Është e vështirë të imagjinohet një rol për të cilin Boris Johnson do të ishte më pak i përshtatshëm se ai i sekretarit të përgjithshëm të NATO-s.
Megjithatë, ky është posti që thuhet se do të jetë në dorën e kryeministrit në largim.
Tani, sipas një raporti në Telegraph më 26 korrik, Politikanët konservatorë dhe deputetët ukrainas kanë sugjeruar që Johnson duhet të pasojë Jens Stoltenberg, i cili do të largohet nga posti i sekretarit të përgjithshëm në shtator të vitit të ardhshëm.
Shumë vunë në dukje mbështetjen e vendosur të Johnson për Ukrainën dhe presidentin e saj, Volodymyr Zelensky, që nga fillimi i pushtimit të Rusisë si kredenciale të përshtatshme për të udhëhequr aleancën ushtarake.
Mbështetja e Johnson për Ukrainën në muajt e fundit ka qenë e palëkundur, por roli i shefit të NATO-s kërkon aftësi diplomaci shumë më të madhe sesa Johnson ka treguar ndonjëherë.
Jashtë Mbretërisë së Bashkuar dhe larg vijave të frontit në Ukrainë, reputacioni i Johnson si diplomat është ”i zymtë”.
Dy vitet që ai shërbeu si Sekretar i Jashtëm i Mbretërisë së Bashkuar, nga 2016 deri në 2018, u karakterizuan nga mendjemprehtësia e tij, mungesa e vëmendjes dhe incidente diplomatike sesa i zbut.
Kjo shkoi shumë përtej negociatave të Brexit me BE-në (megjithëse shumë zyrtarë në Bruksel e shihnin si një gënjeshtar).
Ishte koha në vitin 2017 kur ai vuri në dukje në konferencën e konservatorëve se qyteti bregdetar libian i Sirtes mund të shndërrohej në Dubain e ardhshëm “pasi të pastroheshin trupat e vdekur”. “Shakaja” e shtyu kryeministrin libian, Fayez al-Sarraj, të kërkonte një takim me ambasadorin e Mbretërisë së Bashkuar në vend. Në vitin 2018, Johnson pati një takim të vetëm me Alexander Lededev, një ish-oficer i KGB-së, pa zyrtarë të pranishëm, të cilin ai e pranoi vetëm gjatë një paraqitjeje para Komisionit të Përzgjedhur të Punëve të Jashtme këtë muaj. Ekspertët e sigurisë thonë se takimi përbënte një rrezik për sigurinë kombëtare.
Më pas ishte rasti i Nazanin Zaghari-Ratcliffe, shtetases britaniko-iraniane e cila u burgos në Iran në vitin 2016. Faji për ndalimin e saj, pasi familja e saj bëri fushatë për lirimin e saj në Britani, i atribuohej gjerësisht Johnson-it, i cili, si Sekretari i Jashtëm, gabimisht tha në vitin 2017 se ajo kishte qenë në Iran “duke u mësuar njerëzve gazetarinë”. Ai më vonë tregoi se Britania e Madhe do të paguante një borxh prej 450 milion £ që i detyrohej qeverisë iraniane nga një marrëveshje armësh përpara Revolucionit Iranian, që mendohej të ishte pengesa kryesore për lirimin e saj; ai dha dorëheqjen nga Ministria e Jashtme shumë kohë përpara se të ndodhte kjo. (Liz Truss siguroi lirimin e Zaghari-Ratcliffe në mars të këtij viti.)
Megjithatë, këto nuk ka gjasa të jenë as incidentet diplomatike që pengojnë Johnson të marrë këtë detyrë.
Zgjedhja e sekretarit të përgjithshëm të ardhshëm duhet të jetë unanim midis anëtarëve, disa prej të cilëve kanë arsye personale për të kundërshtuar Johnson.
Një burim për Telegraph tha se Emmanuel Macron, presidenti francez, mund të vërë veton ndaj tij.
Vetoja mund të vijë po aq lehtë nga Joe Biden, presidenti amerikan, me të cilin Johnson është përplasur për Brexit dhe protokollin e Irlandës së Veriut. Ose nga Rexhep Tajip Erdogan i Turqisë. Ose një sërë anëtarësh të NATO-s që janë gjithashtu anëtarë të BE-së dhe e shohin Johnson-in si aspak serioz.
Megjithatë, pengesa më e madhe që Johnson të bëhet kreu i NATO-s nuk ka të ngjarë të jetë mungesa e mbështetjes nga anëtarët e aleancës, por mungesa e entuziazmit nga vetë ai.
Ka pak indikacione bazuar në veprimet e Johnson në javët e fundit se ai është gati për një punë të lodhsme. Ky është njeriu që, megjithëse ende Kryeministër, zgjodhi të anashkalojë takimet urgjente të Cobra-s duke u përgatitur për një valë vdekjeprurëse të të nxehtit për të bërë një festë në fshat.
Roli i sekretarit të përgjithshëm të NATO-s kërkon diplomaci vigjilente për të mbajtur të qëndrueshme aleancën prej 30 anëtarësh.
Është lloji i diplomacisë që bëhet shpesh në prapaskenë, me pak bujë për rezultate pozitive, por me shumë kritika për dështimet ose gabimet.
Është një rol prestigjioz, por shpesh i injoruar, vështirë se një pozicion që do të tregonte pika të forta të Johnson. Plus, e ka zyrën në Bruksel.
Burimi: Newstateman
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
A është ky fundi i Boris Johnson?
