Më 21 tetor 1833 në një familje në Stokholm, Suedi, lindi një djalë i vogël, i cili do të bëhej një shkencëtar, shpikës, biznesmen dhe themelues i çmimeve Nobel. Babai i tij ishte Immanuel Nobel dhe nëna e tij ishte Andriette Ahlsell Nobel. Ata e quajtën djalin e tyre Alfred.
Babai i Alfredit ishte një inxhinier dhe shpikës. Ai ndërtoi ura dhe ndërtesa dhe eksperimentoi me mënyra të ndryshme të shpërthimit të shkëmbinjve.
Në të njëjtin vit që lindi Alfredi, biznesi i babait të tij pësoi humbje dhe duhej të mbyllej. Në 1837, Immanuel Nobel vendosi të provonte biznesin e tij diku tjetër dhe u nis për në Finlandë dhe Rusi. Nëna e Alfredit u la në Stokholm për t’u kujdesur për familjen. Në këtë kohë, Alfredi kishte dy vëllezër më të mëdhenj, Robertin i lindur në 1829 dhe Ludvig i lindur në 1831.
Andriette Nobel, e cila vinte nga një familje e pasur, filloi një dyqan ushqimesh. Dyqani kishte të ardhura modeste që ndihmonin në mbështetjen e familjes.
Zhvendosja në Rusi
Pas një kohe, biznesi i Immanuel Nobelit në Shën Petersburg, filloi të ecë mirë. Ai kishte hapur një punishte mekanike që siguronte pajisje për ushtrinë ruse. Ai gjithashtu arriti të fitonte besimin pranë carit rus dhe gjeneralëve të tij për minat detare, të cilat mund të përdoreshin për të ndaluar anijet e armikut të hynin dhe të sulmonin Shën Petersburg. Minat ndaluan Marinën Mbretërore Britanike të lëvizte në poligonin e qitjes në Shën Petersburg gjatë Luftës së Krimesë në 1853-1856.
Me suksesin e tij në Rusi, Immanuel tani ishte në gjendje të transferonte familjen e tij në Shën Petersburg në 1842. Nga 1843, një djalë tjetër lindi në familje, Emil. Katër vëllezërve Nobel iu dha arsimi i klasit të parë me ndihmën e tutorëve privatë. Mësimet e tyre përfshinin shkencat natyrore, gjuhët dhe letërsinë. Në moshën 17-vjeçare, Alfredi mund të fliste dhe shkruante në suedisht, rusisht, frëngjisht, anglisht dhe gjermanisht.
Udhëtimet jashtë vendit
Alfredi ishte më i interesuar për letërsinë, kiminë dhe fizikën. Babai i tij donte që djemtë e tij të ndiqnin gjurmët e tij dhe nuk ishte i kënaqur me interesin e Alfredit për poezinë. Ai vendosi ta dërgonte të riun jashtë vendit për të studiuar dhe për t’u bërë inxhinier kimi.
Në Paris, Alfredi punoi në laboratorin privat të profesor T. J. Pelouze, një kimist i famshëm. Atje ai takoi një kimist të ri italian, Ascanio Sobrero. Tre vjet më parë, Sobrero kishte shpikur nitroglicerinën, një lëng shumë shpërthyes. Ajo u konsiderua shumë e rrezikshme për t’u përdorur praktikisht.
Alfredi u interesua shumë për nitroglicerinën dhe se si mund të përdoret në punët e ndërtimit. Kur u kthye në Rusi pas studimeve, ai punoi së bashku me të atin për të zhvilluar nitroglicerinën si një eksploziv komercial dhe teknikisht i dobishëm.
Kthimi në Suedi
Pas përfundimit të Luftës së Krimesë, biznesi i babait të Alfredit shkoi keq dhe ai vendosi të kthehej në Suedi. Vëllezërit më të mëdhenj të Alfredit, Robert dhe Ludvig, qëndruan në Rusi për të shpëtuar atë që kishte mbetur nga biznesi familjar. Ata u bënë të suksesshëm dhe zhvilluan industrinë e naftës në pjesën jugore të Rusisë.
Pas kthimit të familjes Nobel në Suedi në 1863, Alfredi u përqendrua në zhvillimin e nitroglicerinës si një eksploziv. Mjerisht, këto eksperimente rezultuan në aksidente që vranë disa njerëz, përfshirë vëllain më të vogël të Alfredit, Emilin. Qeveria vendosi të ndalojë këto eksperimente brenda kufijve të qytetit të Stokholmit.
Alfredi nuk u dorëzua dhe i zhvendosi eksperimentet e tij në një maune ose varkë me fund të sheshtë në liqenin Mälaren. Në 1864, ai ishte në gjendje të fillonte prodhimin masiv të nitroglicerinës, por ai nuk pushoi së eksperimentuari me aditivë të ndryshëm për ta bërë prodhimin shumë më të sigurt.
Shpikja e “dinamitit”
Alfredi zbuloi, përmes eksperimenteve të tij, se përzierja e nitroglicerinës me një rërë të imët të quajtur kieselguhr do ta kthente lëngun në paste që mund të formohej në shufra. Këto shufra më pas mund të futen në vrimat e shpimit. Shpikja u bë në vitin 1866. Alfred mori një patentë ose të drejtën ligjore të pronësisë mbi këtë material vitin e ardhshëm. Ai e quajti atë “dinamit”. Ai shpiku gjithashtu një detonator ose kapak shpërthyes që mund të ndizet duke ndezur një fitil.
Këto shpikje u bënë në një kohë kur kurora e shpimit të diamantit dhe stërvitja pneumatike hynë në përdorim të përgjithshëm. Së bashku, këto shpikje ndihmuan në uljen e kostos së shumë punëve ndërtimore si shpimi i tuneleve, shpërthimi i gurëve, ndërtimi i urave, etj.
Fabrika në vende të ndryshme
Dinamiti dhe kapakët shpërthyes ishin shumë të kërkuara në industrinë e ndërtimit. Për shkak të kësaj, Alfredi ishte në gjendje të ngrinte fabrika në 90 vende të ndryshme. Ai jetonte në Paris, por shpesh udhëtonte në fabrikat e tij në më shumë se 20 vende. Ai dikur u përshkrua si “vagabondi më i pasur i Evropës”. Punoi intensivisht në Stokholm (Suedi), Hamburg (Gjermani), Ardeer (Skoci), Paris dhe Sevran (Francë), Karlskoga (Suedi) dhe San Remo (Itali). Ai gjithashtu eksperimentoi në prodhimin e gomës dhe lëkurës sintetike dhe mëndafshi artificial. Deri në kohën e vdekjes së tij në 1896 ai kishte 355 patenta.
Takimi me Bertha von Suttner
Alfredi nuk kishte familje të tijën. Një ditë lajmëroi në gazeta për sekretare. Një zonjë austriake, Bertha Kinsky von Chinic und Tettau mori punën. Pasi punoi për një kohë të shkurtër, ajo u kthye në Austri për t’u martuar me kontin Arthur von Suttner.
Alfred dhe Bertha von Suttner mbetën miq dhe shkëmbyen letra gjatë viteve. Më vonë ajo u bë shumë aktive në lëvizjen e paqes. Ajo shkroi librin e famshëm “Ly Down Your Arms Your”. Kur Alfred Nobel më vonë shkroi testamentin e tij për të vendosur çmimet Nobel, ai përfshiu një çmim për personat ose organizatat që promovonin paqen.
Alfredi vdiq në SanRemo, Itali më 10 dhjetor 1896. Në testamentin e tij të fundit, ai shkroi se shumë nga pasuria e tij do të përdorej për të dhënë çmime për ata që kanë bërë më të mirën e tyre për njerëzimin në fushën e fizikës, kimisë, fiziologji ose mjekësi, letërsi dhe paqe.
Jo të gjithë ishin të kënaqur me këtë. Vullneti i tij u kundërshtua nga të afërmit e tij dhe u pyet nga autoritetet në vende të ndryshme. U deshën katër vjet që ekzekutorët e tij të bindin të gjitha palët që të ndiqnin dëshirat e Alfredit.
Në vitin 1901, çmimet e para Nobel në Fizikë, Kimi, Fiziologji ose Mjekësi dhe Letërsi u dhanë për herë të parë në Stokholm, Suedi dhe çmimi i Paqes në Kristiania (tani Oslo), Norvegji.
