Evropa nuk mund t’ia lejojë vetes të përballojë krizën në rritje midis Rusisë dhe Ukrainës dhe t’ia lërë atë vetëm Presidentit të Shteteve të Bashkuara Joe Biden që të përpiqet të parandalojë një luftë në pragun e saj.
Bashkimi Evropian ka në posedim mjetet për të ndihmuar Kievin të mbrohet dhe të zhvillojë ekonominë e tij.
Megjithatë, pavarësisht të gjitha bisedave për autonomi strategjike, ajo që mungon deri tani është vullneti politik për të përdorur mjetet. Samiti i kësaj jave i Partneritetit Lindor të BE-së, i cili përfshin Ukrainën, Gjeorgjinë, Moldavinë, Armeninë dhe Azerbajxhanin (Bjellorusia pezulloi pjesëmarrjen e saj në qershor), është një mundësi për një nismë evropiane më proaktive në rajon.
Presidenti rus Vladimir Putin dëshiron të rishkruajë Kartën e Parisit të vitit 1990, e cila u mundësoi vendeve të Evropës Qendrore dhe Lindore të rifitojnë lirinë, sigurinë dhe prosperitetin e tyre.
Ai kërkon t’i bëjë BE-në dhe NATO-n të duken të pafuqishme.
Evropa zgjidhi luftën midis anëtarëve të Partneritetit Lindor Azerbajxhani dhe Armenia mbi Nagorno-Karabakun vitin e kaluar, duke e lënë Rusinë të negociojë dhe të kontrollojë një armëpushim. Ajo nuk duhet të marrë të njëjtën rrugë pasive mbi Ukrainën, e cila është drejtpërdrejt në kufijtë e saj dhe ka një Marrëveshje Asociimi me ndikim të gjerë me BE-në.
Në vend të kësaj, ja se si duhet të përgjigjet BE:
Së pari, BE-ja duhet të bëjë të qartë se si do të rriste çmimin për Rusinë për një sulm ushtarak ndaj Ukrainës.
Duke punuar paralelisht me Uashingtonin, qeveritë evropiane mund të jenë ende në gjendje të ndryshojnë llogaritjen në Moskë – nëse janë të gatshme të përcaktojnë se çfarë sanksionesh shtesë do të vendosin në rast të agresionit rus, duke përfshirë hapa vendimtarë për të reduktuar importet e hidrokarbureve ruse.
Evropianët gjithashtu mund të bëjnë më shumë për të ofruar siguri dhe mbështetje ekonomike për Kievin, ndërkohë që u bëjnë presion të dyja palëve për të zbatuar marrëveshjet e paqes të Minskut në Ukrainën lindore.
BE-ja duhet të përfshijë një kompakt sigurie në Partneritetin e saj Lindor – të paktën për të ashtuquajturën Treshja e Asociuar e Ukrainës, Gjeorgjisë dhe Moldavisë – duke përfshirë ndihmën me trajnimin ushtarak, reformën e shërbimit të inteligjencës dhe luftimin e luftës hibride dhe kibernetike. Për këtë qëllim, ai mund të zgjerojë mandatin e Misionit Këshillimor ekzistues të BE-së për Reformën e Sektorit të Sigurisë Civile edhe në Kiev.
Gjermania është e penguar nga rregullat e saj që e ndalojnë atë të dërgojë armë në zonat e krizës – edhe nëse kjo nuk e ndalon atë të furnizojë me trajnime dhe armë për Peshmergët kurdë irakianë që luftojnë luftëtarët e ISIS. Por Franca dhe Italia nuk kanë kufizime të tilla të vetë-imponuara dhe mund të ndihmojnë në forcimin e ushtrisë ukrainase siç po bëjnë tashmë SHBA, Mbretëria e Bashkuar dhe Turqia.
Për më tepër, meqë SHBA nuk ofron asnjë investim domethënës dhe interesi kinez nuk është gjithmonë i mirëpritur, vetëm BE mund t’i ofrojë rajonit të Detit të Zi një të ardhme më të begatë dhe më të qëndrueshme ekonomikisht. Brukseli duhet ta bëjë këtë një fokus shumë më të madh të shpenzimeve të tij, dialogut diplomatik dhe politik.
BE-ja duhet të përdorë fondin e saj të sapolindur të infrastrukturës Global Gateway për të zhvilluar transportin, energjinë dhe korridoret dixhitale.
Ajo duhet të angazhojë fqinjët e saj evropiano-lindorë në projekte të mëdha si energjia e gjelbër e hidrogjenit, duke ofruar përfshirjen e Rusisë nëse ajo anulon kërcënimet ushtarake kundër Ukrainës. Përvoja e BE-së në nxitjen e bashkëpunimit ndërkufitar dhe kontaktit mes njerëzve në rajonin e Detit Baltik duhet të përdoret për të forcuar lidhjet ekonomike dhe njerëzore në Detin e Zi.
Me SHBA të vendosur për të përqendruar vëmendjen e saj në Kinë dhe të etur që BE-ja të përmbushë ambicien e saj të deklaruar për të marrë më shumë përgjegjësi, kriza e Ukrainës është një kontroll i realitetit mbi aftësinë e Evropës për të ndihmuar në stabilizimin e “lagjes së saj”.
Është gjithashtu një test i marrëdhënieve të reja të bashkëpunimit ndërmjet BE-së dhe NATO-s, të cilat të dyja do të miratojnë udhëzime të reja strategjike në muajt e ardhshëm, si dhe një mundësi për BE-në për ta bërë rajonin e Detit të Zi në fokus të strategjisë së rinovuar të angazhimit me Turqinë.
. Ankaraja ka ndërtuar marrëdhënie të ngushta me Moskën dhe Kievin dhe një iniciativë e përbashkët BE-Turqi mund të jetë pjesë e një largimi nga konfrontimi aktual.
BE-ja ka qenë gjithmonë e ndarë për Rusinë. Gjermania, Franca dhe Italia kundërshtojnë presionin shumë të fortë ndaj Moskës, për të mbrojtur marrëdhëniet e tyre dypalëshe dhe interesat ekonomike, dhe anëtarët e Evropës Qendrore kanë bllokuar çdo dialog dhe bashkëpunim kuptimplotë midis BE-së dhe Rusisë.
Por tani është koha për të lënë mënjanë këto dallime. Vetëm duke ndërmarrë veprime kolektive BE-ja mund të ndikojë një paqe të qëndrueshme në rajonin e Detit të Zi.
Oksana Antonenko është një bashkëpunëtore globale në Institutin Kennan dhe anëtare e rrjetit të ekspertëve BE-Rusi për politikën e jashtme.
Paul Taylor shkruan rubrikën “Europe at Large” për POLITICO. Raporti i tij “Ujërat e errët – Deti i Zi dhe Siguria Evropiane” do të publikohet më 26 janar.
Burimi: Politico.eu
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Dorëzohet” Rusia, i kthen tri anijet Ukrainës
“Diktatura e fundit në Evropë” nuk mund të lihet më në hije!
“Hegjemonia kineze nuk përshtatet me krenarinë ruse”
