Rimëkëmbja globale duhet të thërrasë agjentin e saj.
Një reagim ekonomik aq i dobët sa ai i parashikuar këtë vit duhet të jetë një shkak për festë. Është një lehtësim që produkti i brendshëm bruto do të shijojë hovin e tij më të madh në vite, ndoshta edhe dekada, pas rënies më të madhe që nga vitet 1930. Në vend të kësaj, azhurnimet pothuajse ditore të parashikimeve të rritjes janë përmbushur me mënyrën se si të gjithë janë shumë të varur nga SHBA dhe Kina dhe perspektivat për një kërcim të rëndësishëm të inflacionit. Neysayers ndonjëherë tingëllon sikur të preferonte një zgjerim të ndrydhur.
Ringjallja ka të ngjarë të jetë shumë mbresëlënëse. Të martën, Fondi Monetar Ndërkombëtar ngriti parashikimin e tij për zgjerimin e botës në 6%. Kjo pasoi një rritje të muajit të kaluar nga Organizata për Bashkëpunim Ekonomik dhe Zhvillim. Bloomberg Economics sheh një përparim mahnitës prej 6.9%, më së shumti në 60 vjet. Shumë nga këto skenarë bullish bazohen në një shpërthim në SHBA që kujton ditët e gjysmës së epokës së Reaganit dhe numrat kinezë që i ngjajnë bumit në dekadën pas hyrjes së Pekinit në Organizatën Botërore të Tregtisë.
A është një problem që dy fuqitë kryesore ekonomike të botës po e godasin jashtë parkut? Ju mund të mendoni kështu, duke pasur parasysh disa nga përqendrimet në papërsosmëritë e rikuperimit. Po, idealisht ju doni diçka më të ekuilibruar, me më shumë nga bota në zhvillim dhe zona e euros që ndajnë plaçkën. Por një kërcim i madh nga tkurrja katastrofike e vitit 2020 nuk do të ndodhë pa u bërë SHBA dhe Kina shumë mirë.
Unë po përpiqem të kujtoj një hov domethënës të rritjes globale që nuk është anashkaluar, të paktën në një farë mase. Në vitet menjëherë pas krizës financiare globale dhe, para kësaj, goditja teknologjike e fillimit të viteve 2000, ishte Kina që merrte vlerësime. Rritja dyshifrore, atje ishte norma. Duke u kthyer te superlativat e Reaganit, SHBA ishte drejtuesi kryesor i rimëkëmbjes nga rënia globale e fillimit të viteve 1980. Pjesë të mëdha të botës as që morën pjesë në kapitalizëm në atë kohë. Lufta e Ftohtë me bllokun Sovjetik ishte duke u ndezur, dhe Deng Xiaoping sapo kishte filluar të hapte Kinën.
Ankesa tjetër kryesore është se SHBA po eksporton reflacion. Yield-et e obligacioneve në të gjithë botën janë rritur muajt e fundit nga pritjet që çmimet do të rriten. Sigurisht, ata do ta bëjnë. Një bum i madhësisë së parashikuar është, nga natyra e tij, reflacionar. Shumë prej pesimistëve gjithashtu priren të harrojnë se, para pandemisë, një nga ankesat më të mëdha ishte se inflacioni ishte shumë i ulët.
Ajo që ndoshta po ndodh tani është se, në vend se një problem inflacioni, ne po shohim disa nga forcat deflacioniste të shpërndahen. Në Korenë e Jugut, për shembull, inflacioni u kthye në nivelin e tij para-pandemik në Mars pasi çmimet e naftës mbetën më të forta dhe kërkesa e konsumatorit filloi të rimëkëmbet pas një rënieje prej një viti. Por ai nivel para-Covid-19 ishte një 1.5% i varfër, krahasuar me një vit më parë, shumë poshtë objektivit të Bankës së Koresë prej 2%. Në shumë pjesë të botës, sigurisht në Azi, ne jemi mjaft larg nga lloji i inflacionit ‘të keq’ që ishte fatkeqësia e botës në vitet 1970 dhe fillim të viteve 1980.
Një përqendrim i panevojshëm në njollat e këtij bumi mund të pasqyrojë një zhvendosje më të thellë të paradigmës, atë që njerëzit kanë probleme me përpunimin. Siç vuri në dukje kolegu im John Authers, ky është potencialisht një bum, ndryshe nga çdo gjë që investitorët kanë parë në jetën e tyre profesionale. Unë do të shkoj më tej dhe do të them se natyra gjeografike e këtij bumi, performanca më e mirë amerikane që nga fitorja në Luftën e Ftohtë, po e bën jetë të pakëndshme. Kanë kaluar gati katër dekada që kur SHBA e ka shtyrë ekonominë globale kështu.
Për pjesën më të madhe të periudhës së ndërhyrjes, ne kemi qenë të përmbytur me mesazhin se rritja e Kinës është gjëja më e madhe. Një rrëfim i vëllezërve dhe motrave ka qenë që tregjet në zhvillim, të nxitura nga ritmet e larta të rritjes, popullsitë e reja dhe një klasë e mesme ngjitëse, janë e ardhmja. SHBA, megjithatë, po duket më energjike se shumë tregje në zhvillim tani. (Dhe nga rruga, dividenti demografik nuk po paguan aq shumë në Azi këto ditë.)
Kjo është gjithçka që mund të tretet për një brez të rritur në idenë se Kina kishte një formulë magjike dhe Perëndimi, me Uashingtonin si përfaqësuesin e tij, duhet të kënaqet me vetëm disa përqind të pikave të rritjes në vit. Ka pasur një rrahje daullesh të parashikimeve që Kina do të eklipsojë Amerikën si ekonominë më të madhe në botë sa më shpejt që këtë dekadë. Ndoshta po. Por shpëtimi i Fed nga sistemi monetar global dhe tani zgjerimi i ngarkuar turbo i SHBA këtë vit na tregojnë se Xha Sam nuk është aq poshtë. Unë dyshoj se mund të kemi nevojë për një kornizë të re për të parë botën. Tani për tani, le të fillojmë duke shijuar vitin 2021.
*Nga Daniel Moss
/Përkthyer dhe përshtatur për Konica.al nga Bloomberg
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Ndikimi i Covid-19 “shumë më i vogël se kriza financiare 2009”
FMN nuk funksionon më si rrjeti i sigurisë në botë
Pandemia mund të shënojë një kapitull të ri në sistemet e mbrojtjes sociale
