Të gjithë politikanët janë gënjeshtarë – por pak prej tyre gënjejnë me lehtësinë e Boris Johnson.
Në pjesën më të madhe, ky nuk është faji i tyre. Sistemi britanik i qeverisjes së kabinetit kërkon që ministrat të pranojnë të gjitha llojet e marrëzive me të cilat nuk janë dakord. Uniteti i partisë kërkon që politikanët tanë të bëjnë kompromise para prezantuesve të programeve të lajmeve në mëngjes për të thënë gjëra që ne e dimë se nuk i besojnë.
Ky është sistemi ynë politik. Është e çuditshme të fajësosh politikanët.
Por Johnson – koha e kaluar, tani, sigurisht – ishte në një nivel tjetër.
Johnson mundi, dhe gënjeu për Anglinë. Fleta e akuzës kundër tij është e gjatë, duke shkuar përtej shkeljes së konventave të Westminster-it dhe deri në punët e tij të para në gazeta, postimet e tij, martesat e tij të para.
Nuk duhet të ishte befasi që ai përbuzej në Downing Street.
Nuk ka asnjë provë se ai mund të operojë në ndonjë mënyrë tjetër – as, deri në javën e kaluar, që ai kishte nevojë ndonjëherë.
Ajo që ishte befasuese, megjithatë, për tre vitet e tij plot ngjarje, por çuditërisht dërrmuese si kryeministër, ishte se sa shpejt gënjeshtrat e tij infektuan pjesën tjetër të qeverisë.
Gazetarët politikë vështirë se janë shtylla të shoqërisë së virtytshme, por ata nuk e vlerësojnë gënjeshtrën.
Në një dekadë duke punuar në Westminster, kam parë pesë zëdhënëse dhe gra zyrtare të kryeministrave që vijnë e shkojnë, së bashku me deputetë të panumërt. Çdo ditë, ne do t’i shikonim ata duke ndryshuar të vërtetën, duke e devijuar, duke ofruar pjesë gjysmë informacioni për të mbrojtur shefat e tyre në Downing Street. Kjo është puna e tyre – dhe ne i paguajmë ata për të.
Por ata kurrë nuk na kanë gënjyer. Kjo ishte marrëveshja. Ata kurrë nuk gënjyen.
Nën udhëheqjen Johnson, kjo ndryshoi.
E pazakontë për një kryeministër, si Johnson që arriti diçka vërtet sizmike që do të rezonojë për dekada, duke ndryshuar rrjedhën e vendit për mirë ose për keq. Po aq e pazakontë, ky ishte një projekt që ai e filloi në vitin 2016.
Ka ndryshuar, gjithashtu, forma e Partisë Konservatore.
Këto ishin të dyja ndryshime të qëndrueshme në formën e konservatorizmit britanik. Udhëheqësi i ardhshëm konservator nuk do ta braktisë Brexit-in – as votuesit konservatorë të sapokonvertuar në Bassetlaw, Blyth Valley apo Bolsover. Jo pa luftë, të paktën.
Por në Westminster, janë gënjeshtrat që do të jenë trashëgimia.
Johnson shpesh – dhe gabimisht – krahasohej me Donald Trump nga kritikuesit e tij, duke nënvlerësuar zgjuarsinë e tij, intelektin e tij, bujarinë e tij të shpirtit.
Por në prirjen e tij për të gënjyer – ndoshta së bashku me ambicien, me siguri kishte diçka atje.
Ndryshe nga Trump, megjithatë, ne mund të shpresojmë që gënjeshtrat nuk do t’i zgjasin gënjeshtarit.
Duket e qartë tani se edhe nëse Trump nuk kërkon nominimin presidencial në 2024, ka një ushtri të tërë mini-Trumpësh që marshojnë përmes lëvizjes republikane.
Por siç e kemi parë gjatë javës së kaluar, konservatorët nuk janë republikanë.
Ndryshe nga Trump, Boris është refuzuar nga partia e tij e vjetër, e përjashtuar nga detyra jo nga votuesit, por nga shumë deputetë të tij, të sëmurë nga gënjeshtrat, turbullirat dhe mashtrimet.
Gjasat tani duhet të jenë që konservatorët do të zgjedhin dikë që premton të rivendosë njëfarë ndershmërie dhe njëfarë nderi në zyrën e kryeministrit – pavarësisht nga politika e tyre, çfarëdo qofshin pikëpamjet e tyre për Brexit-in, taksat apo ndonjë gjë tjetër.
Nëse një ripërqafim i vërtetës dëshmon trashëgiminë përfundimtare të Boris Johnson, atëherë Westminster, të paktën, do të jetë më i pasur.
Jack Blanchard është redaktori i POLITICO në Mbretërinë e Bashkuar.
Burimi: Politico.eu
Përktheu dhe përshtati:Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çfarë ndodh pas dorëheqjes së Johnson?
Boris Johnson dje dha dorëheqjen, nis gara për zëvendësimin e tij
Britanisë i duhet një lider krejtësisht ndryshe nga Johnson!
