Uniteti që palestinezët demonstruan në javët e fundit shënon ngritjen e një ndërgjegjeje të re kombëtare.
Pas sulmit të fundit gjenocidal nga Izraeli, disa pyetje serioze janë ngritur, edhe një herë, në lidhje me dobinë e rezistencës dhe nëse rezultati i luftës mund, ose nuk mund, të konsiderohet një fitore për popullin palestinez.
Të njëjtat pyetje u ngritën në 2009, 2012 dhe 2014, kur Izraeli filloi sulme masive kundër Gazës, madje edhe gjatë Marsit të Madh të Kthimit jo të dhunshëm 2018, kur palestinezët marshuan drejt gardhit rreth Rripit dhe u qëlluan dhe u vranë nga Izraelitët me snajperë.
Disa “liberalë” iu drejtuan shpalljeve të zakonshme, duke fajësuar “dy palët e konfliktit”. Kolonizatorin dhe kolonizimin dhe duke arritur në përfundimin se palestinezët duhet të ndalojnë lëshimin e raketave nga Gaza.
Edhe një herë, ne po sfidoheshim nga të njëjtët zëra “neutralë” në lidhje me vetë përkufizimin e rezistencës. Ata nuk arrijnë të shohin, për arsye ideologjike, që rezistenca, duke folur gjerësisht, nuk është vetëm aftësia për të luftuar kundër një shtypësi ushtarakisht më të fuqishëm, por edhe aftësia për t’i rezistuar në mënyrë krijuese kolonizimit të tokës së dikujt. Ata nuk arrijnë të kuptojnë fuqinë e njerëzve, në rastin tonë, “sumud” (qëndrueshmëri), apo edhe për të parë që ajo ekziston.
Me fjalë të tjera, ata e pranojnë rrëfimin e Izraelit, ku ka “dy anët e konfliktit” me fuqi të barabartë ushtarake dhe qëndrim moral. Ata kundërshtojnë realitetin se ky është një projekt kolonialist dhe aparteid i vendosur nga perëndimi të cilit populli palestinez po i reziston.
Ata gjithashtu injorojnë të gjitha “armët” tona morale: që ne jemi vendas, se kemi ligj ndërkombëtar që mbështet pretendimet tona, se kemi terren të lartë moral, dhe gjithnjë e më shumë mbështetjen e shoqërisë civile ndërkombëtare dhe të tjerëve.
Eduard Said një herë tha se intelektuali supozohet të jetë, “dikush që nuk mund të korruptohet lehtësisht nga qeveritë ose korporatat, dhe që synimi i të cilit është të përfaqësojë të gjithë ata njerëz dhe çështje që janë harruar ose futur nën qilim.”
Ata zëra “liberalë” që kanë dënuar “dhunën” palestineze në përballjen e fundit me aparteidin Izraelit janë anti-intelektualë. Ata nuk pranojnë të shohin që palestinezët janë në gjendje të jenë agjentë të ndryshimit në të tashmen dhe të ardhmen e tyre. Ata janë ideologjikisht të paaftë të pranojnë agjensinë palestineze sepse ata refuzojnë të respektojnë vullnetin e popullit siç shprehet në mbështetjen popullore të dhënë rezistencës në format e saj të ndryshme, në Gaza, Bregun Perëndimor dhe zonat që Izraeli pushtoi gjatë krijimit të saj në 1948.
Ata gjithashtu nuk janë në gjendje të shohin fitoren palestineze mbi aparteidin e Izraelit në ngjarjet e fundit. Ata bashkohen me klasën fashiste izraelite, sunduese që besojnë se “fituan” sepse vranë një numër të madh të “terroristëve”: 253 palestinezë, përfshirë 66 fëmijë, 39 gra dhe 17 të moshuar.
Megjithatë, asnjë nga të ashtuquajturit “objektiva” të luftës izraelite në Gaza, dhënia fund e zjarrit me raketa nga Gaza dhe shkatërrimi i tuneleve të përdorura nga luftëtarët e rezistencës dhe mjegullimi i çdo forme të unitetit midis Jeruzalemit dhe Gazës, nuk është arritur. Raketat janë ende duke u nisur dhe lëvizja e rezistencës u tregua e fortë sa për t’iu përgjigjur thirrjes për veprim nga Jeruzalemi i Sheik Jarrah të cilët po përballen me spastrimin etnik të afërt nga Izraeli.
Ndërsa një pilot i irrituar izraelit, i cili bombardoi Gaza, tha në një intervistë për kanalin izraelit 12: “Unë shkova në një mision për të kryer sulme ajrore me një ndjenjë se shkatërrimi i kullave është një mënyrë për të shfryrë zhgënjimin për atë që po na ndodh dhe për suksesin e grupeve në Gaza… Ne nuk arritëm të ndalojmë zjarrin e raketave dhe të dëmtojmë udhëheqjen e këtyre grupeve, kështu që ne shkatërruam kullat.”
Por më e rëndësishmja, Gaza 2021 shkatërron mitet e ndërtuara me kujdes dhe të mbrojtura me zell që Izraeli ka promovuar për dekada: se ajo ka ushtrinë “më të moralshme” në botë; që Kupola e saj e Hekurt është e pathyeshme; dhe se palestinezët janë thjesht “arabë” që nuk kanë asnjë identitet të përbashkët dhe do të hiqnin dorë nga pretendimi i tyre për tokën pasi gjeneratat e vjetra të vdesin.
Është e qartë se ata “zëra neutralë” që fajësojnë “të dy palët” janë nën “magjinë” e këtyre miteve dhe kjo është arsyeja pse ata e shohin rezistencën palestineze si “dhunë të pajustifikuar” dhe “terrorizëm”. Por siç shkruajti filozofi brazilian Paulo Freire në librin e tij, Pedagogjia e të Shtypurve:
“Me krijimin e një marrëdhënie shtypjeje, dhuna tashmë ka filluar. Asnjëherë në histori dhuna nuk është iniciuar nga të shtypurit. Si mund të ishin ata iniciatorë, nëse ata vetë janë rezultat i dhunës?
Nuk do të kishte asnjë të shtypur po të mos kishte pasur një situatë paraprake dhune për të vendosur nënshtrimin e tyre. Dhuna fillohet nga ata që shtypin, që shfrytëzojnë, të cilët nuk arrijnë t’i njohin të tjerët si persona jo nga ata që janë të shtypur, të shfrytëzuar dhe të panjohur “.
Është e qartë për të gjithë, përveç liberalëve perëndimorë dhe elitës izraelite që ata mbështesin idenë se palestinezët kanë dalë nga protestat në të gjithë Palestinën historike dhe sulmin në Gaza fitues.
Këto ngjarje i dhanë fund “marrëveshjes famëkeqe të shekullit” duke pohuar përsëri se palestinezët nuk do të heqin dorë nga pretendimi i tyre për Jeruzalemin, vendosin një gozhdë tjetër në arkivolin e zgjidhjes imagjinare të dy shteteve dhe sollën çlirimin dhe të drejtat e qytetarëve palestinezë të klasit të tretë të Izraelit dhe pesë milion refugjatë përsëri në krye të axhendës së komunitetit ndërkombëtar.
Ata gjithashtu kanë sjellë në vëmendje një vetëdije të re palestineze që sfidon hegjemoninë e Marrëveshjeve të Oslos 1993.
Ndërgjegja e re e formuar nga sumudi dhe rezistenca palestineze karakterizohet qartë nga një refuzim i kushteve të vendosura nga aparteidi Izraelit në tre përbërësit e popullit palestinez, banorët e Gazës dhe Bregut Perëndimor, palestinezët në territoret që Izraeli pushtoi në 1948 dhe refugjatët që jetojnë në kampe dhe në diasporë.
Edhe më e rëndësishmja, kjo është një refuzim i thërrimeve që ofrohen si shpërblim për sjelljen e mirë për një pakicë të zgjedhur të Palestinës.
Na është thënë të pranojmë pushtimin izraelit në formën e tij më të shëmtuar, muri i aparteidit, kolonitë, pikat e kontrollit, rrugët e ndara, targat e koduara me ngjyra, dëbimet me forcë dhe shkatërrimet e shtëpive, “koordinimin e sigurisë”, arrestimet, tortura dhe burgosje ose të na imponohet një bllokadë mesjetare dhe të bombardohet periodikisht në vdekje dhe harresë.
Por përgjigjja nga Gaza, Jeruzalemi, Lydda, Haifa dhe pjesa tjetër e Palestinës historike këtë pranverë ishte shumë e qartë: populli palestinez nuk do të reduktohet vetëm në ata që jetojnë në territoret e okupuara në 1967. Ne jemi dëshmitarë të një zhvendosjeje paradigme nga separatizmi, siç përfaqësohet nga zgjidhja e dy shteteve e cila synon të krijojë një Bantustan Palestinez dhe të mohojë të drejtat e miliona njerëzve në tokën e tyre në unitetin e plotë Palestinez.
Vërtetë, fitorja palestineze ishte shumë e kushtueshme, por ishte një fitore vendimtare. Populli palestinez mbizotëroi mbi një regjim të aparteidit të armatosur deri në dhëmbë dhe kupolën e tij të hekurt të bërë në Amerikë duke thyer “Kuben Mendore” të tyre.
Palestina pas Gazës 2021 nuk do të jetë si Palestina më parë. Palestinezët kanë filluar të dekolonojnë mendjen e tyre larg “procesit të paqes” dhe zgjidhjes raciste të dy shteteve dhe me sumudin e tyre, ata kanë gjunjëzuar regjimin arrogant Sionist në Palestinë.
Përkthyer dhe përshtatur nga Al Jazeera/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
