Politika italiane ka një kompleks shpëtimtar.
Në shekullin e 16-të, Machiavelli dëshpërohej se “Italia mbetet pa jetë dhe pret njeriun … i cili do të shërojë plagët e saj”. Në epokën moderne, shpengimi ka marrë forma të veçanta.
Dikur kishte pamjen e Silvio Berlusconi. Disa vjet më vonë erdhi Matteo Renzi, një reformator i ri i cili premtoi shumë.
Tani shpëtimi është shfaqur në formën e Mario Draghi, një ish-president i njohur i Bankës Qendrore Evropiane, i cili u bë kryeministër në shkurt.
Një politikan italian e krahasoi atë me Krishtin.
Kur dikur ky kompleks shpëtimtar ishte një sëmundje italiane, ngritja e Draghi e ka kthyer atë në një evropiane.
Një vendim nga qeveria e Draghi për të bllokuar eksportet e vaksinave nga AstraZeneca u duartrokit si një qasje muskulore ndaj një kompanie që kishte sfiduar BE. Kur Ursula von der Leyen, presidentja e parë femër e Komisionit Evropian, u la në divan gjatë një takimi me Rexhep Tajip Erdogan, Draghi e etiketoi presidentin turk një “diktator”.
Diplomatët gëzohen me ardhjen e dikujt në Romë me të cilin mund të bëjnë biznes. Portrete të Draghi shfaqen në shtypin ndërkombëtar.
Një shpëtimtar i ri kishte ardhur, këtë herë për të gjithë Evropën.
Pritshmëritë e mëdha nga Draghi janë të kuptueshme. Sidoqoftë, duhet të ulen.
Në BQE, ai fitoi pseudonimin “Super Mario”. Por drejtimi i një banke qendrore, qoftë edhe aq politikisht i ngarkuar sa BQE, është ndryshe nga drejtimi i një vendi.
Ajo gjithmonë kishte fuqitë e kërkuara për të luftuar krizën; thjesht kishte nevojë për dikë me pozitë politike për t’i përdorur ato.
Në qeverinë italiane, është ndryshe.
Italia ka një zë më të lartë në skenën evropiane falë Draghi.
Por kjo nuk duhet të kërkojë një mrekulli. Italia është një anëtare themeluese e klubit, vendi i saj i tretë më i populluar dhe ekonomia e saj e tretë më e madhe.
Para Draghit, ai nuk trajtohej gjithmonë si i tillë.
Fuqia brenda BE-së qëndron gjithnjë e më shumë në Këshillin Evropian, samitet e rregullta të liderëve evropianë.
Në këtë format, karuseli i Italisë për të ndryshuar kryeministrat bëhet një dobësi.
Ata që hipnin në të shpesh ishin të nën-kualifikuar.
Giuseppe Conte, paraardhësi i Draghi, ishte një avokat i panjohur përpara se të ngrihej në sferën më të lartë të politikës evropiane.
Krahasuar me këtë, burrështetësia është e lehtë.
Nëse Draghi gëzon një profil më të lartë në skenën Evropiane sesa paraardhësit e tij, kjo është për shkak se kolegët e tij udhëheqës po humbasin fuqinë.
Pas 16 vitesh si qendra e politikës së BE, Angela Merkel po bëhet një karakter periferik pasi dalja në pension po afrohet.
Emmanuel Macron është i shqetësuar përpara zgjedhjeve franceze vitin e ardhshëm.
Ndërkohë, drejtuesit aktualë të institucioneve kryesore evropiane u zgjodhën për lehtësi sesa për talent.
Nuk është e vështirë të sundosh një boshllëk.
Tregu, gjithashtu, ka zhvilluar një kompleks shpëtimtar për Draghi.
Thënë hapur, qeveria e Draghi mund të shkruajë çeqe sepse është ai që e udhëheq atë.
Reformimi i Italisë nuk është një punë e shpejtë.
Një ndryshim gjithëpërfshirës është i pamundur nën udhëheqjen e Draghit.
Ekziston një këndvështrim optimist dhe pesimist në lidhje me efektin Draghi.
Në atë optimist, një magji e shkurtër në detyrë mund të çojë në ndryshime afatgjata.
Qeveria e Draghi do të tregojë se si Italia synon të shpenzojë afërsisht 200 miliardë euro të fondit të rimëkëmbjes prej 750 miliardë eurosh të be (895 miliardë dollarë). Draghi mund të lërë pas një plan të ri fiskal për BE si një e tërë, dhe mbase të mbikëqyrë gjërat si presidenti i Italisë.
Në Gjermani, një qeveri e re me të Gjelbrit do të ishte një qeveri kushtuar rregullave më të lira të shpenzimeve dhe integrimit më të thellë Evropian, dy qëllime të Draghi.
Ndërkohë, Macron, do të jetë ende presidenti i Francës, të paktën deri në zgjedhjet në një vit. Ky është fat.
Në këndvështrimin pesimist, sidoqoftë, Draghi ofron vetëm një pushim sesa një shpengim.
Që drejtuesit e tjerë të BE-së do të pranojnë vetëm një kryeministër teknokrat italian është një precedent i shëmtuar. Në fund të fundit, më shumë se gjysma e votuesve italianë mbështesin partitë, Liga Veriore, Vëllezërit edhe më të djathtë të Italisë.
Po kështu, për ato vende evropiane që po përpiqen të bllokojnë integrimin e mëtejshëm financiar, Draghi është një fitore e mirë. Nëse Draghi ka sukses, atëherë qeveria e qëndrueshme dhe integrimi më i thellë janë të mundura.
Nëse, megjithatë, ai dështon, atëherë integrimi i mëtejshëm duhet të shmanget.
Ata që kërkojnë shpëtimin sot mund të përfundojnë po aq të zhgënjyer.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Economist/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Trekëndëshi i Fuqisë’ së Draghit
Bloomberg: A ka nevojë Italia për një stimul të ri financiar?
