Është ende e mundur që një lider demokratik perëndimor të mbajë përgjegjësi për gënjeshtra të tepërta.
Ky është implikimi i dorëheqjes së Boris Johnson si kryeministër i Britanisë të enjten, dhe është shpresëdhënëse.
Johnson, i zgjedhur në vitin 2019, dikur dukej se kishte nisur një karrierë të gjatë në zyrën më të lartë të Britanisë.
Johnson i mbijetoi një skandali për festa të çmendura në rezidencën e tij zyrtare 10 në Downing Street gjatë izolimit të Britanisë për Covid-19.
Këtë javë, megjithatë, ai nuk mundi t’i rezistonte një sërë dorëheqjesh nga anëtarë të lartë të qeverisë së partisë së tij Konservatore.
Ata u zemëruan me zbulimet që ai kishte mohuar në mënyrë të rreme se kishte njohuri për akuzat për sjellje të pahijshme seksuale kundër dikujt që ai e emëroi në një pozicion të lartë.
Natyrisht, gënjeshtrat e Johnson janë pjesërisht një pretekst për atë që u bë një lëvizje e parezistueshme brendapartiake për ta rrëzuar atë.
Nëse gjithçka do të ishte mirë ndryshe, si për Britaninë ashtu edhe për kryeministrin, konservatorët mund t’i kishin toleruar. Megjithatë, gjithçka nuk është mirë.
Norma e inflacionit të Britanisë, 9.1 për qind, është më e larta në Grupin e Shtatë.
Trajtimi i Johnson për largimin nga Bashkimi Evropian që ai mbështeti – Brexit – ka qenë i lëkundur, duke çuar në një përplasje me BE-në, mbi tregtinë ndërkufitare midis Irlandës së Veriut dhe Republikës Irlandeze.
Komisionet parlamentare kanë kritikuar qeverinë e tij për një përgjigje të dobët fillestare ndaj pandemisë.
Një sondazh i YouGov në qershor zbuloi se 71 përqind e publikut mendon se Johnson po e bën punën e tij “keq”.
Zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme janë planifikuar për në vitin 2025, por nëse do të mbaheshin sot, konservatorët do të humbnin nga opozita laburiste me 7 pikë, sipas sondazheve.
Përsosmërisht i sinqertë apo jo, fakti i thjeshtë që rebelët partiakë e përshkruan gënjeshtrën e shfrenuar si një ofendim pushkatimi për udhëheqësin e tyre të dikurshëm, mbetet një pikë në favor të kulturës politike britanike.
Po kështu është edhe një sistem parlamentar që bën të mundur rrëzimin e një lideri kombëtar të papërshtatshëm pa pritur zgjedhje të reja ose pa duruar një krizë fajësimi.
I takon shumicës parlamentare konservatore të zgjedhë një lider të ri partie, i cili do të bëhet automatikisht kryeministër – pas atij që duhet të jetë tranzicioni më i shkurtër i mundshëm.
Nuk ka asnjë pasardhës të dukshëm të Johnson, megjithëse ka një axhendë të qartë qeverisëse për të ose për të: është të drejtohet kryeministri në një mënyrë që të bëhet zyrë, ndërkohë që korrigjon drejtimin e Johnson për Brexit dhe rigjallëron ekonominë britanike.
Rritja vjetore e produktivitetit të vendit midis 2009 dhe 2019 ishte e dyta më e ngadaltë në G-7, përpara vetëm Italisë, sipas Economist.
Po aq e qartë është ajo që nuk duhet të ndryshojë: mbështetja e palëkundur e Britanisë për Ukrainën, e cila ishte, për të parafrazuar heroin e Johnson, Winston Churchill, koha më e mirë e kryeministrit të rrëzuar.
Për fat të mirë, ajo politikë mbetet politikisht popullore dhe strategjikisht e mençur; duket se ka pak mundësi që lideri i ardhshëm i Britanisë ta braktisë atë.
Ka kohë që një udhëheqës i ri britanik ta kthejë vendin në rrugën e duhur, por do të ndihmonte nëse ai ose ajo sillet sikur nuk ka.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çfarë ndodh pas dorëheqjes së Johnson?
Pas dorëheqjes së Johnson, kush do ta drejtojë Britaninë?
