MENU
klinika

Editoriali i The Guardian

Pse Evropa duhet të dyfishojë presionin e saj ndaj Putinit

29.03.2022 - 07:20

Asnjë sasi e propagandës apo lajmeve të rreme nuk mund të maskojë faktin se Presidenti Vladimir Putin dhe pushtuesit e Rusisë janë në telashe të thella në Ukrainë.

Problemi është pjesërisht ushtarak. Forcat e Moskës nuk kanë arritur të sigurojnë qytetet kryesore, përfshirë kryeqytetin, Kiev. Ata kanë pësuar dhjetëra mijëra viktima – duke përfshirë 16,000 të vdekur, sipas Ukrainës – dhe kanë humbur qindra tanke, avionë dhe automjete të blinduara.

Planifikimi i keq, logjistika e dobët, lidershipi i paaftë dhe morali i ulët, duke shkaktuar rebelime të raportuara, kanë dëmtuar të gjithë funksionimin e tyre.

Megjithatë, problemi i Putinit është gjithashtu politik dhe ideologjik. Rusia ka pothuajse zero mbështetje ndërkombëtare.

Dhe në një ndërhyrje të jashtëzakonshme që me siguri do të zemërojë dhe antagonizojë Kremlinin, presidenti amerikan Joe Biden tha në Poloni të shtunën: “Për hir të Zotit, ky njeri nuk mund të qëndrojë në pushtet”.

Edhe në shtëpi, Putin përballet me kritika në rritje. Populli dhe ushtria ruse nuk duket se kanë ndonjë ide të qartë se cila kauzë madhështore gjoja justifikon sakrificat e tyre në Ukrainë.

Mbrojtja e guximshme dhe shumë efektive e atdheut të tyre e ka magjepsur botën dhe ka paralizuar makinën luftarake të Putinit. Ata nuk kanë asnjë dyshim për atë që po luftojnë: për fëmijët e tyre, për të ardhmen e tyre si komb sovran, për demokracinë.

Nuk është e tepruar të thuhet, me Presidentin Volodymyr Zelenskiy, se Ukraina po lufton për Evropën dhe botën kundër forcave reaksionare të autokracisë dhe autoritarizmit, një temë qendrore e fjalimit të Presidentit Joe Biden në Varshavë.

Deklarata më e fundit e Ministrisë së Mbrojtjes të Moskës që thotë se Rusia tani e tutje do të “përqendrojë përpjekjet tona thelbësore” në arritjen e “qëllimit kryesor, çlirimin e Donbasit”, edhe pse jo sinqertë, megjithatë mund të shihet si një pranim se Rusia ka dështuar në qëllimet e saj më të gjera, pasi të përcaktuara në mënyrë të paqartë nga Putini, për “denazifikim” dhe “çmilitarizimin” e të gjithë Ukrainës dhe për të detyruar ndryshimin e regjimit në Kiev.

Ndoshta kjo deklaratë është një tjetër gënjeshtër. Mund të ndodhë që komandantët e Rusisë po përpiqen të rigrupohen. Por kjo jep arsye për optimizëm.

Duke ndjerë dobësi, Zelenskiy ka qenë i shpejtë për të ripërtërirë thirrjen e tij për bisedime të paqes pa kushte. Ai ka të drejtë ta bëjë këtë. Nëse ndonjëherë e bashkon veprimin e saj, ushtria ruse mbetet një bishë e frikshme nëse është e plagosur. Ajo ka rezerva njerëzish dhe armatime që Ukraina mund vetëm t’i ëndërrojë. Nëse ngërçi në fushën e betejës vazhdon dhe poshtërimi i saj thellohet, Rusia ka gjithashtu armë kimike dhe biologjike.

Një armëpushim i menjëhershëm, i ndjekur nga bisedime që nuk synojnë ta bëjnë integritetin territorial të Ukrainës çmimin e paqes, duhet të jetë qëllimi. Asnjërës palë nuk i mungojnë stimujt.

Vuajtjet e popullit të Ukrainës janë të tmerrshme.

Rreth një e katërta e popullsisë është e zhvendosur. Miliona njerëz kanë ikur jashtë vendit. Krimet e luftës po shtohen. Putini duhet të ndalet gjithashtu, për të parandaluar dëmtimin e përhershëm të ekonomisë së Rusisë, pozitës së saj globale. A e sheh ai këtë? Kush e di?

Në këtë moment të brishtë, përgjegjësia e qartë e demokracive perëndimore, duke punuar përmes NATO-s dhe BE-së, është të rrisin presionin ndaj Kremlinit për të ndalur luftën – në asnjë mënyrë për ta lehtësuar. Fatkeqësisht, ka shenja se kjo e fundit mund të ndodhë.

I ndikuar nga Franca dhe Gjermania, samiti i BE-së i javës së kaluar dështoi të vendosë sanksione të reja të rëndësishme. Eksportet jashtëzakonisht fitimprurëse të naftës dhe gazit të Rusisë në BE janë kryesisht të paprekura deri më tani. Thirrjet nga republikat baltike për ndalimin e transportit rrugor ruse të mallrave dhe transportit detar u injoruan.

Dhe shpresat e anëtarësimit të Ukrainës në BE u shuan përsëri.

Pavarësisht fjalëve të Bidenit për unitetin e paprecedentë të aleancës, ka ndarje të qarta. Polonia dhe anëtarët e tjerë të Evropës Lindore kanë bërë presion më kot për një qasje më të fuqishme ushtarake, për shembull duke furnizuar avionë luftarakë MiG-29.

Ideja e Boris Johnson për dërgimin e tankeve thuhet se u rrëzua nga Presidenti Emmanuel Macron. Armët e premtuara nga Franca dhe Gjermania nuk kanë mbërritur.

Ndoshta Putini po bëhet më realist.

Duke vëzhguar tensionet brendaevropiane, ai po luan me kohën. Është e mundur që, në çdo negociatë, ai do të kënaqej me fitimet territoriale që ka bërë në rajonin e Donbasit. Është gjithashtu e mundur që disa vende evropiane mund të favorizojnë një marrëveshje të tillë dhe madje të ofrojnë heqjen e sanksioneve, nëse ajo ndalon luftën, eksodin e refugjatëve dhe dëmin ekonomik që po u shkakton atyre.

Këto lëshime do të ishin të vështira, madje të pamundura, për t’i pranuar për shumë ukrainas. Ukraina duhet të vendosë përfundimisht se si dhe kur përfundon kjo.

Ndërkohë, ky nuk është momenti për të shtuar presionin perëndimor ndaj Rusisë së dëshpëruar dhe presidentit të saj kriminel lufte.

Burimi:The Guardian

Përktheu dhe përshtati: Konica.al