Prej disa kohësh i kam parë luftërat kulturore disi i distancuar. Çështjet ndonjëherë janë interesante.
Por unë në kam qëndruar në korsinë time gjeopolitike. Por po konkludoj se hapësira ime e sigurt e gjeopolitikës po shkrihet me luftërat kulturore.
Shikoni fjalimet e Vladimir Putin. Justifikimet që lideri rus ofron për pushtimin e Ukrainës nuk bazohen vetëm tek siguria apo historia. Gjithnjë e më shumë, Putin po e paraqet luftën në Ukrainë si pjesë e luftërave kulturore.
Në fjalimin e tij më 30 shtator, duke festuar aneksimin e katër rajoneve të Ukrainës nga Rusia, Putin akuzoi perëndimin se “u shkon drejt Satanizmit” dhe “u mësoi fëmijëve devijimin seksual”. Ai pohoi se “ne po luftojmë për të mbrojtur fëmijët dhe nipërit tanë nga ky eksperiment për të ndryshuar shpirtrat e tyre”.
Këto argumente nuk i drejtohen vetëm, ose ndoshta edhe kryesisht, popullit rus.
Putini po ‘flirton’ gjithashtu me një zonë të rëndësishme në perëndim – konservatorët kulturorë të cilët janë aq të neveritur nga dekadenca e supozuar e shoqërive të tyre saqë janë tërhequr nga Rusia e Putinit.
Në prag të luftës në Ukrainë, Steve Bannon, ish-kryestrategu i Donald Trump, tha në podkastin e tij: “Putini nuk është zgjuar. Ai është kundër zgjimit.” Për të cilën Erik Prince, i intervistuari i tij, u përgjigj: “Populli rus ende e di se cilën banjë të përdorë”.
Në të njëjtën kohë, Tucker Carlson, ndoshta prezantuesi më me ndikim pro-Trump TV në Amerikë, i tha audiencës së tij të pyeste veten: “A më ka quajtur ndonjëherë Putini racist? . . . A po përpiqet të shuajë krishterimin?”
“Lufta pas zgjimit” tani është absolutisht thelbësore për politikën e partisë republikane.
Për këto çështje, shumë republikanë ndihen më të afërt me Putinin sesa me demokratët. Siç më tha Jacob Heilbrunn, një analist i Amerikës konservatore kohët e fundit, e djathta ekstreme e GOP “e sheh Putinin si një mbrojtës të vlerave tradicionale të krishtera dhe një kundërshtar të LGBTQ, një kundërshtar të transgjinorëve dhe një kundërshtar të dobësimit të virtyteve mashkullore që ishin përgjegjëse për ngritjen e perëndimit”.
Në vitin 2021, Ted Cruz ripostoi në Twitter një video që kundërshtonte një reklamë rekrutimi rus, plot me trupa me kokë të rruar dhe me muskuj, me një reklamë amerikane që shfaq një ushtare femër të rritur nga një çift lezbikesh.
Senatori republikan mendoi: “Ndoshta një ushtri e zgjuar dhe e dobët nuk është ideja më e mirë”.
Performanca katastrofike e ushtrisë ruse në Ukrainë vjen si një kundërpërgjigje ndaj Cruz-it: ndoshta brutalizimi i ushtrisë dhe trajtimi i tyre si ushqim për topa nuk është ideja më e mirë.
Por e djathta e SHBA-së është lidhur me autoritarët e tjerë të huaj si aleatë në luftërat kulturore.
Majin e kaluar, Viktor Orbán i Hungarisë priti Konferencën e Veprimit Politik Konservator të SHBA-së dhe u kërkoi atyre të zhvillonin një luftë të përbashkët kundër “liberalëve progresivë, neo-marksistëve, të dehur nga ëndrra e zgjimit, atyre me pagesën e George Soros”. . . Ata duan të shfuqizojnë mënyrën perëndimore të jetesës”.
Orbán shihet gjerësisht si lideri i BE-së që admiron më shumë Putinin.
Mbivendosja midis nacionalizmit dhe kryqëzatës kundër zgjimit nuk është një rastësi. Ata janë të lidhur nga nostalgjia për një të kaluar të mitologjizuar të madhështisë kombëtare dhe homogjenitetit kulturor, kur “burrat ishin burra” dhe gratë dhe minoritetet e dinin vendin e tyre.
Nuk është për t’u habitur që nacionalistët e parë të Amerikës të Trumpit duhet të ndjejnë një afinitet me kolegët nacionalistë në Hungari ose Rusi.
Por, beteja në luftën në Ukrainë dhe lufta për zgjimin mbivendosen, por nuk janë aspak identike.
Qeveria polake ka një pikëpamje të ngjashme me Orbanin për çështjet LGBT, por një qëndrim shumë të ndryshëm për Ukrainën dhe Rusinë.
Disa nga përpjekjet e Putinit për të arritur tek aleatët e supozuar në perëndim janë goditur në ekstrem.
Një herë ai u përpoq të lidhë fatin e Rusisë me atë të JK Rowling, duke argumentuar se kombi i tij, ashtu si autori britanik, po “fshihej”. Rowling u përgjigj me aciditet se “kritikat e kulturës perëndimore të anulimit ndoshta nuk janë bërë më mirë nga ata që masakrojnë civilët”.
Izraeli është një shembull interesant i një vendi që ka tejkaluar ndarjen, duke u mbështetur në të majtë në çështjet e luftës kulturore dhe në të djathtë te nacionalizmi.
Izraelitët nganjëherë janë akuzuar se po përdorin liberalizmin e tyre në çështjet LGBT për të mbuluar politikat e ashpra ndaj palestinezëve. Kjo qasje mund të përmblidhet si “injoroni Gazën, shikoni paradën tonë të Krenarisë Gay”.
Por qeveria aktuale e koalicionit, e kryesuar nga Benjamin Netanyahu, po e rrezikon këtë përplasje.
Ai përfshin ministra nga partitë e së djathtës fetare, të cilët kanë lënë të kuptohet se mjekët duhet të lejohen të refuzojnë trajtimin e pacientëve homoseksualë. Netanyahu në të kaluarën ka patur marrëdhënie të ngushta me Orbanin, Putinin dhe Jair Bolsonaron, ish-presidentin homoseksual të Brazilit. Por ai gjithashtu e di se ai duhet të mbajë një marrëdhënie pune me një Shtëpi të Bardhë.
Luftërat kulturore janë bërë pjesë e betejave të sotme gjeopolitike. Por aleancat e mbivendosura në këto konflikte po krijojnë aleanca të çuditshme.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
