Gjashtë muaj pas nisjes të agresionit rus kundër Ukrainës, vendosmëria e presidentit Volodymyr Zelensky mbetet e palëkundur.
Lufta, e imponuar nga një pushtues shumë më i fuqishëm se viktima e tij, mbetet veçanërisht e vështirë në Donbas, ku pushtuesi rus, edhe pas dështimit të hidhur të ofensivës së tij fillestare në Kiev, përparon pamëshirshëm – megjithëse me vështirësi.
Megjithatë, dy sulmet e fundit në bazat ushtarake ruse në Krime, njëri pas tjetrit, kanë treguar se autoritetet ukrainase po refuzojnë të dorëzohen.
Këto lëvizje taktike, për të cilat përgjegjësia nuk është marrë zyrtarisht, nuk përbëjnë një ofensivë – për të cilën ushtria ukrainase mbetet e paaftë në gjendjen e saj aktuale.
Por ata tregojnë vullnetin për të zgjeruar opsionet ushtarake, dhe për të luftuar në fushën e betejës së simbolikës.
Këto sulme në mënyrë efektive rishkruajnë narrativën e konfliktit në vazhdim për t’iu përshtatur këndvështrimit të Ukrainës, sipas së cilës fillimi i luftës nuk ishte 24 shkurt 2022, por tetë vjet më parë, më 27 shkurt 2014, me nisjen e operacioneve ushtarake ruse në Krime.
Këto operacione çuan në një aneksim që një referendum i diskutueshëm u përpoq ta mbulonte me një ‘vello legjitimiteti’. Kombet e Bashkuara nuk e kanë njohur kurrë atë.
Kjo betejë narrative është po aq e rëndësishme nga pikëpamja strategjike sa ajo e luftuar me armë. Deri më tani, qetësia relative që gëzonte Krimea, pika vërtetonte tezën e Vladimir Putin për një pushtim territorial që nuk duhej diskutuar më.
Shumë shtetas rusë zgjodhën brigjet e saj për pushime dhe u lanë nga ujërat e Detit të Zi.
Dhe kështu përkeqësimi i situatës, është një goditje që mjegullon propagandën e Moskës.
Nëse konfirmohet, siç besojnë disa ekspertë, se sulmet u nisën nga një rreze e paprecedentë (rreth 200 kilometra), ato potencialisht krijojnë një skenar të ri – një skenar që mund ta detyrojë agresorin të rishikojë taktikat e tij ushtarake.
Të shqetësuar për të mos nxitur një përshkallëzim të pakontrolluar, aleatët perëndimorë janë kufizuar deri tani në ndihmën ushtarake, e cila teorikisht nuk lejon bombardime të tilla.
Duke u përpjekur të vendosë sërish në tavolinë fatin e Krimesë ushtarakisht dhe duke shpallur krijimin e një “këshilli për de-okupimin” e gadishullit, Zelensky po bën një lëvizje të guximshme.
Me deklaratën e tij më 9 gusht se “lufta në Ukrainë filloi me Krimenë dhe duhet të përfundojë me çlirimin e saj”, ai e bëri të qartë se koha për negociata po ikën më shpejt se kurrë.
Putin, i cili të martën e 16 gushtit foli ashpër pë rolin e Shteteve të Bashkuara në një konferencë sigurie në Moskë dhe akuzoi për “zvarritje” të konfliktit, do të duhet të marrë edhe një herë parasysh qëndrueshmërinë e Ukrainës.
Duke e vendosur vetë Krimenë si një vijë të kuqe, ai nuk do të ketë zgjidhje tjetër veçse përshkallëzimit nëse sulmet vazhdojnë në gadishull dhe kështu do të kontribuonte në dukshmërinë e një lufte që ai është përpjekur t’i fshehë popullit të tij.
Burimi: Le Monde
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“NATO nuk do të njihte kufij nëse nuk do të ndalej nga Putin”
“Deutsche Welle”: BE-ja kërkon të ndalojë arin rus
