Java e nisur me pritshmëri të ulëta ka përfunduar me një parashikim akoma më të zymtë. Askush nuk besonte se tre raunde bisedimesh mes SHBA-së, Rusisë dhe të tjerëve do ta zgjidhnin me magji krizën e Ukrainës. Por me 100,000 trupa ruse të grumbulluara pranë kufijve të vendit, shpresa ishte se negociatat mund të ndihmonin për të kuptuar synimet e Vladimir Putin.
Pas disa ditësh dialog, gjërat janë edhe më keq. Ministri i jashtëm polak, Zbigniew Rau, paralajmëroi se Evropa ishte më afër luftës që kishte qenë për tre dekada. Pas diskutimeve të NATO-s dhe përpara përfundimit të bisedimeve të Organizatës për Siguri dhe Bashkëpunim në Evropë, zëvendësministri i Jashtëm rus, Sergei Ryabkov, tha se palët kishin arritur në një qorrsokak.
Flukset e trupave ruse vazhduan ndërsa bisedimet u zhvilluan. Kreu i Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë u ankua se Rusia po ndalonte eksportet e gazit, duke thelluar krizën energjetike të Evropës. Të premten në mëngjes, Ukraina tha se kishte përjetuar një sulm masiv kibernetik gjatë natës në faqet zyrtare të internetit. Menjëherë pas kësaj, ministri i jashtëm i Rusisë, Sergei Lavrov, u tha gazetarëve se Moskës i kishte “shteruar durimi”.
Uashingtoni dhe Moska nuk do të pajtoheshin kurrë me kërkesat kryesore të njëri-tjetrit – Rusia, që NATO duhet të mbyllë dyert e saj për anëtarët e rinj në lindje (megjithëse e di mirë që NATO nuk ka plane të lejojë në Ukrainë dhe Gjeorgji, por nuk mund ta thotë këtë) dhe kthimin prapa trupave dhe armatimit në Evropën Qendrore dhe Lindore; SHBA, se Rusia duhet të tërhiqet nga kufijtë e Ukrainës.
SHBA-ja u përqendrua në mënyrë të arsyeshme në çështjet që mund të zvogëlojnë rreziqet e sigurisë dhe të jenë me interes për Rusinë: marrëveshjet raketore dhe stërvitjet ushtarake. Por këto janë në rastin më të mirë të një rëndësie të dytë për Putin.
Një marrëveshje paqeje e vitit 2015, e cila nuk ka penguar përleshjet e vazhdueshme, thuhet se është afër kolapsit. Rusia mohon se po planifikon të pushtojë, por ka folur për një “përgjigje ushtarako-teknike” ndaj asaj që ajo e quan agresion të NATO-s.
Asnjë nga këto nuk do të thotë se bisedimet ishin një gabim – edhe nëse vërtetohet se është kështu, siç druhen disa, se Rusia mori pjesë në to si pjesë e marshimit të saj drejt luftës. Të dhënat e Putin nuk japin asnjë arsye për të dyshuar në gatishmërinë e tij për të shkuar në luftë dhe ai pagoi pak çmim për vitin 2014. Por ishte e drejtë t’i ofroheshin Rusisë mundësi për de-përshkallëzimin, edhe nëse ajo tregon pak interes për t’i marrë ato.
As fundi dëshpërues nuk provon se një pushtim në shkallë të gjerë – është i pashmangshëm.
Ka një periudhë relativisht të shkurtër dimri në të cilën një ofensivë është e realizueshme dhe Putin nuk mund t’i lërë trupat e tij në vend përgjithmonë. Vendet perëndimore po shënjojnë paketat e sanksioneve dhe fatin e gazsjellësit Nord Stream 2 si një pengesë.
Ndihma e mbrojtjes për Ukrainën – duke përfshirë forcimin e përpjekjeve të saj për të shmangur sulmet kibernetike – është e nevojshme, por nuk ka gjasa të jetë e mjaftueshme për të ndryshuar lojën.
Synimet e Putinit mbeten të pasigurta, me diplomatët e tij ndoshta jo shumë më të qartë se sa homologët e tyre perëndimorë. Kremlini ka thënë se do të presë përgjigjet me shkrim ndaj kërkesave të tij nga Uashingtoni dhe NATO javën e ardhshme. Sado dekurajuese që ishin sinjalet e kësaj jave, loja e pritjes vazhdon.
Burimi: The Guardian
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
