Zemra e stilit politik të Angela Merkel është përbuzja e saj për vetë idenë e stilit në politikë.
Ajo e praktikonte politikën si mohim të stilit. Jo për të vizioni madhështor apo retorika fluturuese.
Çdo gjë nga oratoria e saj e ulët, ritmet e saj si një hyrje në Wikipedia, tek uniforma e saj me vendosmëri të pandryshueshme fliste për të njëjtin dyshim për zbukurim.
Në një epokë kur shumica e politikanëve janë dorëhequr për të sakrifikuar privatësinë e tyre dhe duke iu nënshtruar indinjatave të kulturës së famshme, ajo nuk e bëri asnjërën.
Ajo iu afrua ushtrimit të pushtetit në të njëjtën mënyrë. Ajo që Beketi i bëri gjuhës – duke hequr çdo lulëzim, duke hequr çdo zbukurim – ajo i bëri politikës.
Kur pjatalarësja juaj prishet, tha ajo një herë, ju nuk doni teori shteruese për atë që shkoi keq; doni ta rregulloni.
Dhe kështu e pa rolin e saj. Votuesit donin që gjërat të rregulloheshin. Puna e saj ishte t’i rregullonte ato – një nga një, hap pas hapi, vit pas viti.
Brenda dhe jashtë vendit, Merkel ishte e adaptueshme, pragmatike dhe e aftë të ndryshonte si kameleoni që kundërshtarët me këmbë të gabuara dhe ndihmuan në sigurimin e jetëgjatësisë së saj të jashtëzakonshme.
Ishte politika si një enigmë për zgjidhjen e problemeve.
Pothuajse me çdo masë, metoda Merkel funksionoi.
Kur ajo të japë dorëheqjen muajin tjetër, sipas kushteve të saj, pas 16 vitesh në detyrë, ajo do të trashëgojë një vend që jeton mirë, ku papunësia është në 6 përqind dhe statusi i të cilit si fuqia politike dhe ekonomike e Evropës është kryesisht e pakundërshtuar.
Një brez i tërë gjermanësh nuk ka kujtesë për vitet, që i paraprinë ardhjes së Merkelit në pushtet, kur vendi u portretizua si “njeriu i sëmurë i Evropës” i moshuar, i cili nuk donte ndryshime.
Faza evropiane, ku përparimi është arritur përmes ndërtimit të konsensusit dhe arritjes së marrëveshjeve, shpërblen cilësitë e lidershipit si të Merkelit.
Ndërsa homologët e saj francezë, të mësuar me rolin e tyre të brendshëm si monark republikan, do të deklaronin ambiciet e tyre për reformën në BE dhe shpresonin që të gjithë të tjerët të binin në linjë, Merkel lëvizi ngadalë, gjithmonë duke udhëhequr nga qendra, rrallë duke zbuluar idetë e saj derisa të duhej, dhe nganjëherë as atëherë.
Ajo që doli ishte pothuajse pa ndryshim më afër pozicionit të saj.
Në një sërë krizash të BE -së që kërkuan mbi të gjitha një dorë të qëndrueshme, aftësia e Merkel për t’i mbajtur gjërat së bashku e bëri atë jo vetëm efektive, por të domosdoshme.
Është e diskutueshme që Merkel mund të kishte bërë më shumë për të mbajtur Mbretërinë e Bashkuar në Bashkimin Evropian, por trajtimi i saj i pasojave të votimit të Brexit, i cili konsistonte kryesisht në refuzimin e përfshirjes në bisedimet midis Brukselit dhe Londrës, ndihmoi BE -në të dilte më e fortë nga ajo rrëmujë divorci.
Veprimet e saj në kulmin e rritjes së mbërritjeve të emigrantëve në 2015-2016, kur pragmatizmi i saj i kombinuar me mirësjelljen e saj themelore me efekt të paharrueshëm, siguruan udhëheqje morale kur ishte e nevojshme.
Megjithatë Merkelizmi kishte kufijtë e tij.
Si shkencëtare dhe ish -ministre e mjedisit, ajo zotëroi shkurtimisht klimën dhe ndërmori hapa për të zgjeruar pjesën e Gjermanisë të energjisë së rinovueshme.
Por edhe ajo pranon se nuk ka shkuar aq larg sa duhet.
Si një liberale, lidhja e së cilës me sundimin e ligjit ishte ndoshta pozicioni më i dukshëm ideologjik që ajo mbante, ajo ishte plotësisht e vetëdijshme për lëvizjen e rrezikshme demokratike në Hungari dhe Poloni.
Por instinkti i saj ishte të mbante demagogë të tillë si Viktor Orban brenda tendës, të besonte se dialogu mund të veprojë si një frenues në teprimet e tyre.
Shumë shpesh ajo u shfaq si tolerancë. Sigurisht që dukej se kishte pak efekt.
Ngrohja globale dhe kërcënimi për demokracinë në BE janë dy kriza që nuk mund të kuptohen në një kanavacë të vogël.
Ato mund të përmbushen vetëm me hapat e guximshëm, përcaktues të epokës, nga të cilat Merkel tërhiqej.
Me më shumë ambicie ajo mund të ketë tranzicionin energjetik të Evropës të ngarkuar me turbo.
Sot, kontinenti po bërtet për dikë që mund të artikulojë shkallën e këtyre krizave dhe të galvanizojë njerëzit për përpjekjet radikale kolektive që do të kërkojë për t’i zgjidhur ato.
Ajo nuk do të ishte kurrë Merkel.
“Ideja që një person mund t’i prekë njerëzit e tjerë aq shumë me fjalë saqë ata ndryshojnë mendje nuk është ajo që kam ndarë ndonjëherë – por sidoqoftë është një ide e bukur,” tha ajo në 2016.
Këtu është paradoksi. Evropa do të zvogëlohet pa Angela Merkelin në krye.
E megjithatë largimi i saj mund të jetë i nevojshëm që të përshtatet me një epokë të re.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Tragjedia’ e Angela Merkel
“Merkel është pro një mbylljeje në shkallë vendi, afatshkurtër dhe…”
“Merkel në krye të Komisionit Europian do të ishte ëndërr”
