Një karakteristikë përcaktuese e politikës së jashtme të Presidentit Biden, deri më tani, është pragmatizmi i saj i pamëshirshëm.
Kjo është veçanërisht e dukshme në krahasim me paraardhësit e tij të fundit.
George W. Bush parashikoi ndërhyrjen e SHBA-së që transformonte Lindjen e Mesme; Biden po tërheq forcat e mbetura të SHBA nga Afganistani.
Barack Obama vendosi një qëllim për t’i dhënë fund konfliktit izraelito-palestinez brenda dy viteve; Biden është larguar.
Donald Trump vuri bast se ai mund të bindte shpejt regjimin e Koresë së Veriut të Kim Jong Un të heqë dorë nga arsenali i tij bërthamor, por Biden nuk ka iluzione të tilla. Diplomacia ndaj Koresë së Veriut “nuk do të përqendrohet në arritjen e një pazari të madh”, tha sekretari i shtypit i Shtëpisë së Bardhë Jen Psaki javën e kaluar.
Biden është praktikuesi më me përvojë i politikës së jashtme për të marrë detyrën që nga i parë Bush, dhe, ashtu si ai president, ai ka instaluar një ekip po aq të stinuar të sigurisë kombëtare.
Kombi, dhe për këtë çështje bota, po kursehet nga gabimet e kushtueshme që buruan nga ambiciet joreale të tre presidentëve të kaluar.
ZBiden, natyrisht, ka disa ambicie të mëdha të tij: Ai po kërkon transformimin më të gjerë të rolit të brendshëm të qeverisë federale që nga Presidenti Ronald Reagan.
Në politikën e jashtme, ai me të drejtë ka përcaktuar misionin e tij qendror si udhëheqësin e një gare midis demokracive të botës dhe kërcënimit ringjallës të autoritarizmit, siç është modeluar nga Kina dhe Rusia.
Hapat e hapjes së administratës drejt Pekinit dhe Moskës kanë tërhequr qartë linjat e asaj gare, me sanksione të reja dhe hapa për të mbledhur aleatë.
Megjithatë, edhe në këtë sferë, administrata ka lënë hapësirë për marrëveshje.
Me të marrë detyrën, Biden shpejt zgjati marrëveshjen e re START me Rusinë duke kufizuar armët bërthamore, duke lënë mënjanë përpjekjen e largët të administratës Trump për ta rimodeluar atë për të përfshirë Kinën, së bashku me ëndrrën e Obama për të hequr botën nga bërthamat.
Biden propozoi një takim samiti muajin tjetër për sundimtarin rus Vladimir Putin dhe i dërguari i tij i klimës po kërkon në mënyrë aktive bashkëpunimin e Kinës.
Biden me të drejtë mund të pretendojë se ka ndjekur maksimën e politikës së jashtme që Obama bëri, por nuk vëzhgoi gjithmonë: “Mos bëj budalla [gjëra]”.
Kjo nuk do të thotë që vendimet e tij gjithmonë do të sjellin rezultate të mira.
Vendosmëria e zymtë e Presidentit për të tërhequr forcat nga Afganistani mund të çojë në një katastrofë politike dhe humanitare në atë vend dhe ta rivendosë atë si një bazë për terrorizmin – rezultatet që një prani e vazhdueshme modeste e trupave mund të parandalojë.
Ulja e tij e mundësisë së një përparimi në marrëdhëniet me Korenë e Veriut mund ta nxisë regjimin e saj të kthehet në masa provokuese, të tilla si testet e kokat bërthamore dhe raketat ndërkontinentale.
Ky president ka një kuptim më të mirë se paraardhësit e tij për kufijtë e asaj që Shtetet e Bashkuara mund të arrijnë jashtë.
Deri më tani, kjo ka qenë një e mirë.
Rreziku është se ai do të anojë nga mosveprimi ose tërheqja në vendet ku, si Afganistani, edhe një angazhim pjesërisht efektiv i SHBA është më i mirë se aspak.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Marrëveshja Kosovë-Serbi do të përfshijë njohjen reciproke”
“Biden, nëse fiton do marrë masa ndaj tarifave të SHBA për Kinën”
“Më të ashpër me Rusinë”, pse Gjermania nuk është dakord?
