Partia Komuniste Kineze (PKK) e sheh demokracinë e ishullit si një provincë të sajën dhe është e vendosur ta vendosë atë nën kontrollin e Pekinit.
Por retorika e ashpër e PKK mbi Pelosin nuk arriti t’i bindte amerikanët, duke poshtëruar Pekinin dhe duke çuar në veprime të paprecedentë në përgjigje të Ushtrisë Çlirimtare Popullore të Kinës (PLA).
Shtetet e Bashkuara tani mund të shohin se sa larg është me të vërtetë i gatshëm të shkojë Pekini.
Së pari, pas vizitës së Pelosit, një delegacion i Kongresit të SHBA-së ka mbërritur në Tajvan, duke i injoruar kërcënimet e përsëritura të Kinës.
Së dyti, SHBA me sa duket planifikon të kryejë “tranzite ajrore dhe detare” në ngushticën e Tajvanit.
Njoftimi i dytë është veçanërisht i rëndësishëm duke pasur parasysh se Pekini ka deklaruar sovranitetin mbi masën 100 milje të gjerë të ujit, që do të thotë – nga pikëpamja e PKK-së – SHBA mund të pushtojë ujërat kineze.
Kurt Campbell, koordinatori i Shtëpisë së Bardhë për çështjet e Azisë dhe Paqësorit, tha se forcat amerikane “do të vazhdojnë të fluturojnë, lundrojnë dhe operojnë aty ku e lejon ligji ndërkombëtar, në përputhje me angazhimin tonë të gjatë për lirinë e lundrimit”.
Kjo “përfshin kryerjen e tranzitit standard ajror dhe detar përmes ngushticës së Tajvanit në javët e ardhshme”, shtoi Campbell.
Disa mund ta quajnë këtë të pamatur, ndërsa të tjerë do të thonë se kjo tregon saktësisht përgjigjen e duhur ndaj PKK, duke i dërguar një mesazh Tajvanit dhe aleatëve të tjerë të SHBA-së se Uashingtoni ka mbështetjen e demokracisë në ishull.
Megjithatë, Uashingtoni e di se Pekini tani do të ndiejë presion në rritje nga shumë prej qytetarëve të tij nacionalistë – të përfshirë prej kohësh në një furi nga propaganda e PKK – për t’iu përgjigjur me forcë aktit të fundit të SHBA-së.
Tashmë shumë nacionalistë kinezë janë të zemëruar që Pekini në dukje bëri pak për të parandaluar uljen e aeroplanit të Pelosit. Ata që dyshojnë nëse Kina do të shkojë drejt Tajvanit, duhet të kujtojnë se prishja e imazhit për PKK me qytetarët kinezë mund të jetë katalizatori për pushtimin ose bllokimin eventual.
Pekini ka deklaruar tashmë sovranitetin mbi Ngushticën. Nuk është e paimagjinueshme që – siç lanë të kuptohet stërvitjet e fundit – një bllokadë e Ngushticës, ose rreth Tajvanit, do të ishte veprimi i parë i agresionit të Pekinit.
Një bllokadë nuk do të siguronte domosdoshmërisht kontrollin e Tajvanit, por mund të jetë një taktikë ‘karrem’ për të qetësuar nacionalistët kinezë.
Ndikimi mund të jetë i madh. Ngushtica është rruga kryesore e anijeve midis Kinës, Japonisë, Koresë së Jugut dhe Evropës. Gati 90 për qind e anijeve më të mëdha në botë dhe gjysma e flotës globale të kontejnerëve kalojnë përmes ngushticës.
Përveç telefonave inteligjentë që shkojnë në Perëndim, një milion fuçi naftë kalojnë gjithashtu përmes Ngushticës çdo ditë.
Po, e gjithë kjo do të prekte Kinën, por a nuk do të ishte një çmim që ia vlen të paguhej nga këndvështrimi i liderit kinez Xi Jinping?
Në fund të fundit, bota pret që Amerika t’i mbajë të hapura rrugët detare. Roli i Marinës Amerikane si garantues i tregtisë së lirë është një arsye e madhe pse dollari është monedha rezervë e planetit.
Një llogaritje e gabuar, përplasje në ajër, ose një cisternë e pafat që hidhet në erë, dhe bota shkon buzë humnerës. Ky është lloji i skenarit të lojës së luftës që mund të luhet mirë.
SHBA e di se operimi në ngushticë është një shenjë e sfidës së saj kundër Pekinit, por mund të provokojë PKK.
Veprim i përgjegjshëm ose hapja e folesë së grerëzave: në çdo rast, SHBA po i tregon Kinës, Tajvanit dhe botës se kjo do të thotë biznes në rajon.
Nëse kjo është e mjaftueshme për të detyruar një rënie kineze është një çështje krejtësisht tjetër.
Burimi: Express UK
Përktheu dhe përshtati: Konica.al