Ashtu si pjesa më e madhe e Perëndimit, Gjermania, një nga fuqitë kryesore ekonomike dhe politike globale, hoqi dorë nga lufta në Ukrainë shumë kohë përpara se ajo të fillonte.
Do të kishte qenë një lehtësim për shumë njerëz në të gjithë kontinentin nëse Presidenti Volodymyr Zelenskyy do të kishte zgjedhur t’i përgjigjej pushtimit rus duke kërkuar jo municion, por një udhëtim – duke u bërë në vend të një lideri të kohës së luftës, një politikan në mërgim, si p.sh. Svetlana Tikhanovskaya nga Bjellorusia.
Atëherë Evropa Perëndimore nuk do të duhej të përballej me rrëmujën e luftës.
Ajo thjesht mund të priste refugjatë, të ofronte ndihmë humanitare dhe të ndihej mjaft e vetëkënaqur.
Por gatishmëria e Ukrainës për të rezistuar dhe luftuar ka komplikuar të gjitha përfundimet.
Gjermania ka rënë dakord për të dërguar tanke në Ukrainë. Por kjo nuk e zhduk elefantin në dhomë. Pavarësisht historiSë, Gjermania jo vetëm që ka anashkaluar riprodhimin e fashizmit nën presidentin rus Vladimir Putin, por ka ushqyer agresorin nga duart e veta.
Dhe sapo Merkel u largua, lideri i Kremlinit shpalosi kafshërinë e tij.
Me pushtimin e Rusisë më 24 shkurt, një realitet i ri katastrofik, ai që rishfaqi përsëri fantazitë gjenocidale të së shkuarës, sfidoi vetë parimin integrues të Evropës së pas Luftës së Dytë Botërore.
Vetë themelet e rendit institucional, si dhe praktikat politike dhe ideologjike në të cilat ishte bazuar kontinenti evropian, u kërcënuan nga totalitarizmi shtetëror rus, i cili kërcënoi popullin ukrainas me shfarosje masive fizike dhe politike.
PGjermanët janë të njohur si kampionët e botës në pranimin e fajit kolektiv dhe barrës së kombësisë që ajo sjell. Është një ide që është shprehur prej kohësh nga shkrimtarët dhe mendimtarët e kombit, nga Thomas Mann te Karl Jaspers, i cili këmbënguli se askush nuk mund t’i shpëtojë fajit dhe përgjegjësisë kolektive. Është gjithashtu një mësim për t’u mësuar edhe nga rusët.
Megjithatë, Gjermania nxori një përfundim të gabuar nga përvoja e saj historike, pasi kishte ngatërruar shkaqet dhe pasojat e qëndrimit të saj të famshëm pacifist, i cili ishte i gdhendur në ADN-në e Gjermanisë moderne.
Pacifizmi dhe paqja, politika përcaktuese e Gjermanisë dhe e qeverive të tjera të Evropës Perëndimore, janë bërë një normë ndërkombëtare jo për shkak të qasjes së “dialogut” , por vetëm falë humbjes ushtarake të agresorëve në fushën e betejës.
Nuk do të kishte asnjë pacifizëm nëse nazistët do ta fitonin luftën.
Qasja “ekonomia së pari” e Gjermanisë është konsideruar gjithashtu pjesë e punës së saj kolektive në të kaluarën, duke i mundësuar njëkohësisht popullit gjerman të transformojë shoqërinë e tyre dhe ta bëjë vendin e tyre fuqinë e Evropës.
Por kjo tani duket se ka qenë një Ersatzpolitik – një politikë kompensuese që mbulon traumat historike, duke zëvendësuar përgjegjësinë morale me biznesin si zakonisht.
Gjermania nuk e shqetësoi veten me dallimin midis të kaluarës së vendeve ish-sovjetike.
Por Wandel durch Handel, ndryshimi i Gjermanisë përmes tregtisë, ka qenë thjesht një maskirovka, një mashtrim që i ka lejuar korporatat gjermane të mbajnë lidhje me homologët e tyre oligarkë rusë gjatë gjithë kësaj kohe. Ajo ka ndihmuar në shmangien e përpjekjeve për të kundërshtuar krimet ndërkombëtare të Rusisë dhe agresionin e saj kundër Ukrainës.
Tanket që po dërgon Gjermania do të jenë të mirëseardhura, por nuk do të mjaftojnë.
Përgjegjësia historike sot kërkon të bësh gjithçka që është e mundur për ta bërë Putinin të humbasë. Evropa e bashkuar dhe bota e lirë u krijuan mbi bazën e antinazizmit. Nëse themelet politike dhe ekonomike të variacionit aktual të fashizmit mbeten të paprekura, së shpejti nuk do të kemi një botë të përbashkët për të jetuar.
Vasyl Cherepanyn është kreu i Qendrës Kërkimore të Kulturës Pamore në Kiev.
Burimi: Politico.eu
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A do të ndërhyjë NATO? Scholz jep përgjigjen e prerë
