Allison Guerriero e kujton ende ditën kur ishi dashuri i saj, Charlie McGonigal, bleu një telefon të dytë. FBI sapo kishte urdhëruar stafin e saj të fshinte “WhatsApp”-in nga telefonat e tyre të lëshuar nga zyra.
Charlie McGonigal, një nga drejtuesit kryesorë të FBI-së në Nju Jork, nuk mund t’i dërgonte më mesazhe të koduara kujtdo që i dërgonte mesazhe. Ky ishte një problem. Guerriero nuk e dinte saktësisht se për çfarë po përdorte McGonigal “WhatsApp”, pasi ai kurrë nuk e përdori atë për të komunikuar me të. Kështu që McGonigal doli dhe bleu një ‘iPhone’ të dytë për ta përdorur. Ai e përdori atë pothuajse ekskluzivisht për “WhatsApp”-in.
Dy telefonat i merrte kudo me vete. Guerriero nuk i shmangu ngacmimet ndaj McGonigal për këtë çështje. “Çfarë je ti, një tregtar droge?”, e pyeti ajo. Por ajo kurrë nuk e mori vesh se kujt po i dërgonte mesazhe McGonigal. “Ai tha se i duhej ‘iPhone’ për të kontaktuar burimet e tij”, tha Guerriero. “Për disa arsye ai nuk mund ta bënte atë përmes telefonit të tij të FBI-së”. Në atë kohë, Guerriero mendonte se ai ishte sekreti më i madh i McGonigal. Ata të dy shpesh kalonin natën në apartamentin e tij në lagjen “Tony Park Slope” të Brooklyn.
Ai kishte ende një familje në periferi të Maryland, por kishte kaluar pothuajse të gjithë kohën e tij në New York City që nga tetori 2016, kur u gradua në krye të kundërzbulimit në FBI. McGonigal i kishte premtuar Guerriero-s se martesa e tij do të përfundonte së shpejti. IPhone nuk ishte e vetmja gjë kurioze që pa gjatë kohës me McGonigal. Aty ishin zarfet e mbyllura që do t’i jepeshin kur darkonte me një mikun e tij, një burrë të moshuar të quajtur Sergej Shestakov. Shestakov kishte qenë dikur një diplomat i lartë sovjetik në Nju Jork, i vendosur në Kombet e Bashkuara. Guerriero nuk ishte e sigurt se si ishin takuar, por ajo tha se të dy silleshin sikur e njihnin njëri-tjetrin prej vitesh. Shestakov ishte një shtetas amerikan i natyralizuar që punonte si përkthyes për Gjykatat Federale.
Guerriero dhe McGonigal nganjëherë bashkoheshin me Shestakovin dhe gruan e tij në lojëra hokeji. Guerriero nuk e dinte se e kujt ishte kutia apo kush po merrte faturën. Ajo kurrë nuk e pa McGonigal të paguante. Netët e tjera, Shestakov merrte McGonigal dhe Guerrieron për darkë. Dy burrat bënin biseda të shkurtra për trafikun dhe motin. Shestakov pyeste McGonigal për fëmijët e tij. Pastaj, tha Guerriero, në mes të darkës, Shestakov i jepte rastësisht McGonigal një zarf dokumentesh. Ky episod ndodhi 3-4 herë nga mesi i vitit 2017 deri në fund të 2018. Zarfet kalonin gjithmonë nga Shestakov në McGonigal dhe jo anasjelltas.
Guerriero kujton se ishte Shestakov që merrte gjithmonë faturën. Por çfarë kishte brenda zarfeve? Guerriero nuk e pa kurrë. “Unë thjesht supozova se ishte diçka që Sergey e kishte përkthyer nga rusishtja në Gjykatë. Ose diçka nga një burim. Mund të ketë qenë plotësisht legjitime”, tha ajo. McGonigal tashmë po përballet me dy padi federale. Ai akuzohet se ka gënjyer FBI-në në dokumentet e tij zyrtare dhe ka marrë në mënyrë të paligjshme para për të punuar për Oleg Deripaska, një oligark rus i sanksionuar.
Aktakuzat janë kulmi i një hetimi të jurisë së madhe, për të cilën Insajderi raportoi vitin e kaluar, dhe ata parashtrojnë akuza marramendëse për mashtrim dhe korrupsion. Prokurorët e akuzojnë McGonigal për kultivimin e një marrëdhënieje me Deripaskën, ndërsa punonte ende për FBInë, duke i bërë një nder vajzës së një prej vartësve të oligarkut rus. “McGonigal udhëtoi për të takuar Deripaskën dhe të tjerët në rezidencën e oligarkut rus në Londër dhe në Vjenë”, thotë një aktakuzë, megjithëse nuk specifikon se kur. Thuhet se Shestakov e ka prezantuar McGonigal në rrethin e Deripaskës.
Ai gjithashtu supozohet se ka shkelur sanksionet e SHBA duke u partnerizuar me McGonigal në një projekt për të hetuar një nga rivalët e Deripaska, një kontratë që paguante 41,790 dollarë në muaj. Në Shqipëri dhe gjetkë, McGonigal akuzohet se është përfshirë në shkëmbimin klasik të parave në Beltway për favore, duke u mbështetur në marrëdhëniet e tij me zyrtarët amerikanë dhe Kryeministrin shqiptar për të dhënë rezultatet që donin klientët e tij. Pjesa më e madhe e këtij aktiviteti lobues nën tryezë, thotë qeveria, ndodhi kur ai ishte ende në FBI.
Por pyetja se çfarë po pranonte McGonigal në një zarf dokumentesh nga një ishdiplomat sovjetik ngre shqetësime që shkojnë përtej aktakuzave dhe është një nga kthesat më të çuditshme në skandalin që po qarkullon. FBI është në garë për të zbuluar se sa të thella mund të shkojnë mashtrimet e supozuara nga një ishagjent që kishte mbajtur një nga postet e saj më të ndjeshme. A po punonte McGonigal për rusët ndërsa ai ende drejtonte përpjekjet e kundërzbulimit të byrosë në Nju Jork? A ia doli FBI që t’i jepte fund miqësisë së Deripaskës me McGonigal-in, ndërsa ishte ende në fazat e para? “Qasja që ju merrni në atë punë është e jashtëzakonshme”, tha një i zyrtar i lartë i brendshëm i zbatimit të ligjit.
“Nëse drejtoni kundërzbulimin e FBI-së në Nju Jork, mund të merrni në dorë pothuajse çdo gjë që dëshironi dhe jo gjithmonë duhet të kërkoni justifikime se përse po e kërkoni atë”. E djathta e lidhur me Trump-in ka përdorur akuzat e McGonigal si municion për fushatën e saj për të diskredituar FBI-në që zotëron dosjen dhe sulmon Mar-a-Lago-n. Zërat e shquar në të majtë kanë teorizuar se McGonigal ishte një agjent i dyfishtë, i paguar nga rusët për të hedhur FBI-në nga gjurma Trump-Rusi. Të tjerë ende spekulojnë se McGonigal u bë i pangopur, siç bëjnë ndonjëherë zyrtarët e nivelit të lartë, duke pranuar para në këmbim të favoreve dhe aksesit dhe duke qenë pak më i ngadaltë se shumica.
Por të shohësh “McGonigal” si një rast lakmie dhe jo spiunazhi, do të thotë të keqkuptosh se si funksionon ndikimi i huaj. Nuk duhet të jetë lakmi apo spiunazh. Mund të jenë të dyja. Qyteti i Nju Jorkut, i tha një zyrtar Insajderi-t, është “një qendër globale për spiunazhin dhe kundërspiunazhin”. “Keni vizita nga elitat e huaja të biznesit”, shtuan ata. “Keni Kombet e Bashkuara, keni popullsi etnike”. Në këtë terren të kontestuar urban, ku shërbimet e huaja të inteligjencës luftojnë në heshtje për të vëzhguar, rekrutuar dhe kontrolluar, McGonigal ishte trajneri kryesor i mbrojtjes së Amerikës. Por një ish-ekzekutiv i FBI-së tha se në pothuajse asnjë rrethanë një zyrtar i FBI-së i rangut të McGonigal-it nuk do të ishte ai që do të dilte në fushë dhe do ta luante vetë lojën. Si agjent special i ngarkuar me divizionin e kundërzbulimit në Nju Jork, McGonigal kishte afërsisht 150 agjentë për të menaxhuar.
Ai ishte në krye të njerëzve që kishin vartës të tjerë të skuadrave të agjentëve, të cilët bënin punën e bllokimit, të gjurmimit dhe lëvizjes së lojtarëve për skuadrat e tjera. Guerriero nuk ishte në dijeni të ndërlikimeve të tilla burokratike. Ajo kuptoi se McGonigal ishte një agjent praktik, ashtu si ata që shihni në filma. Ai ishte shpesh jashtë natën “duke drejtuar një operacion”, siç thoshte ai. Kjo mund të shpjegojë zarfet nga Shestakov, si dhe qesen e plastikës plot me para të gatshme që ajo pa një natë në dysheme pranë futonit në apartamentin e McGonigal në Brooklyn. McGonigal tha se ai e kishte fituar atë duke vënë bast në një lojë bejsbolli.
Guerriero ishte skeptike, por ajo mendoi se ishte “blerja e parave” për një operacion thumbues, ose një shpërblim për një informator. E gjitha ishte pjesë e punës së McGonigal. Kështu ishte koha që ai kaloi duke u shoqëruar me një burrë misterioz të quajtur Agron, të cilin Guerriero nuk e takoi kurrë. Agron Neza kishte emigruar në Nju Xhersi nga Shqipëria, ku, sipas një aktakuze, “ai kishte qenë punonjës i një agjencie të inteligjencës shqiptare disa dekada më parë”. Një aktakuzë federale kundër McGonigal thotë se Neza i dha atij 225,000 dollarë në para, duke përfshirë një pagesë prej 80,000 dollarësh që përkoi me datën kur Guerriero thotë se ajo pa çantën plot me fatura të paketuara në apartamentin e McGonigal. Neza, i cili në aktakuzë është identifikuar vetëm si Personi A, nuk është akuzuar për ndonjë shkelje.
McGonigal dhe Shestakov dyshohet se kanë qenë pjesë e një përpjekjeje nga Deripaska për të anuluar sanksionet e vendosura në vitin 2018 nga Departamenti i Thesarit, i cili zbuloi se Deripaska kishte vepruar si agjent i Kremlinit. Emri i Deripaskës shfaqet në raportin e prokurorit special Robert Mueller 63 herë.
Një raport dypartiak nga Komiteti i Inteligjencës së Senatit zbuloi se Deripaska kreu “operacione ndikimi” dhe se ai mori drejtimin e disa prej atyre operacioneve nga qeveria ruse. “Nocioni se Deripaska është një përfaqësues i shtetit rus është një gënjeshtër e hapur”, tha Ruben Bunyatyan, një zëdhënës i Deripaska, për Insajderin. Kur u pyet nëse Deripaska e kishte takuar ndonjëherë McGonigal, Bunyatyan nuk u përgjigj. Avokatët që përfaqësojnë McGonigal dhe Shestakov nuk iu përgjigjën kërkesave për të komentuar; as një zëdhënës i bamirësisë së Deripaskës në Rusi.
“Nuk kam asnjë koment”, ka thënë Neza për Insajderin. FBI nuk pranoi të komentojë. Karriera e hershme e McGonigal-it si agjent special në Nju Jork i dha atij ekspozim ndaj disa rasteve të historisë. Në Uashington, ai drejtoi task-forcën e FBI-së WikiLeaks që gjurmoi dhe dënoi Chelsea Manning, si dhe një task forcë të përbashkët sekrete CIA-FBI të dedikuar për të gjuajtur spiunët kinezë brenda agjencive të inteligjencës amerikane. “Në një karrierë 22-vjeçare me FBI-në, pata mjaft mundësi për të punuar me të, në disa situata”, tha McGonigal në një panel të organizuar nga Këshilli Atlantik në tetor 2020. Ai e përshkroi FSB-në si “shërbimin kryesor të sigurisë” të Rusisë dhe tha se lidhjet e saj me oligarkët e bënë atë “një agjenci për punësim”.
Numri i hetimeve, me të cilat ishte përfshirë McGonigal, i kombinuar me mungesën e qartësisë rreth asaj se sa larg mund të shkojë marrëdhënia e tij me Deripaskën, është pjesë e arsyes që aktakuza e tij është një makth për FBInë. Ndërsa aktakuzat nuk pretendojnë se McGonigal ishte i pabesë ndërsa ishte ende në FBI, mënyra e jetesës së ish-zyrtarit mund ta kishte bërë atë një objektiv tërheqës për rekrutim. Për dikë me nivelin e aksesit të McGonigal, të kesh një lidhje jashtëmartesore nuk është një çështje private. Është pikërisht lloji i cenueshmërisë që homologët e huaj të McGonigal-it, njerëzit kundër të cilëve ai supozohej të punonte, mund të sulmonin dhe të shfrytëzonin.
“Njerëzit që kanë marrëdhënie jashtëmartesore zakonisht përfshihen në një lloj mashtrimi”, tha Michael German, një ish-agjent special i FBI-së, i cili tani është bashkëpunëtor në Qendrën për Drejtësi Brennan. “FBI poligrafon aplikantët për të zbuluar pikërisht atë lloj pengese personale në mënyrë që t’i s’kualifikojë ata që të bëhen agjentët e nivelit më të ulët në zyrë”. Çështja “McGonigal” është tashmë një pasqyrë e keqe për ata që janë të ngarkuar me mbrojtjen e sekreteve amerikane; ka mundësi që të përkeqësohet shumë. McGonigal nuk u akuzua për spiunazh, dhe megjithëse aktualisht nuk ka asnjë provë që McGonigal ka kryer spiunazh, një burim i FBI tha për Insajderin se hetimi është në vazhdim.
Një person i dytë i njohur me hetimin tha se divizioni i kundërzbulimit të FBI-së dukej i sigurt se çështja McGonigal ka të bëjë me korrupsionin dhe asgjë më shumë. Fakti që prokurorët ranë dakord të lironin McGonigal me një garanci prej 500,000 dollarësh, sugjeron gjithashtu se qeveria nuk mendon se ai ishte përfshirë në spiunazh, gjë që do ta bënte atë një rrezik. Por përjashtimi i skenarit më të keq; që McGonigal po ndante sekretet e SHBA me kontaktet e tij të huaja mund të zgjasë muaj ose vite. Dhe kujtimet e Guerriero-s çanta me para, netët e vona, miqtë misteriozë, vaktet falas, telefoni i dytë, vetëm ngrenë më shumë shqetësime për shkallën e pasojave nga jeta e dyfishtë e McGonigal.
Charles Franklin McGonigal Jr lindi në një periferi të Cleveland, një nga katër fëmijët e një familje të klasës punëtore. Guerriero, nga rrëfimet e ish-të dashurit të saj, kujton fëmijërinë e tij të ashpër. Prindërit e tij ishin të alkoolizuar. Kur McGonigal ishte ende shumë i vogël, prindërit e tij ndonjëherë përplaseshin me njëri-tjetrin, ndaj edhe atij i duhej të dilte jashtë me biçikletë për të gjetur disa miq. Jeta u bë më e lehtë në shkollën e mesme. Prindërit e tij qëndruan së bashku. Babai i tij kishte një punë më të mirë. Më në fund kishte para të mjaftueshme. McGonigal qëndroi në Ohio dhe u diplomua në administrim biznesi. Ai u martua me Pamela Fox në mesin e viteve 1990. Pas qëndrimeve në Nju Jork dhe Cleveland, McGonigal iku në Uashington. McGonigalët i hodhën rrënjët në periferinë e Maryland.
Ata blenë një shtëpi në një lagje të klasës së mesme. Prindërit i dërguan fëmijët e tyre në shkollat publike. Në FBI, McGonigal grumbulloi një varg çështjesh të mëdha. Kolegët e tij panë një anë të McGonigal që Guerriero nuk e pa, pasi ai ishte ambicioz. “Charlie iu bërtiste shumë prej vartësve të tij”, kujton Pete Lapp, i cili punonte te McGonigal në selinë e FBI-së në Uashington. Tracy Walder, një ish-agjente speciale në zyrën e Los Anxhelosit, e cila ndonjëherë ndërvepronte me McGonigal, tha se ai ndonjëherë mund të ishte i vështirë. Por, sipas saj, sjellja e tij nuk ishte aq e pazakontë. “Është FBI”, tha ajo. “Çfarë prisni? Ne nuk mbajmë duart dhe këndojmë.
Njerëzit do të bërtasin ndonjëherë” McGonigal ishte jashtë elementit të tij në Nju Jork. Ai nuk ishte i përgatitur për të gjitha këto para, për të gjithë këta lojtarë të fuqishëm. McGonigal punoi shumë për të fituar promovimet që e ngritën atë në majat e hierarkisë së byrosë. “Ai ishte jashtë elementit të tij këtu”, tha Guerriero për vitin e tyre të bashkëjetesës në Nju Jork. “Ai nuk ishte i përgatitur për të gjitha këto para, për të gjithë këta lojtarë të fuqishëm. Ai duhet të kishte qëndruar në periferi, duke kositur lëndinën, duke luajtur lojërat e tij softball”.
Aneta Georgievska-Shine, një pedagoge në Universitetin e Maryland, një nga fqinjët periferikë të McGonigal tha se: “Ai ishte modest”. “Ata ishin katolikë, njerëz të klasës së mesme që jetonin në një shtëpi të vogël, të bukur. Një pjesë e imja ndjen keqardhje për të. Pyes veten se çfarë ndodhi me Charlie, çfarë ndodhi ndaj këtij djali kur u transferua në Nju Jork?!”. Fqinjëve të McGonigal në Maryland dhe kolegëve në Nju Jork iu duk i zgjuar dhe i pëlqyeshëm. “Ai ishte simpatik, i qetë dhe erudit”, tha një i njohur i Nju Jorkut. “Nuk kishte asgjë që të tregonte se ai nuk ishte profesionisti i përsosur”. Por në Nju Jork, zhytja e shpejtë në një botë të re parash dhe pushteti duket se ka mposhtur ndjeshmërinë e tij të klasës së mesme.
Transformimi filloi në udhëtimin e tij të rregullt nga Maryland në Nju Jork, ku, sipas Guerriero, McGonigal do të parkonte minibusin e tij në një kazermë të Policisë së Shtetit të Nju Xhersit dhe do të hipte në makinën e tij “G-car” ose makinën e qeverisë: një Ford Explorer i zi. Ashtu si shumë agjentë specialë të FBI-së, McGonigal kishte një tabelë në dritaren e përparme që e lejonte të parkonte ku të donte. Ndërrimi i minivan-Explorer ishte më shumë se material. Me punën e tij të re, stoku i McGonigal-it në botën e zbatimit të ligjit ishte i lartë dhe ambicia u fut shpejt në të.
Ai i shtoi veshjet e tij të “Brooks Brothers” me disa kravata mëndafshi “Hermès”. Ai ndonjëherë mbante dy kopje të vogla të filxhanit ikonik të kafesë greke “Ne jemi të lumtur t’ju shërbejmë” si mansheta. Ai luajti golf. Ai doli me miqtë në Sparks, ku porosiste biftekun e tij të përgatitur mirë. Ai kthehej nga orët e vona të natës dhe i thoshte Guerriero-s se kishte qenë me Agronin. Kush ishte Agroni? Ajo nuk ishte budallaqe sa të pyeste. McGonigal kthehej në shtëpi për të parë gruan dhe dy fëmijët e tij një ose dy herë në muaj. Georgievska-Shine kujton se e kishte pyetur gruan e McGonigalit në dyqan ushqimor se si po kalonte.
Ajo thotë se Pamela përdori rëndësinë e punës së burrit të saj në New York City për të shpjeguar mungesat e tij të gjata. Shumë nga e djathta, përfshirë Donald Trump, janë përpjekur të përdorin McGonigal për të diskredituar hetimin e FBI-së për lidhjet e Trump me Rusinë. Në të majtë, ka pasur spekulime se McGonigal ishte përgjegjës për një seri rrjedhjesh që rritën shanset e Trump në 2016. Ka prova që sugjerojnë se njoftimet parazgjedhore të drejtorit të FBI-së, James Comey, në lidhje me hetimin e emailit të Hillary Clinton ishin të motivuara, të paktën pjesërisht, nga frika se zyra në terren e FBI-së në Nju Jork do të dilte përpara me më shumë rrjedhje nëse ai nuk bënte asgjë.
Timothy Snyder, historiani i Yale, ka shkuar më tej, duke vënë në dukje pamundësinë që McGonigal të ishte përdorur nga interesat proruse për të sabotuar hetimet e FBI-së në mënyra që mund të vënë sërish në pikëpyetje legjitimitetin e fitores së Trump. Ndërkohë, FBI-ja duket se po e shtyn idenë se çështja McGonigal është diçka më e madhe se një rast i një individi të korruptuar. “Është FBI-ja që nisi këtë hetim, është FBI-ja dhe agjentët tanë që me përpikëri dhe metodikë e bashkuan çështjen kundër tij, dhe është FBI-ja që e arrestoi atë”, tha Chris Wray, drejtori i FBIsë, në një konferencë shtypi javën e kaluar. “Ne jemi ata që e kemi vënë në pranga”, tha një zyrtar i lartë i FBI-së për Insajderin.
Pozicioni i FBI-së, megjithëse trajnimi dhe verifikimi i McGonigal ka shkuar keq, është i tillë që mund t’i besohet ende për të trajtuar pastrimin. Për Deripaska-t e botës, kjo është si të blesh në Walmart. Ata qeshin se sa lirë blihen amerikanët. Nëse pretendimet në aktakuza janë të vërteta, është e mundur që interesat ruse ende po kultivonin McGonigal, duke i shtyrë gradualisht kufijtë e tij. Në masën që FBI-ja mund të tregojë se e mbylli këtë proces në fillim, ajo ka merita.
Tre burime të njohura me hetimin i thanë Insajderit se byroja kishte filluar kontrollin e McGonigal në nëntor 2019, kur Guerriero thotë se ajo i shkroi një e-mail e zemëruar William Sweeney, shefit të McGonigal. Sipas Guerriero-s, ai e-mail, të cilin Insajderi nuk ishte në gjendje ta merrte apo konfirmonte, i tha Sweeney-t të shikonte punën e McGonigal në Shqipëri dhe jetën e tij personale. Guerriero pranoi se më vonë ajo ngacmoi anëtarët e familjes së McGonigal në shkelje të dukshme të një urdhri gjykate, gjë që çoi në arrestimin e saj dhe një urdhër të veçantë ndalimi.
Një raport i policisë i vitit 2019 i paraqitur nga gruaja e McGonigal tha se McGonigal dhe Guerriero “kishin një marrëdhënie” dhe se Guerriero i dërgoi vazhdimisht email dhe e telefonoi, pavarësisht se ajo i kërkoi Guerrieros të ndalonte. Duke pasur parasysh intensitetin e furishëm të politikës amerikane, nuk është për t’u habitur që disa janë përpjekur të përdorin McGonigal për të provuar paragjykimet partiake brenda FBIsë. Por nocioni se McGonigal po kryente me qëllim një axhendë të fshehtë politike nuk mbështetet nga faktet. Për miqtë dhe fqinjët, ai u shfaq si një agjent i zakonshëm i FBI-së në nivel ekzekutiv, një republikan qendror që i çonte fëmijët e lagjes në aktivitetet e shkollës me furgonin e tij.
Në Nju Jork, Guerriero herë pas here e shihte duke parë Fox News. Kur Trump shkarkoi armikun e tij Comey, McGonigal tha publikisht se Comey ishte “një nga udhëheqësit më të dashur që kemi pasur në disa vite”, megjithëse më vonë, pasi Comey filloi të nxirrte shënimet e tij për takimet e tij me Trump, McGonigal i tha Guerriero-s: “Do të doja që ai thjesht të mbyllte gojën”. Ai i tha asaj se nuk votoi në zgjedhjet e 2016 sepse nuk i pëlqente asnjëri nga kandidatët. Një ditë Guerriero do ta dëgjonte duke u mburrur se luante në një nga fushat luksoze të golfit të Trump; në një tjetër ai do të fliste me sarkazëm të hidhur për premtimin e Trump për të “tharë kënetën”.
Një indiferencë ndaj politikës duket se ka qenë një fushë, në të cilën McGonigal ishte modeli i një profesionisti të FBI-së. Nëse ai nuk kishte një arsye personale, a mund të kishte qenë paraja motivi i tij për sjelljen e supozuar në aktakuza? A ishte McGonigal një profesionist i mirëpaguar, i pangopur që u fut shumë thellë? Dhe nëse pretendimet në aktakuza janë të vërteta, a e dinte McGonigal se ai po bënte diçka të pazakontë? Apo ishte ai një tjetër punonjës që pa kolegë të vjetër të kalonin nga dera rrotulluese për të fituar trefishin e pagave të tyre të vjetra qeveritare, të paguara nga të njëjtët njerëz të këqij që kishin kaluar karrierën e tyre duke hetuar?
Ndoshta rroga e McGonigal nga puna e tij pas FBI-së si nënkryetar i Brookfield Properties nuk ishte e mjaftueshme për të mbështetur një të dashur dhe një familje dhe për të mbetur pak për ato kravata Hermès. “Ai tha se duhej të fitonte më shumë para”, tha Guerriero për Insajderin. “Ai kishte dy fëmijë për t’i çuar në kolegj”. Një burim i brendshëm i Uashingtonit me dekada përvojë në financat ndërkombëtare tha se çështja e ngritur nga çështja McGonigal është më e madhe se FBI. Problemi i ndërrimit të roleve, thanë ata, paraqet rreziqe të mëdha për të gjithë qeverinë federale.
“Ajo që McGonigal dhe të gjithë këta lolo nuk e kuptojnë është se për Deripaska-t e botës, kjo është si të blesh në Walmart”, thanë ata. “Ata qeshin se sa lirë blihen amerikanët”. Ishte një gjë që bëri McGonigal që Guerriero e vuri re si të çuditshme në atë kohë. Ajo përfshinte vodkën. Ai sapo e kishte marrë me makinën G në shtëpinë e babait të saj në Nju Xhersi. Ata u drejtuan për në banesën e Parkut Slope. Rrugës për në Brooklyn, ata planifikuan të ndalonin në Short Hills Mall. Brenda pak ditësh, McGonigal do të fluturonte për në Vjenë për disa takime. Ishte ftohtë në Vjenë.
McGonigal kishte nevojë për të blerë një pallto dimërore. Disa ditë më parë, McGonigal i kishte kërkuar Guerriero-s që të shkonte me të. Një pushim i paguar me të gjitha shpenzimet, tha ai, do ta ndihmonte të largonte mendjen nga çështjet e ngutshme shëndetësore. Ajo ishte diagnostikuar me kancer dhe kishte planifikuar një mastektomi të dyfishtë brenda pak javësh. McGonigal nuk tha që Agroni do të vinte dhe se dikush tjetër do të paguante fluturimet dhe hotelet e tyre. Guerriero do të mësonte për këtë më vonë, nga aktakuzat. Guerriero u befasua. McGonigal pëlqente të pinte martini, ndonjëherë një shishe vere në darkë, por rrallë e tepronte dhe kurrë gjatë drejtimit të makinës. “Çfarë po bën?”, bërtiti ajo. “Nuk mund të pish dhe të ngasësh një makinë G!” “S’ka problem”, u përgjigj McGonigal.
“Kam pasur një ditë të gjatë. Më duhej diçka për të qetësuar nervat e mia”. Në kohën kur arritën në qendër tregtare, ai e kishte përfunduar. Guerriero nuk e dinte në atë kohë, por McGonigal kishte arsye të mira për të qenë nervoz. Udhëtimi në Vjenë do të ishte një përzierje e biznesit zyrtar dhe atij personal. Aktakuzat tregojnë se ana personale nuk ishte zbuluar, siç kërkohet, në dokumentacionin paraprak të McGonigal të paraqitur në FBI. McGonigal, thonë aktakuzat, nuk e kishte informuar FBInë se dikush tjetër po paguante rrugën e tij ose se ai do të kishte takime të paregjistruara për të nxitur çështje private, edhe pse ai vazhdonte të mbante punën e tij në byro. Guerriero ende nuk e kupton pse McGonigal e ftoi atë në Vjenë. Ndoshta ai donte që dikush, të cilit i besonte, të shkonte me të. Por ajo tha jo. “Nuk mund të shkoj në Vjenë”, i tha Guerriero. “Kam shumë gjëra për të bërë. Unë nuk kam as një pasaportë të vlefshme. E imja ka skaduar”. Tani ai ishte vetëm.
*Autori, Mattathias Schwartz është një korrespondent i lartë në Insider dhe një shkrimtar kontribuues në “New York Times Magazine”
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Dorëheqja është detyrim”- Publikohet spoti i protestës së thirrur nga Berisha
“Asnjë akuzë ndaj McGonigal se mori para për të hetuar lobistin Nick Muzin”
“McGonigal”/ Berisha mbledh Kryesinë e PD: Veprimet e Edi Ramës, të barabarta me një grusht shteti
