Kryeministri mashtrues dhe mashtrues i Mbretërisë së Bashkuar është zhdukur, ose të paktën po largohet momentalisht.
Pyetja që historianët do të bëjnë është se si ai u ngjit kaq lart në radhë të parë.
Përgjigja e shpejtë dhe e lehtë është se ai përdori superfuqinë e tij, e cila është paturpësi e plotë. Por ngritja dhe rënia e tij kanë një shpjegim më të thellë – dhe, ndoshta, në fund të fundit inkurajues – që përfshin joshjen, por edhe kufijtë e populizmit.
Më kujtohet Johnson nga fillimi i viteve 1990, kur unë isha shef i zyrës në Londër për The Post dhe ai ishte gazetar, duke punuar si korrespondent i Brukselit për Daily Telegraph. Ai kishte shkuar atje pasi u pushua nga Times e Londrës.
Duke raportuar nga selia e Bashkimit Evropian, ai ishte një mashtrues i talentuar, ambicioz dhe argëtues.
Në atë kohë, Alexander Boris de Pfeffel Johnson kishte bërë tashmë të parën ”shpikje” nga të shumtat e ti. I lindur në vitin 1964 në një familje intelektualësh britanikë, e thërrisnin Alex Johnson. Por kur familja u kthye në Britani dhe ai shkoi në Kolegjin Eton dhe Universitetin e Oksfordit, ai filloi të përdorte emrin e tij të dytë sepse mbahej mend..
Në Bruksel, ai luajti në mënyrë të pandershme me skepticizmin nacionalist të “Anglisë së vogël” për faktin se Britania ishte pjesë e BE-së.
Specialiteti i tij ishte gjetja e një pjese informacioni në një dokument të parëndësishëm dhe të harruar që mbulohej nga pluhuri në BE, dhe publikimi në faqen e parë të gazetave, se “eurokratët” poshtër do të ulnin përmasat e standardizuara të prezervativëve sepse italianët kishin nevojë për më të vegjël.
Asnjë prej tyre nuk ishte vërtet e vërtetë. Por “scoops” qesharake dhe sensacionaliste të Johnson e bënë atë një yll.
Duke përdorur të njëjtën gjë, ai u bë kolumnist, nredaktor reviste, komentator televiziv dhe një personazh i famshëm. Skandale të ndryshme në jetën e tij personale – të shumta për t’u detajuar këtu – i dhanë atij famë. Ishte gati të hynte në politikë.
Arritja kryesore e Johnson si kryebashkiak i Londrës dhe si anëtar i Parlamentit po tërhiqte vëmendjen. Kur Theresa May ishte kryeministre, ajo e bëri atë sekretar të jashtëm si një mënyrë për ta hequr atë nga flokët e saj duke e futur në flokët e të gjithë të tjerëve.
Por ai pa vështirësinë e May në negocimin e një marrëveshjeje Brexit që Britania të largohej nga BE si mundësinë e tij, dhe ndihmoi në rënien e saj – dhe ngritjen e tij në udhëheqjen e Partisë Konservatore.
Johnson e kuptoi se populizmi ishte i pëlqyeshëm për turmën, kështu që ai u bë një Donald Trump paksa më pak bombastik, shumë më i lexuar. Dhe në vitin 2019 ai përmbushi ambicien e tij për t’u bërë kryeministër.
Ai njoftoi dorëheqjen e tij si lider i Partisë Konservatore të enjten pasi më shumë se 50 ministra të tij dhanë dorëheqjen, shumë prej tyre shkruan letra largimi me vetëvlerësim, duke shprehur tronditje dhe zemërim për gënjeshtrat dhe skandalet e panumërta të Johnson – mes tyre “Partygate”, festat me alkool teksa pjesa tjetër e vendit ishte në izolim për shkak të Covid.
Por ata ministra e dinin gjatë gjithë kohës se kush ishte ai. E braktisën kur e panë se po ua merrte me vete partinë dhe karrierën e tyre.
“Janë pushime,” tha Johnson në fjalimin e tij të dorëheqjes jo shumë të këndshëm, duke këmbëngulur se ai do të qëndrojë në 10 Downing Street derisa partia të zgjedhë zëvendësuesin e tij.
Shpresoj shumë që këto janë pushime. Shpresoj që republikanët në këtë vend dhe politikanët që po lundrojnë në valën populiste globale, të nxjerrin një mësim nga rënia e Johnson. E vërteta përfundimisht e dënoi atë. Faktet në fund të fundit kishin rëndësi.
Dhe britanikët kujtuan premtimet joreale që bëri Johnson që nuk u mbajtën kurrë.
Më e rëndësishmja, pasi u tha votuesve se praktikisht gjithçka do të ishte më mirë pas Brexit, ai nuk ka qenë në gjendje as të qartësonte detajet përfundimtare të marrëveshjejes. Shumë ekonomistë parashikojnë se për shkak të Brexit-it, rritja aktuale e inflacionit në mbarë botën do të jetë më e rëndë në Britani sesa në pjesën tjetër të Evropës ose në Shtetet e Bashkuara. Kombi i Johnson – dhe partia e tij – do të mbeten të mbërthyer me trashëgiminë e tij për një kohë të gjatë.
Johnson ishte i palëkundur dhe i vendosur në ofrimin e mbështetjes britanike për Ukrainën kundër agresionit brutal të Rusisë, kështu që meriton lëvdata.
Dhe meqenëse ai e imagjinon veten një Winston Churchill të ditëve të mëvonshme, mos e përjashtoni një përpjekje për rikthim.
Ashtu si një banor i Mar-a-Lago, Johnson do të jetë gjithmonë një legjendë në mendjen e tij.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Çfarë ndodh pas dorëheqjes së Johnson?
Boris Johnson dje dha dorëheqjen, nis gara për zëvendësimin e tij
