallës së dëgjimit ose humbjes së shikimit, humbja e funksionit në shqisa mund të jetë shqetësuese dhe të ketë një ndikim në jetën tuaj të përditshme,” tha Jhoo në një njoftim për shtyp të një reviste. “Por rezultatet e studimit tonë sugjerojnë se humbja e të dyjave mund të jetë një shqetësim i veçantë.”
Një ekspert në Shtetet e Bashkuara tha se studimi la shumë pyetje pa përgjigje, megjithatë. Dr. Darius Kohan drejton otologjinë dhe neurotologjinë në Spitalin Lenox Hill dhe Spitalin e Veshit dhe Fytit në Manhattan, në Neë York City. Duke rishikuar gjetjet, ai tha se studimi ishte dobësuar nga fakti që mbështetej në “vetë raportet” e njerëzve për shikimin ose humbjen e dëgjimit (jo një provim klinik).
Gjithashtu, nuk është e qartë se sa mirë do të përktheheshin gjetjet për popullatat jo-koreane. “Një kufizim që ata nuk trajtojnë janë ndryshimet shoqërore / kulturore në Korenë e Jugut kundrejt vendeve / kulturave të tjera në bashkëveprimin e familjes dhe shoqërisë me popullsinë e tyre të moshuar,” tha Kohan.
Më në fund, ai tha se, në Shtetet e Bashkuara dhe në të gjithë botën, vetëm një humbje e dëgjimit ka qenë e lidhur me shanset e ngritura për rënien njohëse.
“Ka pasur studime të shumta në të gjithë botën që dokumentojnë se humbja e dëgjimit tek të moshuarit nxit izolimin, komunikimin e zvogëluar dhe tërheqjen nga bashkëveprimi me të tjerët, duke çuar në rënie disproporcionale të njohjes,” tha Kohan.
