Më pak se tre vjet më parë, teksa Presidenti Donald Trump kërcënonte të mos mbronte aleatët që nuk paguanin mjaftueshëm, presidenti francez Emmanuel Macron po ankohej për “vdekjen e trurit të NATO-s”.
Gjërat vështirë se po përmirësoheshin kur Presidenti Biden tërhoqi trupat amerikane nga Afganistani (një mision i NATO-s) pas konsultimeve të pakta me aleatët. Ndërsa Kabuli po binte, Wall Street Journal botoi një editorial me titull, “Si Biden e theu NATO-n”.
Rezulton se NATO-ja nuk është as e vdekur e as e shkatërruar.
Pushtimi i paprovokuar rus i Ukrainës i ka dhënë aleancës gjallëri, duke e bërë atë më të bashkuar politikisht dhe më të frikshëm ushtarakisht se në çdo kohë që nga fundi i Luftës së Ftohtë.
NATO ka qenë e bashkuar kundër barbarizmit rus në Ukrainë.
Edhe Gjermania po rrit shpenzimet e saj anemike të mbrojtjes dhe më në fund po dërgon armatim të rëndë në Ukrainë.
Shtetet e tjera po bëjnë shumë më tepër, me Shtetet e Bashkuara, Poloninë, Kanadanë dhe Britaninë që kryesojnë rrugën në sigurimin e armëve dhe municioneve.
Tani edhe Suedia dhe Finlanda, të cilat kanë ruajtur prej kohësh neutralitetin e tyre, po deklarojnë dëshirën e tyre për t’u bashkuar me aleancën. Ata janë pothuajse të sigurt se do të pranohen, pavarësisht rezervave turke dhe shtrëngimit të parashikueshëm të duarve nga pseudo-“realistët” për provokimin e ariut rus.
Me Suedinë dhe Finlandën si anëtare, NATO do të arrijë xhekpotin strategjik.
Pranimi i tyre në NATO nuk është një akt bamirësie. Ato janë fuqi të frikshme ushtarake në vetvete që mund të kontribuojnë në mënyrë thelbësore në frenimin e agresionit të mëtejshëm rus.
Finlanda ka një forcë masive artilerie prej 1500 topash së bashku me avionë luftarakë F-18, sisteme të shumta raketash lëshimi, obus të blinduar, një shumëllojshmëri municionesh të drejtuara me saktësi dhe sisteme të tjera të teknologjisë së lartë.
Helsinki po rrit shpenzimet e tij për mbrojtjen dhe së fundmi finalizoi një marrëveshje për të blerë 64 avionë luftarakë F-35.
Ushtria e saj aktive është e vogël (vetëm 22,000 personel), por ajo ruan rekrutim dhe mund të mobilizojë shpejt 280,000 trupa – një forcë shumë më e madhe se ajo që dërgoi Rusia në Ukrainë.
Kremlini bëri të gjitha llojet e kërcënimeve për të bindur Finlandën nga anëtarësimi në NATO, por finlandezët nuk janë të penguar.
Ata kujtojnë humbjet e rënda që u shkaktuan pushtuesve rusë në Luftën e Dimrit 1939-1940 dhe nuk u bën përshtypje performanca e dobët e ushtrisë ruse në Ukrainë.
Finlanda madje ishte e përgatitur për një ndërprerje të energjisë elektrike ruse që filloi të shtunën. Duke parë që sulmi i tij nuk po funksiononte, diktatori rus Vladimir Putin tashmë po tërhiqej nga kërcënimet e tij të hënën.
Suedia ka afërsisht dyfishin e popullsisë së Finlandës, por një ushtri më të vogël, me një forcë aktive prej 24,000 dhe vetëm 31,800 rezerva.
Por Stokholmi po rrit gjithashtu shpenzimet e mbrojtjes dhe po zgjeron forcat e tij të armatosura. Forca e saj ajrore ka porositur 204 avionë luftarakë JAS 39 Gripen të prodhimit vendas,.
Aseti më i rëndësishëm i Suedisë mund të jetë ishulli Gotland, një aeroplanmbajtëse e pambytshme në mes të Detit Baltik.
Planifikuesit e NATO-s kanë frikë prej kohësh se, në një luftë, do të ishte e vështirë të rifurnizohej Estonia, Letonia dhe Lituania për shkak të të gjitha sistemeve të armëve që Moska ka grumbulluar në Kaliningrad, një enklavë ruse e bllokuar midis Polonisë dhe Lituanisë.
Të kesh Suedinë dhe Finlandën në aleancë është një ndryshim i lojës dhe e anon fushën e betejës veriore në favor të NATO-s.
NATO duhet të vazhdojë të forcojë shtetet e vijës së frontit, në vend të rotacionit të trupave. Republikat baltike janë veçanërisht të prekshme, sepse ato janë ngjitur me Rusinë dhe kanë popullsinë e tyre të rusishtfolësve, prania e të cilëve i jep Putinit një justifikim të integruar për agresion.
Duke shkruar në Wall Street Journal, Michael O’Hanlon i Institutit Brookings argumenton se Shtetet e Bashkuara duhet të forcojnë praninë e tyre në Balltik. Ky angazhim do të ishte mjaft i vogël për të mos ndërhyrë në imperativin për të frenuar Kinën, por mjaft i madh për të forcuar në mënyrë thelbësore mbrojtjen e këtyre demokracive të vogla.
Ironia supreme, natyrisht, është se Putini e justifikoi sulmin e tij ndaj Ukrainës duke pretenduar se Rusia nuk mund të kishte një shtet tjetër të NATO-s në kufirin e saj – edhe pse Ukraina nuk do të pranohej në aleancë.
Tani kufiri i Rusisë me NATO-n do të trefishohet, nga 316 në 952 milje. Putini nuk ka askënd tjetër për të fajësuar përveç vetes.
Mirë, Vladimir. Faleminderit për forcimin e NATO-s. Sikur çmimi, i matur në dhimbjen dhe vuajtjen e Ukrainës, të mos ishte aq i lartë.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
