Presidenti Joe Biden e ka bërë të qartë se ai me të vërtetë, dëshiron të punojë me Evropën. Pas katër viteve traumatike të presidencës Trump, kjo duket një mundësi që nuk duhet humbur. Gjithashtu, Moska dhe Pekini janë të penguar nga sanksionet e SHBA dhe BE për burgimin e disidentit rus Alexei Navalny dhe keqtrajtimin e ujgurëve në Kinë.
Ata po shtojnë presionin mbi Evropën me kundër-sanksione, dëbime të diplomatëve dhe kërcënime të egra. Por në Bruksel, presidentja e Komisionit të BE Ursula von der Leyen po lufton me presidentin e Këshillit Evropian Charles Michel mbi akuzat për seksizëm në vend që të kapej ndaj një recesion të dyfishtë dhe pandemisë.
Kryeministri britanik Boris Johnson momentalisht është në telashe pas daljes së Britanisë nga BE. Presidenti francez Emmanuel Macron, për t’u rizgjedhur në 2022, është shumë pranë në sondazhe me rivalen e tij të ekstremit të djathtë Marine Le Pen, ndërsa oficerët ushtarakë në pension po paralajmërojnë për luftë civile.
Ky duket se është momenti që Gjermania, si një fqinjë e përgjegjshme, të rritet dhe të ndihmojë. Por ekonomia më e fuqishme e Evropës po shkon në votime edhe më shpejt se Franca: më 26 shtator.
Ndërsa mandati 16-vjeçar i Kancelares Angela Merkel po përfundon, të gjashtë partitë që përpiqen të sundojnë në epokën pas Merkel janë disi më pak sesa të përqendruara në politikën përtej kufijve të Gjermanisë.
Arsyeja është copëtimi i peizazhit partiak të koduar me ngjyra të Gjermanisë. Në sondazhet e tanishme, të Gjelbrit po luftojnë për vendin e parë me CDU (e zezë) me rreth 25 përqind, me Social Demokratët (të kuqtë) shumë prapa me 15 përqind, të ndjekur nga Liberal Demokratët e Lirë (e verdha) dhe partia e Majtë (e kuqe e errët) me rreth 11 përqind secila.
Alternativa e ekstremit të djathtë për Gjermaninë është aq radikale sa shërbimi i brendshëm i inteligjencës së Gjermanisë dëshiron ta vendosë atë nën vëzhgim. Asnjë parti tjetër nuk do të punojë me të, por ajo ende kap rreth një të dhjetën e votave. Kjo rrit gjasat që qeveria e ardhshme e Gjermanisë të jetë një koalicion trepalësh, me një kaleidoskop të kombinimeve të mundshme: e zezë-jeshile (ose e kundërta, me CDU si partner i ri); (CDU-Gjelbër-liberalët); (të gjelbërit-SPD-liberalët) ; dhe së fundmi, “R2G” (SPD-të majtët-të gjelbërit).
Kjo është arsyeja pse idetë e partive të vogla papritmas kanë rëndësi. Por sa i përket politikës së jashtme dhe të sigurisë, asnjë nga pesë nuk paraqet një imazh plotësisht qetësues për një fqinj ose aleat të Gjermanisë.
Rruga e vetme e partisë së majtë për në qeveri është R2G, një qëllim që të majtët e fuqishëm në të Gjelbrit dhe SPD kanë ndjekur në mënyrë aktive. Por edhe e majta është radikalizuar, duke hedhur pragmatistët e saj dikur me ndikim të Gjermanisë Lindore. Dyshja e saj e re e lartë kundërshton angazhimin ushtarak të çdo lloji. Por gjithashtu është me sa duket pa kuptim për pensionet, dhe kjo mund të tjetërsojë bazën e saj.
FDP ka ekspertë të gatshëm për kabinetin e financave, çështjet dixhitale dhe politikën e jashtme dhe të sigurisë dhe një përgjegjësi te Christian Lindner, udhëheqësi i tyre. CDU dhe të Gjelbërit janë akoma inteligjentë për shkak të largimit të tij të fortë nga negociatat e koalicionit në 2017. Vitin e kaluar, ai u përball me një revoltë në partinë e tij pasi mbështeti vendimin e një politikani rajonal liberal për të lënë veten të zgjidhej guvernator i shtetit me ndihmën e AfD.
Olaf Scholz i SPD-së është përfshirë në një takim të dyfishtë. Si ministër i financave në kabinetin qeveritar të Merkel, opozita e akuzon atë për dështimet e mbikëqyrjes në një sërë skandalesh financiare. Si kandidat për kancelar, ai ka parë lidershipin e SPD të shkatërrojë partinë në të majtë me parulla anti-bërthamore që të kujtojnë vitet 1980. Fritz Felgentreu, një nga disa ligjvënësit me përvojë që jep dorëheqjen në protestë, e quan politikën e sigurimit të partisë së tij një “zjarr që digjet”.
Armin Laschet, kandidati i CDU, është kritikuar për qëndrimin e butë ndaj Sirisë, Rusisë dhe Kinës. Megjithatë, problemet e tij të vërteta janë skandalet e korrupsionit dhe përçarjet e partive. Partisë së tij mund t’i jepet një goditje tjetër në zgjedhjet shtetërore të muajit tjetër në Saksoninë-Anhalt, ku disa sondazhe kanë AfD në ndjekje të ngushtë.
E gjithë kjo bën shumë për të shpjeguar rritjen e të Gjelbërve dhe Annalena Baerbock, kandidatja e tyre. Kritikat e saj ndaj Kinës, Kremlinit dhe projektit të tubacionit Nord Stream 2 janë muzikë në veshët e Uashingtonit.
Megjithatë, baza e zjarrtë e partisë ka pasur luftime të ashpra për shpenzimet e mbrojtjes dhe parandalimin bërthamor. Besueshmëria e saj si partner nuk është aspak e garantuar.
Sigurisht, zgjedhjet në përgjithësi nuk luftohen ose fitohen në politikën e jashtme.
Por votuesit gjermanë do të bënin mirë të mbanin mend se pasuria dhe fuqia e vendit të tyre varet nga stabiliteti dhe siguria e fqinjësisë së tij.
Ndoshta është koha t’i kushtojmë vëmendje dhe të shqetësohemi pak për fqinjët dhe aleatët.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
