Tani për tani Vladimir Putin po e humb betejën për Ukrainën.
Trupat e tij rreth Kievit janë në tërheqje, ëndrrat e tij perandorake po mohohen. Ai ka synime më modeste për t’u rikthyer, burime dhe territore që mund të jetë në gjendje t’i mbajë – por një muaj trimërie ukrainase dhe mbështetje perëndimore i ka dhënë ambicieve të tij një goditje shkatërruese.
Megjithatë, Putini nuk po humbet në betejën për Rusinë.
Që nga fillimi i armiqësive, përgjigja perëndimore ndaj ambicieve të tij maksimaliste – ka qenë ndryshimi i regjimit në Kremlin, një përmbysje e dështuar lufte dhe sjellja në pushtet e një qeverie më të arsyeshme.
Në sondazhe, Putin duket se po konsolidon mbështetjen e publikut rus, një komb që e ndjen veten të jetë ashtu siç e portretizon ai – i izoluar padrejtësisht.
Vlerësimet e tij të miratimit, sipas sondazhit kryesor të pavarur të Rusisë, duken si ato të George W. Bush pas 11 shtatorit. Anëtarët e tij vijnë kryesisht nga e njëjti prejardhje, ndajnë të njëjtat mendime gjeopolitike dhe kanë shumë më shumë gjasa “të luftojnë” në mënyrë të pamëshirshme për një kohë të gjatë” sesa të kthehen papritur kundër udhëheqësit të tyre. Por edhe në rrethin më të gjerë të elitave ruse, lufta e deritanishme thuhet se ka gjeneruar më shumë solidaritet antiperëndimor sesa ndarje.
“Ëndrra e Putinit për një konsolidim mes elitës ruse është realizuar”, raportoi gazetarja Farida Rustamova nga bisedat e saj të fundit. “Këta njerëz e kuptojnë se jeta e tyre tani është e lidhur vetëm me Rusinë.”
Por këto lloj modelesh nuk duhet të jenë befasuese. Po, luftërat e dështuara ndonjëherë rrëzojnë regjimet autoritare – si junta argjentinase pas fatkeqësisë së saj në Ishujt Falkland. Por sanksionet e vendosura nga jashtë, lufta ekonomike, shpesh përfundojnë në forcimin e fuqisë së brendshme të regjimit të synuar. Në afat të shkurtër, ata ofrojnë një kok turku të jashtëm, një armik të dukshëm për të fajësuar për vështirësitë në vend të udhëheqësve tuaj.
Në planin afatgjatë, sugjeron literatura akademike, ato mund t’i bëjnë shtetet më represive, më pak gjasa për t’u demokratizuar.
Nga Kuba në Korenë e Veriut, Irani në Venezuelë – për të mos përmendur Irakun para pushtimit tonë të vitit 2003 – modeli është i parashikueshëm: njerëzit vuajnë, regjimi duron.
Duket se e njëjta gjë do të jetë e vërtetë për një Rusi të sanksionuar dhe të izoluar. Dhe çdo ndryshim lidershipi ka më shumë gjasa t’i ngjajë Nicolás Maduro-s që pason Hugo Chavez-in, sesa me revolucionet e 1989-ës.
Ky supozim ka dy implikime. E para është për vetë luftën: Në një afat të afërt, çfarëdo që të rifitojë Ukraina, ajo do të rifitojë në fushën e betejës. Kjo nënkupton se mbështetja e qëndrueshme për ushtrinë ukrainase është politika më e rëndësishme, me sanksionet që luajnë vetëm një rol mbështetës.
Implikimi i dytë është për një afat të gjatë, pasi të vendoset paqja. Sidomos nëse ajo paqe është një konflikt i ngrirë, në të cilin Putin pretendon fitoren duke mbajtur disa territore ukrainase, do të ketë presion për të lënë sanksionet në fuqi, për të vazhduar luftën pafundësisht me mjete të tjera.
Edhe në mungesë të një lufte të hapur, Rusia do të mbetet një armik brezash për paqen në Evropë dhe një kërcënim brezash për interesat amerikane – duke bërë politika që pakësojnë pasurinë dhe fuqinë ruse, një formë e justifikuar e vetëmbrojtjes, si për kufijtë lindorë të Evropës, ashtu edhe për Pax Americana-n më të gjerë.
Nëse synojmë t’i bëjmë luftë ekonomike Rusisë, duhet të jemi të qartë për pasojat. Me shpresën për ta bërë një fuqi të madhe të rrezikshme sa më të dobët që të jetë e mundur, ne do ta bëjmë më të mundshme që Putinizmi të sundojë për dekada dhe që Rusia të mbetet armiku ynë vdekjeprurës për aq kohë sa dikush mund ta parashikojë në mënyrë të arsyeshme.
Burimi: New York Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“‘Gjeni rubla’ nëse doni naftë, drithëra ose metale nga ne!”
“Dërgoni në Ukrainë sistemin raketor rus!”
