Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu ndërmori një hap të rëndësishëm prapa të hënën, më 27 mars, duke rënë dakord për një pauzë në reformën e diskutueshme institucionale që ka revoltuar vendin e tij. Trazirat e shkaktuara një ditë më parë nga ajo që ai e konsideroi një akt autoriteti, shkarkimi i ministrit të Mbrojtjes Yoav Galant, tregoi se si është mpirë instinkti politik që prej kohësh ka qenë pasuria e tij kryesore.
I alarmuar nga protestat me javë të tëra, Golant ishte lutur për ngrirjen e një reforme kundër së cilës një pjesë e madhe e popullsisë së shtetit hebraik është kundër.
Ata besojnë se projekti, i cili haptazi synon dobësimin e gjyqësorit, kërcënon themelet e tij demokratike.
Duke hequr qafe Golantin në mënyrë të pamëshirshme, Netanyahu shkaktoi protesta dhe provokoi një ndërhyrje formale të Presidentit Isaac Herzog.
Ndërsa kishte bërë shumë përpjekje për të neutralizuar elementët ekstremistë të koalicionit më të djathtë në historinë e vendit, Netanyahu ka përfunduar peng i tyre.
Duket se edhe çështja palestineze po del nga sirtari i mbyllur në të cilin mbahej.
Kur një pjesë e popullsisë izraelite filloi të demonstronte kundër reformës, ata fillimisht refuzuan të lidhnin me mohimin e përditshëm të të drejtave themelore palestineze. Megjithatë, ruajtja e këtyre të drejtave është i njëjti imperativ moral si ruajtja e të drejtave të izraelitëve.
Netanyahu vështirë se mund të përdorë përvojën e tij në çështjet ndërkombëtare për të manovruar. Marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara mbeten delikate. Projekti i reformës institucionale nuk ka ndihmuar aspak dhe Uashingtoni vazhdon të hezitojë të ftojë zyrtarisht Netanyahun në Shtëpinë e Bardhë, gjë që është një zhgënjim për Izraelin, duke pasur parasysh rëndësinë e marrëdhënieve mes dy vendeve.
Normalizimi i marrëdhënieve midis Iranit dhe Arabisë Saudite nën kujdesin e Kinës i ka dhënë gjithashtu një goditje të rëndë ambicies së Netanyahut për të izoluar Teheranin në Lindjen e Mesme.
Ndërsa Marrëveshja e Abrahamit në vitin 2020 e kishte lejuar Izraelin të krijonte lidhje historike me Bahreinin dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, qetësimi midis dy fuqive të mëdha sunite dhe shiite të rajonit e margjinalizoi përsëri shtetin hebre dhe e la kryeministrin izraelit në rolin e spektatorit.
Ndërsa ai ka qenë në krye të këtij koalicioni të dobësuar për më pak se tre muaj, tani shtrohet hapur pyetja: A është ky një mandat shumë i vështirë për Netanyahun? Njëri pas tjetrit, faktorët duket se po kthehen kundër tij.
Pavarësisht manovrës së tij të fundit, ka ende dyshime për aftësinë e tij për të kapërcyer krizën që ai vetë ka provokuar.
Burimi: Le Monde
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
20-vite nga dëbimi/ Midis Millosheviçit dhe Netanyahut
