Qeveritë e SHBA-së ishin në humor të mirë më 30 maj. Ata e përgëzuan veten që ranë dakord për të vendosur një embargo të pjesshme energjetike ndaj Rusisë. Kjo ndodhi pas disa javësh mosmarrëveshje të shkaktuara nga kryeministri i Hungarisë Viktor Orbán, i cili ka marrëdhënie miqësore me presidentin rus Vladimir Putin dhe pengoi paketën e gjashtë të sanksioneve të BE-së.
Kompromisi i arritur ishte ndalimi i importeve të blerjeve të naftës nga deti. Kjo do të shkurtonte “një burim të madh financimi për makinën e luftës [të Rusisë]” dhe do të jepte “presion maksimal mbi Rusinë për t’i dhënë fund luftës”, tha presidenti i Këshillit Evropian Charles Michel.
Nafta, megjithatë, do të vazhdojë të shpërndahet përmes tubacioneve. Dhe po ashtu edhe gazi.
Forcat e armatosura të Ukrainës dhe popullsia e saj civile, veçanërisht në lindje të vendit, kanë nevojë të dëshpëruar për mbështetjen ushtarake perëndimore.
Putini, deri më tani, mund të ketë hequr dorë nga marrja e Kievit. Por bombardimi i Rusisë në Severodonetsk sjell në një nivel të ri brutalitetin dhe natyrën pa dallim të kësaj ofensive. Ja se si korrespondenti i BBC-së, Quentin Sommerville, e përshkroi situatën në terren:
“Duke dështuar për të pushtuar të gjithë Ukrainën, forcat ruse tani po synojnë Donbasin – i përbërë nga rajonet Donetsk dhe Luhansk. Nëse Severodonetsk dhe Lysychansk bien, i gjithë Luhansk do të pushtohet. Ai shtoi: “Këtu, Rusia nuk po bën një luftë rrënimi, ajo po bën një luftë harrese. Dhe për momentin në këtë front po fiton.”
Sabine Fischer, një eksperte kryesore ruse në Institutin Gjerman për Çështjet Ndërkombëtare dhe të Sigurisë (SWP) në Berlin, paralajmëroi se Rusia ende mund ta fitojë luftën.
“Është thelbësore të kuptohen pasojat: nëse Moska do të jetë në gjendje të mbajë pushtimin e plotë të Donbasit dhe urës tokësore për në Krime, ata do të ndihen të inkurajuar pas ca kohësh për të ecur përsëri drejt Odesës dhe madje edhe Kievit”, shkroi ajo.
Për Fischer, në fund të fundit është se Gjermania duhet të kuptojë se çfarë është në rrezik. Është vetë ekzistenca e Ukrainës si një shtet i pavarur, sovran dhe e ardhmja e rajonit.
Megjithatë, kancelari gjerman Olaf Scholz vazhdon të zvarritet dhe të paragjykojë.
Ai vazhdon të thotë se Berlini mbështet Ukrainën dhe se Putini nuk do ta fitojë këtë luftë. Veçanërisht, megjithatë, ai kurrë nuk flet për dëshirën që Ukraina të fitojë.
Me pak fjalë, pavarësisht mbështetjes së madhe politike dhe ushtarake të ofruar nga administrata e Presidentit të SHBA Joe Biden, pa të cilën Ukraina mund ta kishte humbur tashmë luftën, Kievi ka nevojë për më shumë ndihmë. Ajo i ka kërkuar vazhdimisht Gjermanisë që ta sigurojë atë. Duke vonuar dërgesat e armëve, Scholz po dëmton reputacionin e Gjermanisë jo vetëm në Ukrainë, por në Evropën Qendrore dhe Baltik.
Për të justifikuar qëndrimin e tij, Scholz tha se ai po i përmbahej vendimit të NATO-s për të mos dërguar armë të rënda. Liz Truss, sekretarja e jashtme e Mbretërisë së Bashkuar, e quajti atë deklaratë “plotësisht të pavërtetë”. NATO nuk bëri kurrë një deklaratë të tillë zyrtare. Është lënë në dorë të çdo shteti anëtar të vendosë.
Pse Scholz thotë një gjë, por bën të kundërtën?
Në thelb, socialdemokratët gjermanë kanë besuar prej kohësh se mund ta afrojnë Rusinë me Evropën përmes Ostpolitikës së tyre (“politikës lindore”). Fjalimi i kancelarit më 27 shkurt sugjeroi një ndryshim radikal të politikës.
Qëndrimi i Scholz zbulon mungesën e udhëheqjes dhe bashkë me të mungesën e bindjes dhe konsistencës.
Bëhet fjalë gjithashtu për frikën e antagonizimit të Kremlinit. Elitat politike gjermane që u rritën gjatë Luftës së Ftohtë nuk duan të heqin dorë nga lidhjet e tyre të biznesit dhe politike me Moskën. Ata ende hezitojnë të pranojnë motivet e Rusisë në Gjeorgji, Siri, Bjellorusi dhe tani në Ukrainë.
Këto motive kanë të bëjnë me pozicionimin e Rusisë për të riformuar rendin e Evropës pas Luftës së Ftohtë.
Sa më gjatë që Scholz të vazhdojë paqartësinë e tij ndaj Ukrainës, aq më të mëdha janë gjasat që Putin të përdorë kancelarin gjerman dhe presidentin francez Emmanuel Macron për ta shtyrë Ukrainën në një kompromis dhe përfundimisht për të ndryshuar arkitekturën e sigurisë së Evropës.
Në praktikë, kjo do të kishte pasoja shkatërruese për marrëdhëniet transatlantike të cilat Putini ka kërkuar prej kohësh të dobësojë. Do të ndante Evropën.
Polonia dhe shtetet baltike janë thellësisht mosbesuese ndaj marrëdhënieve të Francës dhe Gjermanisë me Putinin. Ata janë gjithashtu të frustruar që Parisi dhe Berlini nuk e marrin seriozisht axhendën imperialiste ruse.
Përtej Ukrainës, paqartësia e Scholz-it po dëmton të gjithë Evropën. Putini nuk do të hezitojë ta shfrytëzojë atë si ushtarakisht ashtu edhe politikisht.
Burimi: Carnegie Europe
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Çelësi” për humbjen e Putinit? Rusët që janë kundër luftës!
