Pikërisht tre vjet që kur hyri në Downing Street, ai tani paraqet dy fytyra të ndryshme para botës.
Në politikën e jashtme, ai është shfaqur si një lojtar mbresëlënës global, i qartë në synimet e tij dhe i sigurt në fjalët e tij.
Vetësiguria e tij në frontin diplomatik u theksua gjatë javës së fundit kur ai mori një rol qendror në një treshe samitesh kryesore: samitin e Komonuelthit në kryeqytetin e Ruandës, Kigali, takimin e G7 në Bavari dhe një konferencë të NATO-s në Madrid.
Ndërsa magjepsi liderët e tjerë, suksesi i tij hodhi poshtë idenë e modës se Brexit e ka lënë Britaninë të izoluar pa shpresë në skenën ndërkombëtare.
Asgjë më mirë nuk e pasqyron statusin e tij në rritje në çështjet e jashtme sesa mbështetja e tij për Ukrainën në rezistencën ndaj pushtimit të Rusisë. Me vendosmëri, Kryeministri kaa nxitur Perëndimin, veçanërisht përmes ofrimit të ndihmës ushtarake dhe vendosjes së sanksioneve.
Presidenti Volodymyr Zelensky nuk ka pasur një aleat më të fortë, populli ukrainas nuk ka pasur një mik më të fortë.
Fundjavën e kaluar Johnson u bë qytetar nderi i qytetit jugor të Detit të Zi, Odesa. Kryetari i bashkisë së Odesës, Genadi Trukhanov, tha se nëse “vendet e tjera do të kishin dhënë ndihmë të ngjashme, atëherë Ukraina do ta kishte mundur pushtuesin shumë kohë më parë”.
Megjithatë, për politikën e brendshme, gjithçka është ndryshe.
Në shtëpi, ai është e kundërta e burrit të shtetit të sigurt e të vendosur që shohin ndërkombëtar.
Episodi i Pincher është i fundit në një seri skandalesh që kanë zhgënjyer publikun, duke përfshirë Partygate dhe përpjekjen për të mbrojtur deputetin Owen Paterson.
Ajo që e bën “pagjumësinë” edhe më serioze është se ajo është shoqëruar nga një ndjenjë në rritje e paralizës brenda qeverisë së Johnson.
Krimet mbeten të pandëshkuara, inflacioni është i shfrenuar, prona është e papërballueshme për të rinjtë, taksat janë në nivele të papara që nga vitet 1940 dhe emigracioni është në rritje.
Në një kontekst të tillë, mund të ketë pak habi që konservatorët po fundosen në sondazhet e opinionit dhe po humbasin zgjedhjet e pjesshme me diferencë rekord.
Kryeministra të tjerë kanë shkatërruar administratat e tyre me politikën e jashtme, si Tony Blair me Irakun, Anthony Eden me Suezin dhe qetësimin e Neville Chamberlain. Boris Johnson ka njohuri dhe talent për të shmangur një fat të tillë.
Por ai do ta bëjë këtë vetëm nëse mund të përmirësojë në mënyrë dramatike performancën e tij të brendshme me një plan të qartë dhe një kabinet të bashkuar.
Ai duhet të sjellë në shtëpi të njëjtin ndjenjë të misionit strategjik që ka në skenën ndërkombëtare. Kjo do të thotë se ai duhet të jetë shumë më i ashpër, duke marrë vendime të vështira për inflacionin, shpenzimet, përfitimet dhe kontrollet kufitare.
Vetëm nëse tregon guxim në përmbushjen e nevojave reale të Britanisë, ai do të rifitojë reputacionin politik.
Sado të admirueshme të jenë, lavdërimet për Ukrainën nuk do të jenë të mjaftueshme.
Nga LEO MCKINSTRY
Burimi: Express UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Corriere”: Plani sekret i Boris Johnson, do t’i rrëmbejë BE-së Ukrainën, Poloninë dhe…
‘Habit’ Boris Johnson: Britania është më mirë jashtë BE-së
