Nuk mund të fajësoj askënd që kundërshton idenë e një zgjidhjeje të negociuar të luftës në Ukrainë.
Rusia filloi me një pushtim të paprovokuar dhe kaloi shpejt drejt krimeve të luftës.
Pra, pse duhen negociatat nëse mund të arrihen disa kushte?
Lexuesit e zemëruar nga qëndrimi im e barazojnë një marrëveshje me presidentin rus Vladimir Putin me marrëveshjen e kryeministrit britanik Neville Chamberlain të Mynihut të vitit 1938 me Adolf Hitlerin.
Me këtë analogji, “qetësimi” i Putinit vetëm sa do ta inkurajojë atë të pushtojë më shumë vende dhe të pushtojë më shumë toka, ashtu si Hitleri rrëmbeu Poloninë në 1939.
Krahasimi, dikur i përshtatshëm, tani nuk është më.
Koha e duhur për të cituar Chamberlain ishte në shkurt. Lajm i mirë: Mësimi i Mynihut u mësua. Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj rezistuan me forcë, ndërsa presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky mori rolin e Winston Churchill.
Që atëherë, Putinit i është dhënë një disfatë tronditëse, nga e cila Rusia nuk mund të shërohet kurrë.
Pushtimi i Ukrainës do të hyjë në histori si një gabim pothuajse i pashembullt. Mbi shtatë muaj lufte kanë shkatërruar ushtrinë ruse, kanë dobësuar ekonominë ruse, kanë dobësuar partneritetin e Rusisë me Kinën.
Përpjekja e Putinit për të shkelur pavarësinë e Ukrainës e ka forcuar dhe fisnikëruar atë.
Përpjekja e tij për të dobësuar NATO-n e bëri NATO-n më të fortë se kurrë. Gjermania e Hitlerit në 1938 ishte një fuqi në rritje me fuqi ushtarake dhe industriale.
Rusia e Putinit është një komb në rënie.
Për breza të tërë, ne e kemi menduar Rusinë si një fuqi globale. Tani shohim se ajka e ushtrisë ruse nuk mund të përparojë më shumë se disa kilometra në një vend fqinj pa humbur mijëra tanke, legjione ushtarësh dhe gjeneralë të shumtë.
Kritikët e një paqeje të negociuar shqetësohen për Putinin që “rindërton” kapacitetin e tij agresiv.
Si mund të rindërtojë nëse nuk mund të ndërtojë në radhë të parë? Ushtria e tij nuk mund të përparojë në Ukrainë, forcat e tij ajrore nuk mund të fluturojnë mbi të dhe marina e tij me të drejtë ka frikë t’i afrohet bregut.
Një komb që nuk mund të ndërtojë një ushtri efektive kur të ardhurat nga shitjet e karburantit po bien, nuk është kërcënim për të “rindërtuar” kur ekonomia e tij është e dobët.
Pyetja me të cilën përballemi (urgjente dhe e rrezikshme) është: Sa njerëz të tjerë duhet të vdesin?
Unë e vlerësoj dëshirën e brendshme për ta parë këtë luftë të vazhdojë derisa edhe Krimea dhe Donbasi – territor që Perëndimi nuk mendonte se ia vlente të luftohej para shkurtit – të jenë nën kontrollin e Ukrainës. I kuptoj thirrjet për ndryshim regjimi në Moskë.
Por kur njerëzit më thonë të kujtoj vitin 1938, unë i bëj thirrje të kujtojnë vitin 2003.
Sadam Husseini ishte një kriminel lufte vrasës, kleptokratik, ashtu si Putini. Ai mburrej me ushtrinë e tij gjigante, ashtu si Putini. Dhe kur u rrëzua? Ne pamë kudo kaos.
Një kaos i ngjashëm në Rusinë e armatosur me armë bërthamore është shumë i rrezikshëm.
Kritikët paralajmërojnë kundër dhënies së hapësirës Putinit për të “rindërtuar” kapacitetin e tij. Çfarë kapaciteti? Ne kemi parë frytet e më shumë se një dekade të ngritjes ushtarake, të financuar nga etja e Evropës për gazin rus.
Ju nuk mund të rindërtoni atë që nuk ka qenë kurrë.
Rusia është vazhdimisht e varfër kur bëhet fjalë për qeverinë.
Kështu që unë mbështes idenë e një zgjidhje të negociuar, për t’i dhënë kohë hapave të tjerë.
Është mënyra më e sigurt për t’ia dalë: për ukrainasit, për rusët dhe për ne të tjerët.
Burimi: The Washington Post
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
