Udhëheqja e Bashkimit Evropian dhe organizatave paraardhëse të tij ka qenë gjithmonë një detyrë e vështirë.
Për një kohë të gjatë, Franca dhe Gjermania, dy anëtarët më të mëdhenj themelues, e menaxhuan atë në mënyrë relativisht bashkëpunuese.
Udhëheqësit – mes tyre Helmut Schmidt dhe Valéry Giscard d’Estaing, Helmut Kohl dhe François Mitterrand – së pari do të zgjidhnin mosmarrëveshjet e tyre dhe më pas do të europianizonin kompromiset e tyre.
Por për pjesën më të madhe të dekadës së kaluar, vetëm një lider ka kryesuar Evropën: kancelarja Angela Merkel e Gjermanisë.
Tani, ndërsa ajo përgatitet të largohet nga detyra, po zhvillohet një konkurs për ta pasuar atë.
Kryesuesi i akuzës është Presidenti Emmanuel Macron i Francës, përpjekjet e vetëshpallura të të cilit për t’i dhënë Bashkimit Evropian një qëllim të qartë politik janë frustruar deri më tani.
Pastaj është Olaf Scholz, i cili ka të ngjarë të jetë kancelari i ardhshëm i Gjermanisë, i cili do të shpresojë të trashëgojë mantelin e Merkelit.
Dhe ndoshta në pjesën e pasme është kryeministri Mario Draghi i Italisë, ish-presidenti i Bankës Qendrore Evropiane i merituar për shpëtimin e euros.
Ata mund të ruajnë frymën e tyre. I penguar nga rivaliteti midis Amerikës dhe Kinës dhe i ndarë thellësisht brenda, Bashkimi Evropian banon në një botë të ndryshme nga ajo e viteve të epërsisë së Merkel.
Në fakt, puna e saj e vjetër nuk ka ekzistuar për një kohë. Ka një vakum në zemër të bllokut për një arsye të thjeshtë: Bashkimi Evropian tani nuk mund të drejtohet.
Askush nuk do të bëhet zonja Merkel e re.
Megjithëse ajo u bë kancelare në vitin 2005, lidershipi i zonjës Merkel ishte më jetëshkurtër sesa mendojnë shumë. Vetëm kriza e eurozonës, e cila filloi në vitin 2010 dhe që rriti kostot e huamarrjes në të gjithë bllokun, zonja Merkel u bë një fuqi evropiane.
Merkel u bë aktorja qendrore në të gjitha çështjet e mëdha me të cilat përballej Evropa. Në vitin 2014, ajo shtyu një Bashkimi Evropian të ndarë për të rënë dakord për sanksione kolektive kundër Rusisë për aneksimin e Krimesë. Dhe gjatë krizës së refugjatëve dhe emigrantëve të vitit 2015, ajo ndryshoi politikën e azilit të bllokut me disa fjalë për bashkëqytetarët e saj gjermanë – “Ne mund ta bëjmë atë”.
Për aktin e saj të fundit të udhëheqjes evropiane,Merkel u përpoq të vuloste orientimin e Evropës drejt Kinës. Ajo shtyu për Marrëveshjen Gjithëpërfshirëse të Investimeve, e cila hap tregun e Kinës për investime nga korporatat evropiane, dhe u përpoq ta finalizonte atë dhjetorin e kaluar.
E ardhur pak përpara se Joe Biden të merrte detyrën, marrëveshja ishte versioni i Merkel për autonominë strategjike evropiane: një pohim se për çështjet ekonomike dhe klimatike, Evropa, ndryshe nga Amerika, preferonte bashkëpunimin me Kinën në vend të konfrontimit.
Por përpjekja dështoi. Pasi Kina u hakmor kundër sanksioneve të Bashkimit Evropian ndaj katër zyrtarëve kinezë për shkak të shkeljeve të të drejtave të njeriut në Xinjiang, marrëveshja nuk u ratifikua.
Për Gjermaninë, e varur ekonomikisht nga Kina dhe thelbësore për rrugët e saj tregtare në Evropë, bashkëpunimi pragmatik duket një drejtim i arsyeshëm. Por për vendet e tjera anëtare, Kina përbën më shumë një kërcënim.
Në mënyrë të habitshme, nën drejtimin e Draghi, Italia ka hequr dorë në mënyrë efektive nga investimet kineze dhe është kthyer më shumë nga Amerika.
Gjatë muajve të fundit, zMerkel ka qenë pa pushtetin që gëzonte më parë.
Për shumë çështje – sundimi i ligjit, fuqia bërthamore, politika e mbrojtjes dhe, jo më pak e rëndësishmja, marrëdhënia me Kinën – Evropa është thellësisht e ndarë, me pak hapësirë për manovrim. Megjithatë nuk ka asnjë arsye për të menduar se dikush tjetër mund të jetë më mirë.
Planet e mëdha të Macron për Evropën, nga bashkimi më i thellë monetar tek rritja e kapacitetit ushtarak dhe pavarësia teknologjike, nuk mbështeten gjerësisht.
Supozimi i qeverisë së tij se Bashkimi Evropian është tashmë një superfuqi si për Amerikën ashtu edhe për Kinën, tingëllon jo vetëm iluzionues, por edhe fyes në ato kryeqytete evropiane ku garantimi i sigurisë së Amerikës është i domosdoshëm.
Scholz, nga ana e tij, do t’i nënshtrohet të njëjtave presione ekonomike që nënvizuan qasjen e zonjës Merkel ndaj Kinës. Dhe ai me siguri do të luftojë, siç bëri Merkel, për të imponuar orientimin e tij të preferuar – një marrëdhënie të thellë ekonomike me Kinën dhe një marrëdhënie sigurie me Uashingtonin – në të gjithë Evropën.
Sa i përket zMacron dhe Draghi, ata mund të bëjnë kauzë të përbashkët për disa çështje, por janë pole të ndryshëm për Amerikën dhe Kinën.
Realiteti, i thënë qartë, është se as kancelarja gjermane dhe as qeveria franceze nuk mund ta udhëheqin Evropën. Kompromiset që paraardhësit e tyre bënë me njëri-tjetrin nuk janë më të disponueshme. Dhe në mungesë të lidershipit, Evropa po shkon drejt një gjëje – ngecje.
Përkthyer dhe përshtatur nga The New York Times/ konica.al
